Hondjestijd!

Na het avondeten loopt ze richting achterdeur. Hè hè, eindelijk hondjestijd!

Haar wangen gloeien van het lekkere eten. De buren hebben de houtkachel aan. Ze snuift de geur van het vuurtje op en haalt diep adem. Maar net als ze de deur wil sluiten... Overdag dat fijne zonnetje doet haar zeker geloven dat het zomer is. Hallo, wakker worden jij! En ja hoor, daar gaat ze weer naar binnen waar haar dikke jas voor het grijpen ligt. Ze pakt er ook maar meteen een sjaal bij. En dan is ze – hoop ik en denk ik – helemaal klaar om ein-de-lijk een frisse neus te halen!

Ik loop vanaf haar eerste stap richting achterdeur gezellig met haar mee. Het is wel een vergeetachtige vogel hoor. ’s Morgens ligt de telefoon nog wel eens aan de lader. Of de riem hangt nog aan de haak. Of ze vergeet de poepzakjes. En in deze tijd kán het dus gebeuren dat ze die jas vergeet. Totdat ze aan de buitenkant van de achterdeur staat. Dán weet ze het ineens weer wél. Dus zo heel dom zal ze wel niet zijn…

Weet je waarom ze zo blij met me is? Ze heeft het me verteld. Omdat ik niet kan zuchten en steunen. Of mopperen. Of opdrachten uitdeel. Ik geef haar gewoon altijd gelijk. En daar is ze zó vreselijk blij mee. Voor mij geen moeite maar het resultaat is geweldig. Heel apart allemaal…

En joh, we lachen er samen wat af! Tijdens onze wandelingen kletst ze me vaak  de oren van de kop. Ik snap er geen sikkepitje van en het interesseert me eerlijk gezegd ook niet echt. Voor mij is het gewoon ‘wij beidjes en verder niets of niemand’. Ik vind het gewoon heerlijk en zij geloof ik ook. Dus mij zal je niet horen! Ik lach haar gewoon vrolijk toe en ren wat om haar heen.

Weet je, ik ben best wel slim. Want af en toe zet ik mijn ´ik-kan-zielig-kijken' blik op. Dat kan ik heul goed! Vooral als ze alweer weg moet voor boodschappen, vergaderingen of andere sociale zaken. Zo´n droeve blik die haar tot op het bot raakt. Ja, ik weet wel hoe ik haar in moet pakken!

Soms zie ik dat ze aan het prakkiseren is. Ik tik haar dan even aan en tadaa: ze is ineens helemaal blij! Blij met mij. En ik word daar op mijn beurt weer blij van. Blij om haar. Blij met haar. Wat een samenspel hè. Wat een team...

Zij snapt me meestal direct zonder dat we ook maar één woord met elkaar wisselen. Ze is net als ik van het eenvoudige. Van actie en reactie.

Gewoon de haren in de wind en gaan. Weer of geen weer.

Net zo lang totdat we beiden uitgeteld met een glimlach weer in onze mandjes liggen.

Dromen van grote weilanden vol konijnen en muisjes.

Dus baasje…… wanneer gaan we weer? 

Dikke lik :-)

Luna

                          Onze Friese Stabij Luna