dinsdag 30 april 2013

En ik was getuige...


 ... een koningin werd weer prinses

     tranen
     een brok in m’n keel

     de koning staat nu in de spotlights

     met de koningin als zijn kroonjuweel




donderdag 25 april 2013

warmteverlangen


het zal de tijd wel wezen…
want het voelt verdomde goed:
blaadjes ontvouwen 't prille groen
de kleurenpracht brult ons tegemoet

zoetjes als een suikerspin
met een onzichtbare prikkelvlucht
zweven wonderlijk, ontelbaar 
de lentegeuren door de lucht

zwermen vogels trekken over 
gehoorstrelend zijn de gezangen
die ons uiteindelijk doen beseffen
hoeveel we naar warmte verlangen


X



donderdag 18 april 2013

Zeikerd!

De muziek staat veel te hard.
Hij lijkt belangstelling te hebben voor haar foto’s op de schouw.
Maar hij ontwijkt haar blik, net zoals zij zijn ogen ontwijkt.
Hij is wel een lekkere verschijning; ze zou best een beschuitje met hem willen eten.
Ze schrikt op uit haar fantasie als hij zijn glas neer zet en recht op haar afstevent. Hij legt zijn hand losjes op haar schouder en brengt zijn lippen bij haar oor.
Kan hij gedachten lezen?
Ze is overrompeld en voelt haar huid gloeien.
Hij fluistert haar ietwat schor toe “ik wil je…”
Ze hoort niets meer. Een schok gaat door haar lijf.
Maar hij kijkt haar onderzoekend aan en herhaalt dringender “ik wil je toilet gebruiken!”




Gepubliceerd op www.120w.nl

maandag 15 april 2013

Liefde maakt blind...

Voor het eerst samen op vakantie. Drie weken gaan ze van elkaar genieten aan het Gardameer.
Het kleine tentje zetten ze in een mum van tijd op. De avonden zijn zwoel, de dagen heet. Er valt geen scheef woord.
Toch is kamperen behelpen. Ze koken op een één pits kooktoestelletje en de boodschappen staan in een kratje in het bloedhete tentje. Maar het deert ze niets: ze zijn blind en verliefd. De hele dag hebben ze alleen oog voor elkaar.
Het primitieve leven lacht ze dagenlang zonder tegenslagen toe. Ze slapen op de grond, vrijen op de grond, eten op de grond. Lang leve de liefde. Nergens wordt over gemierd.
Totdat ’s morgens de hagelslag van zijn verse broodje wandelt…






15-4-13 gepubliceerd op 120w.nl bij het thema 'hagelslag' :-)

vrijdag 12 april 2013

Rouw


Alle verdriet van de afgelopen maanden slikt ze weg. Alsof ze in een keurslijf is gedrukt van eeuwig grijs: andere tinten lijken onmogelijk. Haar knokkels kleuren wit van het knijpen in het boekje dat ze als steun en toeverlaat vasthoudt.
Als het orgel begint te spelen krimpt ze ineen. De muziek klinkt droevig en versterkt haar rouwstemming.
Wanneer ze zich omdraait naar de ingang van de kerk, draait haar maag zich om. Daar komt hij. Gevolgd door andere gasten.
Ze voelt ogen priemen maar recht haar rug.
Al beminde ze ooit elk deel van hem, na vandaag zal ze geen traan meer om hem laten.
Ze ziet haar beste vriendin ineens stralen naast hem.
Geweldig… zo’n trouwerij in de lente.



Geschreven bij het thema 'lente' op www.120w.nl

maandag 8 april 2013

Bij(s)telling


Hij had al een hele tijd een leesbrilletje. Sterkte: +1. Een goedkoop brilletje van de dorps-drogist. Recht-toe-recht-aan en vooral zonder poespas. Ook niet in een hip kleurtje. Een "doe-maar-gewoon-zwart" leesbrilletje. En hij kocht er toen gelijk twee. Eén voor onderweg en één voor thuis. De totale schade bleef beperkt tot zo'n vijftien euro en hij kon er geweldig scherp mee zien.

Gaandeweg zijn tijdlijn werden zijn armen opnieuw te kort. Het brilletje moest worden bijgesteld en hij wou eigenlijk wel eens weten hoeveel bij(s)telling hij nodig had. Na lang aandringen van zijn geliefde achterban en de nodige informatie te hebben vergaard via Google vertrok hij in zijn eentje naar de stad. Hij wou geen pottenkijkers bij het herwinnen van zijn heldere kijk. Hij wou duidelijke informatie en zou zich bij diverse zaken laten bekijken en informeren.

Bij de eerste opticien werd meteen een oogmeting gedaan. Glazen van +2, aldus de kwijlende verkoper en deze liep linea recta naar de monturen. Wég was de zin in het kopen van een leesbrilletje bij het zien van de prijzen. Hij wou geen merkmontuur maar een eenvoudig brilletje. En vooral: voor weinig. De verkoper kon echter niets beneden de honderdvijftig euro aanbieden. Dus: no deal.
Bij de tweede brillenwinkel werd opnieuw een oogmeting gedaan. De meetdeskundige kwam dit keer uit op +2 en +2.25. Even duizelde het hem. Zo snel kan het gaan: de aftakeling was per uur meetbaar! Maar ook bij deze koekeloer-winkel waren de glazen en het montuur volledig afgestemd op de vergoedingen van de ziektekostenverzekering en niet op de wensen van hem. Hij knipperde nog even vriendelijk naar de verkoper en liet daarna zonder blikken of blozen weten dat hij de prijzen buitensporig vond. Dat ging hij niet betalen voor een leesbrilletje. No way.
Bij de derde glazenverkoper werd het hem helemáál onduidelijk. Die meting kwam namelijk uit op +1.5! Hee, dat getal had hij nog niet gehoord vandaag! Hij was wel blij dat zijn ogen het afgelopen uur weer enigszins verbeterd waren. Maar toen hij de oog-expert moest volgen naar de wand met de monturen ging hij opnieuw acuut scheelzien van de prijzen van die vergrootglazenhouders... 

Hij was er helemaal klaar mee.
En wat was het nou? +2, +2.25 of +1.5?
Totaal verward doolde hij daarna door de stad. Zijn heldere kijk op de wereld was even volledig vertroebeld en hij had geen zin in nóg een meting. Na een kleine omzwerving stapte hij bij een groot warenhuis naar binnen en liep naar de leesbrilletjesafdeling. Vervolgens nam hij zijn mobiel en zette een tekst met kleine lettertjes in beeld. Met de voorradige brillensterkte concentreerde hij zich op de tekst. 
Hij vond zelf dat zowel +1.5 als +2 een mooie sterkte was.
Aan de kassa rekende hij de twee merkloze brilletjes voor weinig af.
Had hij er eentje voor nu en eentje voor 'straks'.

Bij thuiskomst vertelde hij over zijn strooptocht.
Hij was verontwaardigd. 
En toch ook trots.
Hij snap nog niet hoe het mogelijk was dat er zoveel verschillende sterktes werden gemeten...

Onze doe-het-zelf-opticien!