Vasthouden. Loslaten.

Toen je geboren werd hield je moeder je vast

En toch liet ze je los...

       Ze gaf je haar liefde

       hielp je met eten, kwam je verschonen

       Ze wiegde je zingend in slaap

       droogde je tranen

       en gaf je een veilig thuis om in te wonen

Toen je peuter werd hield je moeder je stevig vast

En toch liet ze je los...

       Zij gaf je dat duwtje in de rug

       zodat je je eigen weg kon gaan

       Zo heb je geleerd

       dat je sterker wordt

       van vallen en van opstaan

Toen je het huis verliet hield je moeder haar hart vast

Maar toch liet ze je los...

       Om te worden wat je moest worden

       Om te zijn wat je moest zijn

       Al huilde toen wellicht haar hart 

       haar mond zou het ontkennen

       ze verdringt haar eigen pijn

En alle daarop volgende keren dat je moeder je los zal laten...

       Zal ze dat doen om je ruimte te geven

       zodat je nieuwe wegen inslaat

       om gaandeweg te ontdekken

       wie je bent en wát je bent

       en waar je in dit leven staat

...

Mijn moeder, zeg ik vol met trots, heeft me vastgehouden 

en op het juiste moment ook weer losgelaten

       Ze heeft me zoveel geleerd

       zoveel meegegeven

       In mijn hart draag ik die warmte

       koester de onvoorwaardelijke liefde

       voor de rest van mijn verdere leven!

                ...en ik hoop dat ik dit ook

                aan mijn kinderen mee mag geven

Dankjewel mam!

XXX

Ontwaken

Eerst nog donker maar dan...

de temperatuur daalt
het is voelbaar
de dag gaat ontwaken

dauw bevriest de velden
dikke druppels van de bomen
bladeren die knisperend kraken

en heel verrassend
komt langzaamaan
het zachte grijzige ochtendlicht

adembenemend
ik móet het delen
wat een schitterend gezicht...

Liefde...

Uiteindelijk is dát hetgeen
wat alles overwint
En daar waar het heerst
waait steeds een zwoele wind

Niemand kan verwoorden
hoe het precies ontstaat
Het bouwt bruggen zonder staal
verjaagt moeiteloos de haat

Zoeter dan een suikerspin
schitterend als diamant
Het kan alle stormen aan
Samen. Hand in hand

Wederzijds respect
Oprechte eerlijkheid
Blindelings vertrouwen
Dat is liefde. Voor altijd...

Goedemiddag....

Met de jongste telg gisterenmiddag even snel de stad in was een succes. Nee, ik heb niet veel geld uitgegeven. Nu ik het bedenk… ik heb helemaal geen geld uitgegeven! Goed he? Maar dat is een ander onderwerp.

De stad in. Met stevige pas liepen we langs de prachtig versierde etalages. Chocoladeletters en kerstballen, een combi waar ik warm van word. Al snap ik de combinatie eerlijk gezegd niet helemaal. Afijn, we riepen in de Mediamarkt vrolijk naar de verkoper ‘Vind ik Leuk’ en dat vond hij ook leuk. En omdat we het eigenlijk over wat anders hadden vonden wij het nóg leuker. Er waren vervolgens twee kassa’s beschikbaar zonder lange rij. De knapste kassière werd door ons verkozen tot Miss Mediamarkt en zij was ook nog eens de gezelligste want ze babbelde er vrolijk op los.

In een hoek van het winkelcentrum stond een groepje oudere mannen bij elkaar. Gelijk schiet door mijn gebleekte hersenen dat het vast een zangkoor is. Ja, wat moet je anders met zoveel mannen bij elkaar? Ik was dan ook gelijk in de veronderstelling dat ze zich om zouden draaien en een verrassend optreden voor ons zouden gaan verzorgen. En inderdaad… de mannen kijken één voor één om en dan … groeten ze ons! ‘Goedemiddag dames’. ‘Hallooo’. ‘Dámes, goedemíddag!’ ‘Een fijne middag meisjes!’ Afijn, in nog meer uitbundige soorten werd ons een hele goede middag toegeworpen. Geen zangkoor, gewoon mannen in een hoekje. Dusss. Met een simpel ‘hallo’ kwamen wij er niet onderuit. Daarom bleven we vrolijk lachen, knikken, wuiven en we hebben al wandelend een aantal welgemeende ‘’goedemiddag’-jes teruggestuurd naar de mannen.

Dat deed de feestvreugde goed! Vrolijk en ondeugend bleven we in deze stemming doorlopen. Buiten het winkelcentrum speelde een Roemeen op een trekzak een mengelmoes van KinderSinterKerstliedjes. Ik liep door mijn gezwier en gezwalk nog bijna een man ondersteboven waarvan dochterlief dacht dat ik er sjans mee had. Nou, écht niet! Maar goed, het hield de stemming er in!

Toch bleef dat riedeltje van ‘goedemiddag dames’ me achtervolgen. Zelfs toen ik al lang en breed thuis was en de bami in de pan deed. Door deze simpele, positieve, gezellig welgemeende groet was het meer dan een goedemiddag geworden. Het was een goede DAG geworden!

Mannen van het ‘zangkoor’: bedankt!

Want soms heb je van die momenten nodig.

En jullie … waren het kersje op mijn taart.

Een hele goedemiddag!

Tijd en passie. Een dankjewel.....

Mijn instelling is: als je iets doet, doe het met passie, want anders kom je jezelf tegen. Je doet iets voor de volle 100% en met minder mag je bijna geen genoegen nemen...

Tot voor kort vervulde ik met veel passie en plezier als vrijwilliger een bestuursfunctie bij de handbal. Tot voor kort, want ik ben onlangs gestopt met het secretaris/penningmeester zijn. Het was gewoon allemaal té. Het slokte té veel vrije tijd op en ik heb té lange tijd té veel taken op me genomen. Eerlijk is eerlijk, mijn gezin én mijn gezondheid hebben er meerdere malen onder moeten lijden.

Maar toch… wat hebben we als bestuur een geweldige tijd gehad. We stonden er als één ‘man’ en hebben veel mooie zaken op mogen zetten. En de leden waren enthousiast. Zonder deze enthousiaste leden ben je als bestuur namelijk niets, helemaal niets.

Soms hoorden we klachten of ontevredenheid. En ja, daarvoor zaten wij er. Want tegen een bestuur mag gemopperd worden. Je bent als bestuurder – platgezegd – de piespaal waar lekker tegenaan gezeken mag worden. Daar moet je tegen kunnen want daarvoor zit je op die plek. Wij hadden altijd zoiets van “kom maar, zeik maar, want alleen dan kunnen wij bekijken of we er iets aan kunnen doen”. We gingen niet in gevecht maar zagen altijd uitdagingen en oplossingen.

We hebben veel serieuze zaken besproken maar daarnaast ook heel veel plezier gehad. Er waren soms onenigheden maar we kwamen altijd tot elkaar. We hebben voor ons gevoel de deur naar de leden ook altijd open gehouden en, indien mogelijk, meegedacht en onze diensten aangeboden. We kunnen alleen maar hopen dat de leden die laagdrempeligheid ook zo hebben ervaren. Als we toch iemand hebben gepasseerd of zijn vergeten; dat was absoluut geen onwil!

Tegelijk met mij traden meerdere bestuursleden af. Ze vonden het na vele mooie trouwe jaren mooi geweest. Er is nou eenmaal een tijd van komen en een tijd van gaan. Vanuit de meeste leden waren de reacties na ons afscheid hartverwarmend. Heel veel dank daarvoor. Wij hadden altijd  maar één doel voor ogen: een mooie gezellige club naar het volgende level brengen. Dat hebben we volgens mij wel gedaan. En dat enkel en alleen door er wat tijd en passie in te steken!

Het volgende bestuur gaat met een frisse kijk de gang van zaken bestu(de)ren en de taken van ons overnemen. Mét passie, daar ben ik van overtuigd. Ik wens ze heel veel succes en vooral plezier.

Op naar het volgende level!

Een diepe buiging naar allen met wie ik het genoegen mocht hebben om mee samen te werken, zowel bestuurders als leden, en een oprecht dankjewel voor deze prachtige tijd!

X

Kei goed

in een hutje op de hei

lag een hele goeie kei

helaas. nooit werd hij gehoord

alleen vertrapt en doodvermoord

totdat hij op een ochtend vroeg

“wanneer is genoeg genoeg?”

hij verzamelde daarna alle moed

en riep luidkeels: IK BEN KEI-GOED!

in het nu

verschillende gedachten

om alledaagse

   spannende

     leuke

of verdrietige dingen

een mengelmoes

om bij te janken

  lachen

    zwijgen

of om bij te zingen

verschillende gedachten

nare
  maar ook mooie
    en fijne
passeren de revue

zo bewegen we ons voort
 't verleden op zak
  de toekomst in de hand
hoopvol
 in het nu

Ga ervoor!

Er zijn van die momenten
woorden schieten dan tekort
want het nieuws is vreselijk naar…

wensen en hopen
samen met jou vurig hopen...
want wat valt je dit weer zwaar

slechts een schouder kan ik bieden
mijn oprechte vriendschap
en een luisterend oor

opnieuw het zware gevecht
schreeuw, scheld en huil
maar lieve schat… toe… gá d'r voor!

geschreven voor mijn lieve vriendin op 28-10-2013

Code Rood

Alles waait voorbij

De oorlog in Israël

Afluisterpraktijken

De Balkenende-norm

Greenpeace in Rusland

Aanslagen in Bagdad

Zwarte Pieten racisme

Nu alleen nog deze storm…

#hoordewindwaait

geschreven n.a.v. de naderende storm op 28-10-2013

Ik wou dat ik kon toveren....

Alle haat en oorlog

pijn van elke dag

kleine ruzies, narigheid

verdwenen dan op slag

Misschien als ik nou eens…

   je in mijn hart omarm

   met liefde je verwarm

Is dan de ellende afgelopen

en iedereen weer blij?

Een heel klein beetje toveren…

Wie doet er mee met mij?

Verdommenis van een nationaal sprookje?

Het hele land valt over hem heen. En over zijn mannen. Sint en Piet. Zo zonde. Voor mij geen discriminatie en racisme. Dat vind ik ook niet aan de orde. Wat ik wel vind, is dat we ons eigen bedachte sprookje aan het wissen zijn…

En ik heb het over een sprookje. Over een vertelling. Voor kindertjes. Er was eens… Er zijn vele vertellingen die we hopelijk allemaal met de beste bedoelingen doorgeven. We vertellen het verhaal van Assepoester toch niet met het beeld van onderdrukking en pesterij? En bij Sneeuwwitje denkt hopelijk geen enkel kind aan poging tot moord door vergiftiging? Hans en Grietje is toch niet het verhaal van heuse verwaarlozing en verstoting?

Kinderen weten heus wel als ze ouder worden dat niet elke kouwe kikker in een prins verandert als je ‘m kust! Oké, andersom is natuurlijk wel mogelijk… Laat kinderen toch in sprookjes geloven. Als ze groter worden weten ze echt wel dat niet elke tuinkabouter ’s nachts tot leven komt. En dat heksen niet bestaan.

Er zijn mensen ook die zich druk maken over wat toeristen van ons denken. Nou, ik wéét wat ze van ons denken! Ze geloven heilig dat we altijd op klompen lopen, ons hele land vol molens staat en dat iedereen hier stoned rondloopt. Echt waar!

En dat er wordt gezegd dat Amerikanen zo raar naar onze Sinterklaas en zwarte Piet kijken is trouwens heel vreemd. Want heb je die elfjes van de Kerstman wel eens gezien? Met die puntoortjes? Er zijn kinderen in de VS die denken dat alle dwergjes hulpjes van de Kerstman zijn. Etnisch gezien onverantwoord? Welnee, de Kerstman is een sprookje. Bedacht. Verzonnen. Prachtig toch? Een sprookje komt tot leven!

Voed kinderen op met normen en waarden en laat ze daarnaast geloven in sprookjes. Leer ze over goed en kwaad. Maak er samen een mooi feestje van. Vier Sinterklaas wel of niet. Heb de keuze. Wees vrij. Sinterklaas en zijn pieterbazen? Hopelijk leven ze nog lang en gelukkig!

Zo. En nou hier met die kruidnootjes!

Wist je trouwens dat je van teveel kruidnootjes gaat hallucineren?

Nou ja, vroeger dan.

Tegenwoordig is daarvan de dosering aangepast.

Zonde hè? ;-)

Hondjestijd!

Na het avondeten loopt ze richting achterdeur. Hè hè, eindelijk hondjestijd!

Haar wangen gloeien van het lekkere eten. De buren hebben de houtkachel aan. Ze snuift de geur van het vuurtje op en haalt diep adem. Maar net als ze de deur wil sluiten... Overdag dat fijne zonnetje doet haar zeker geloven dat het zomer is. Hallo, wakker worden jij! En ja hoor, daar gaat ze weer naar binnen waar haar dikke jas voor het grijpen ligt. Ze pakt er ook maar meteen een sjaal bij. En dan is ze – hoop ik en denk ik – helemaal klaar om ein-de-lijk een frisse neus te halen!

Ik loop vanaf haar eerste stap richting achterdeur gezellig met haar mee. Het is wel een vergeetachtige vogel hoor. ’s Morgens ligt de telefoon nog wel eens aan de lader. Of de riem hangt nog aan de haak. Of ze vergeet de poepzakjes. En in deze tijd kán het dus gebeuren dat ze die jas vergeet. Totdat ze aan de buitenkant van de achterdeur staat. Dán weet ze het ineens weer wél. Dus zo heel dom zal ze wel niet zijn…

Weet je waarom ze zo blij met me is? Ze heeft het me verteld. Omdat ik niet kan zuchten en steunen. Of mopperen. Of opdrachten uitdeel. Ik geef haar gewoon altijd gelijk. En daar is ze zó vreselijk blij mee. Voor mij geen moeite maar het resultaat is geweldig. Heel apart allemaal…

En joh, we lachen er samen wat af! Tijdens onze wandelingen kletst ze me vaak  de oren van de kop. Ik snap er geen sikkepitje van en het interesseert me eerlijk gezegd ook niet echt. Voor mij is het gewoon ‘wij beidjes en verder niets of niemand’. Ik vind het gewoon heerlijk en zij geloof ik ook. Dus mij zal je niet horen! Ik lach haar gewoon vrolijk toe en ren wat om haar heen.

Weet je, ik ben best wel slim. Want af en toe zet ik mijn ´ik-kan-zielig-kijken' blik op. Dat kan ik heul goed! Vooral als ze alweer weg moet voor boodschappen, vergaderingen of andere sociale zaken. Zo´n droeve blik die haar tot op het bot raakt. Ja, ik weet wel hoe ik haar in moet pakken!

Soms zie ik dat ze aan het prakkiseren is. Ik tik haar dan even aan en tadaa: ze is ineens helemaal blij! Blij met mij. En ik word daar op mijn beurt weer blij van. Blij om haar. Blij met haar. Wat een samenspel hè. Wat een team...

Zij snapt me meestal direct zonder dat we ook maar één woord met elkaar wisselen. Ze is net als ik van het eenvoudige. Van actie en reactie.

Gewoon de haren in de wind en gaan. Weer of geen weer.

Net zo lang totdat we beiden uitgeteld met een glimlach weer in onze mandjes liggen.

Dromen van grote weilanden vol konijnen en muisjes.

Dus baasje…… wanneer gaan we weer? 

Dikke lik :-)

Luna

                          Onze Friese Stabij Luna

Uitgevlogen

Geheel in 't wit
fragiel gefladder
en ik geniet
van jouw vrijheid...
jij móet niets
alles mag en kan

Ik aanschouw je
vanachter het glas
en doe niets
roep zelfs geen
"ga opzij!"
nu het nog kan

Je komt
onbevreesd
door niets of niemand
tegen te houden
onbekend met dit
aanstormend stuk verdriet

Ik sluit mijn ogen
en hoor een tik
dat is alles...
En als ik weer kijk
een vlek op de voorruit
een witte vlek
meer rest er van jou niet

Ham

Tijdens het inladen van haar boodschappenkar let ze op de prijzen. Ze haalt niets onzinnigs. Met de huidige crisis kan ze zich geen uitspattingen veroorloven. Ze is trots op haar kar met keurige boodschappen. “Alleen de noodzakelijke dingen” was haar nog nageroepen toen ze wegfietste. Alsof zij dat niet wist.

Maar toen kwam ze bij Het Snoep. Ze had die gang willen vermijden maar de verleiding was te groot. Bij de chocolade liep het water haar in de mond. Nog voor haar hersenen een tegenreactie konden geven lag er een grote reep in haar kar. Inwendig vloekte ze maar haar ogen glansden.

Daarna snelde ze zich naar de vleeswaren en legde de ham terug.

Dan maar droog brood deze week!

gepubliceerd op www.120w.nl 

(Omdat er overal al veel te veel geschreven wordt vind je op 120w louter hapklare stukjes van (hooguit) 120 woorden. Want 120 woorden is meer dan genoeg! )

Herfst!

blad vergeelt
en als het loslaat
geruisloos dwarrelt 
met kleur doorzeeft 

door wind opgenomen
meegenomen
hoopvol en 
hopeloos zweeft

zich ogenschijnlijk
te ruste legt
ter ziele
als een warme deken

komt het aan
op de bestemming
waarop het maanden
heeft uitgekeken…

X

een vlinderleven

met haar gekartelde vleugels
dartelt ze vrij, zonder teugels
de wind begeleidt haar. fluweelzacht

onvoorspelbaar is haar vlucht
zoekende naar licht en lucht
met een oogverblindende kleurenpracht

door alle haast oververmoeid
en veel te snel weer uitgebloeid
al heeft ze 't nog zo naar haar zin

ze vliegt hier helaas niet eeuwig voort
dit veld is slechts haar hemelpoort
het einde van ... een nieuw begin?

\

Dood-gewoon

Een beschuitje bij het ontbijt

Even bladeren in de krant

Uitgemergelde kinderlijfjes

Een allesverwoestende brand

Kindjes gaan alweer naar school

Spelen op de straat

Gifgasbommen en granaten

Gevoed door blinde haat

De blaadjes vallen van de bomen

En alweer die kleurenpracht 

Homo's worden uitgejoeld

Vrouwen stelselmatig verkracht

We bellen even met een vriend

Drinken samen wat in de stad

Een kindsoldaat vermoord een kind

Een zwerver zuipt zich zat

Tanden poetsen en naar bed

Veeg je straatje schoon

Er is oorlog om geld, macht en geloof

En dood. Doodgewoon...

Nooit meer...

Je was één van ons

Maar wist het niet meer

Je lijf deed wat anders

Het had geen verweer

Je hart klopte wel

Maar... het klopte niet

Je was niet jezelf

Wat een stil verdriet!

Nu ben je dood

Handen koud en stijf

Je ogen gesloten

Verlost van je lijf

We gunnen je rust
Maar egoïstisch als we zijn
Zijn we verdrietig omdat je nooit meer
Nóóit meer bij ons zult zijn...

(Geschreven n.a.v. Het overlijden van Prins Johan Friso 12-8-2013)

Op de fiets...

ineens zie ik je staan

ik schrik

jij kijkt op

ziet mij

en schrikt zichtbaar ook

je stopt met eten

en ik denk

dat je zult verdwijnen

bang bent

zult opgaan in rook

ik hou mijn adem in

maar dan

draai jij je om

eet verder

onverstoorbaar

alsof ik er nooit was

ik blaas mijn adem uit

opgelucht

en fiets zachtjes verder

kippenvel

ik laat jou achter

in het groene gras

                    Dag mooie ree!

het zijn de kleine dingen...

een knipoog
een zoen
een hand op je schouder
een lach...
die kleine dingen
zijn onbetaalbaar
en maken alles, álles mooier
elke dag...

Mijn Dorp...

al fietsend kom ik bij mijn dorp
kenmerkend: de bomen, de toren
de windmolen op Duits grondgebied
lijkt bij mijn dorp te horen

groen omringd lag ooit de dorpskern
nu praktisch aan de stad geplakt
maar het dorpsgevoel dat blijft
dat kan niet worden afgepakt

al wordt 't anders: het blijft mijn dorp
van ‘ons kent ons’. Het ‘wij-gevoel’
en alleen iemand vanuit mijn dorp
weet wat ik daarmee bedoel

het is waar ik geboren ben
waar ik ben gegroeid en heb gebaard
daar waar een ander er slecht over spreekt
zet ik het lekker op de kaart

We groeten elkaar nog op 'de stroat'
en al wordt ook hier je fiets gejat
ik woon hier duizend keren liever
dan ergens in de grote stad

Mijn dorp, de naam noem ik met trots
daar keer ik telkens t'rug
en iedereen mag het dan ook horen
"ik kom uit GLANERBRUG!"

Geluk...

het zit in kleine woordjes

korte lieve briefjes

'n mooi gebaar

die ene knipoog

of glimlach

blikken naar elkaar

het is voelbaar

een hand op je schouder

of blossen op je wangen

 

zo onzichtbaar ontastbaar

warmte van geluk

... het heeft me gevangen!

En ik was getuige...

 ... een koningin werd weer prinses

     tranen
     een brok in m’n keel

     de koning staat nu in de spotlights

     met de koningin als zijn kroonjuweel

warmteverlangen

het zal de tijd wel wezen…
want het voelt verdomde goed:
blaadjes ontvouwen 't prille groen
de kleurenpracht brult ons tegemoet

zoetjes als een suikerspin
met een onzichtbare prikkelvlucht
zweven wonderlijk, ontelbaar 
de lentegeuren door de lucht

zwermen vogels trekken over 
gehoorstrelend zijn de gezangen
die ons uiteindelijk doen beseffen
hoeveel we naar warmte verlangen


X

Zeikerd!

De muziek staat veel te hard.
Hij lijkt belangstelling te hebben voor haar foto’s op de schouw.
Maar hij ontwijkt haar blik, net zoals zij zijn ogen ontwijkt.
Hij is wel een lekkere verschijning; ze zou best een beschuitje met hem willen eten.
Ze schrikt op uit haar fantasie als hij zijn glas neer zet en recht op haar afstevent. Hij legt zijn hand losjes op haar schouder en brengt zijn lippen bij haar oor.
Kan hij gedachten lezen?
Ze is overrompeld en voelt haar huid gloeien.
Hij fluistert haar ietwat schor toe “ik wil je…”
Ze hoort niets meer. Een schok gaat door haar lijf.
Maar hij kijkt haar onderzoekend aan en herhaalt dringender “ik wil je toilet gebruiken!”



Gepubliceerd op www.120w.nl

Liefde maakt blind...

Voor het eerst samen op vakantie. Drie weken gaan ze van elkaar genieten aan het Gardameer.
Het kleine tentje zetten ze in een mum van tijd op. De avonden zijn zwoel, de dagen heet. Er valt geen scheef woord.
Toch is kamperen behelpen. Ze koken op een één pits kooktoestelletje en de boodschappen staan in een kratje in het bloedhete tentje. Maar het deert ze niets: ze zijn blind en verliefd. De hele dag hebben ze alleen oog voor elkaar.
Het primitieve leven lacht ze dagenlang zonder tegenslagen toe. Ze slapen op de grond, vrijen op de grond, eten op de grond. Lang leve de liefde. Nergens wordt over gemierd.
Totdat ’s morgens de hagelslag van zijn verse broodje wandelt…

15-4-13 gepubliceerd op 120w.nl bij het thema 'hagelslag' :-)

Rouw

Alle verdriet van de afgelopen maanden slikt ze weg. Alsof ze in een keurslijf is gedrukt van eeuwig grijs: andere tinten lijken onmogelijk. Haar knokkels kleuren wit van het knijpen in het boekje dat ze als steun en toeverlaat vasthoudt.
Als het orgel begint te spelen krimpt ze ineen. De muziek klinkt droevig en versterkt haar rouwstemming.
Wanneer ze zich omdraait naar de ingang van de kerk, draait haar maag zich om. Daar komt hij. Gevolgd door andere gasten.
Ze voelt ogen priemen maar recht haar rug.
Al beminde ze ooit elk deel van hem, na vandaag zal ze geen traan meer om hem laten.
Ze ziet haar beste vriendin ineens stralen naast hem.
Geweldig… zo’n trouwerij in de lente.

Geschreven bij het thema 'lente' op www.120w.nl

Bij(s)telling

Hij had al een hele tijd een leesbrilletje. Sterkte: +1. Een goedkoop brilletje van de dorps-drogist. Recht-toe-recht-aan en vooral zonder poespas. Ook niet in een hip kleurtje. Een "doe-maar-gewoon-zwart" leesbrilletje. En hij kocht er toen gelijk twee. Eén voor onderweg en één voor thuis. De totale schade bleef beperkt tot zo'n vijftien euro en hij kon er geweldig scherp mee zien.

Gaandeweg zijn tijdlijn werden zijn armen opnieuw te kort. Het brilletje moest worden bijgesteld en hij wou eigenlijk wel eens weten hoeveel bij(s)telling hij nodig had. Na lang aandringen van zijn geliefde achterban en de nodige informatie te hebben vergaard via Google vertrok hij in zijn eentje naar de stad. Hij wou geen pottenkijkers bij het herwinnen van zijn heldere kijk. Hij wou duidelijke informatie en zou zich bij diverse zaken laten bekijken en informeren.

Bij de eerste opticien werd meteen een oogmeting gedaan. Glazen van +2, aldus de kwijlende verkoper en deze liep linea recta naar de monturen. Wég was de zin in het kopen van een leesbrilletje bij het zien van de prijzen. Hij wou geen merkmontuur maar een eenvoudig brilletje. En vooral: voor weinig. De verkoper kon echter niets beneden de honderdvijftig euro aanbieden. Dus: no deal.

Bij de tweede brillenwinkel werd opnieuw een oogmeting gedaan. De meetdeskundige kwam dit keer uit op +2 en +2.25. Even duizelde het hem. Zo snel kan het gaan: de aftakeling was per uur meetbaar! Maar ook bij deze koekeloer-winkel waren de glazen en het montuur volledig afgestemd op de vergoedingen van de ziektekostenverzekering en niet op de wensen van hem. Hij knipperde nog even vriendelijk naar de verkoper en liet daarna zonder blikken of blozen weten dat hij de prijzen buitensporig vond. Dat ging hij niet betalen voor een leesbrilletje. No way.

Bij de derde glazenverkoper werd het hem helemáál onduidelijk. Die meting kwam namelijk uit op +1.5! Hee, dat getal had hij nog niet gehoord vandaag! Hij was wel blij dat zijn ogen het afgelopen uur weer enigszins verbeterd waren. Maar toen hij de oog-expert moest volgen naar de wand met de monturen ging hij opnieuw acuut scheelzien van de prijzen van die vergrootglazenhouders... 

Hij was er helemaal klaar mee.

En wat was het nou? +2, +2.25 of +1.5?

Totaal verward doolde hij daarna door de stad. Zijn heldere kijk op de wereld was even volledig vertroebeld en hij had geen zin in nóg een meting. Na een kleine omzwerving stapte hij bij een groot warenhuis naar binnen en liep naar de leesbrilletjesafdeling. Vervolgens nam hij zijn mobiel en zette een tekst met kleine lettertjes in beeld. Met de voorradige brillensterkte concentreerde hij zich op de tekst. 

Hij vond zelf dat zowel +1.5 als +2 een mooie sterkte was.

Aan de kassa rekende hij de twee merkloze brilletjes voor weinig af.

Had hij er eentje voor nu en eentje voor 'straks'.

Bij thuiskomst vertelde hij over zijn strooptocht.

Hij was verontwaardigd. 

En toch ook trots.

Hij snap nog niet hoe het mogelijk was dat er zoveel verschillende sterktes werden gemeten...

Onze doe-het-zelf-opticien!