woensdag 23 mei 2012

Peperscheetje


Op AbsolutelyEnschede.nl hebben de mannen een hele week het rijk alleen gehad... n.a.v. die week deze blog:
Heerlijk om die mannen de afgelopen week eens de vrije hand te geven.  Spannend. Waar schrijven ze over? Wat wordt het? Nou, weinig gepeperde onderwerpen. Het gaat over vrouwen en… kinderen. Geweldig! De wereld van de man blijkt nogal leeg zonder een vrouw. En dan heb ik hier het dus over de man-vrouw man.
Want wat zijn ze stoer, onze lieverds, maar wat zijn ze uiteindelijk toch ook zwak. Laat me niet lachen; jullie moeten zogenaamd niets van enige vastheid in jullie leven hebben. Uiteindelijk blijkt gewoon dat jullie nog geen maand zonder ons kunnen, want dan begint het overal te jeuken. En dan bedoel ik ook echt o-ver-al!
Ja man, wat moest je in een wereld met alleen maar mannen? Want als je dan op een terras zit, waar moet je dan naar kijken? Naar al die geweldige soortgenoten van je? En waar kun je écht met je probleempjes tegenaan zeuren? Nee, je vrienden… Die zien je aankomen in de kroeg! Daar gaat je reputatie als gezellige onbezorgde kroegtijger! En wie heb je in tijden van nood naast je om je te troosten? Oh nee, sorry, een man heeft geen emoties dus jullie hoeven niet getroost te worden. Túúrlijk…. Was ik even vergeten (grinnik).
Wat is er voor ons vrouwen heerlijker om te lezen dan dat mannen zonder vrouwen gaan praten over porno, stoere televisie, auto’s en zich laten harsen. Let op: in al die onderwerpen draait het uiteindelijk maar om één ding: vrouwen. Want hoe stoer, hoe sterk, hoe mannelijk en hoe macho het ook klinkt, het verhaal is niets zonder een vrouw. Want wat heb je aan die stoere tig-cilinder als er geen vrouw bij staat te kwijlen? Waarom zou je je ballen laten harsen als er geen andere handen dan je eigen aan te pas komen? Dus wie oordeelt er uiteindelijk of iets stoer, sterk, mannelijk en macho is? Juist de vrouw!
Ooit kregen we een opdracht van onze mannelijke hoofdredacteur: schrijven met meer peper. Wat het ook moge betekenen: ik denk niet dat ‘het laten vliegen van scheten’ een peper inhoudt. Ik weet wel dat als er mij eentje ontsnapt, mijn lief daar niet vrolijk van wordt. Dat pepert hij me er altijd flink in!
Ach, wij vrouwen proberen sinds mensenheugenis de man in het gareel te laten lopen zodat hij onder de mensen kan komen. Zodat hij gedistingeerd is. Jawel: gedistingeerd. Pracht woord voor o.a. welgemanierd! Mannen… jullie zijn geweldig. Echt Heerlijk. Fantastisch zelfs! Maar in de meeste gevallen niets… zonder een vrouw. ;-)
Dus sorry hoofdredacteur… eigenlijk ben ik wel weer klaar met die rode peper.
Ik wil voor mezelf graag terug naar kneuterig lief, leuk, gezellig, knus, warm, huisje, boompje, beestje… met af en toe een knetterharde scheet.
Oh ja, reukloos als het effe kan!

donderdag 10 mei 2012

Tuinieren


Ik kom er maar eerlijk voor uit: ik heb geen groene vingers. Bloemen en planten hebben bij mij thuis geen lang leven. Zowel binnen als buiten. Ik vergeet ze namelijk altijd water te geven…
Mijn schoonmoeder heeft een weelderige tuin. In het voorjaar komen er tulpen, hyacinten en narcissen naar boven. En van die blauwe dingen. Druifjes! Juist, die ja! De oudere mensen, of zij die overdag veel tijd hebben, blijven bij haar tuintje altijd even stilstaan. Mijn schoonmoeder heeft allerlei kleuren gepoot en het ligt er altijd schitterend bij. Ze heeft namelijk een hekel aan ‘kale plekken’. Daardoor is haar hele tuin één bloemenpracht. En het is echt geen klein tuintje! Ga me niet vragen hoeveel tijd ze op haar knietjes in het zand doorbrengt om het onkruid te wieden… Respect!
Persoonlijk kan ik nog net een cactus en een vetplant uit elkaar houden maar veel verstand van de plantenwereld heb ik dus niet. Dan zie ik weer iets geels in het voorjaar naar boven komen en dan zeg ik vrolijk “O, kijk, een eh … hoe heet die ook al weer?” Soms zoek ik het thuis op want ik ben wel nieuwsgierig. Maar dat ben ik de volgende wandeling alweer vergeten…
Dit jaar kreeg ik met mijn verjaardag bloemen. Van die schitterende bossen. En daar geniet ik met volle teugen van. Wel jammer dat ik ze allemaal tegelijk krijg. Het hele jaar door is het armoe troef en op die ene dag in het jaar sleep ik me het apezuur met de vazen…
En tja, bloemen moet je water geven hè? Bij mij is zo’n bos na een paar dagen helaas aan het transformeren tot een droogboeket. Tulpen zijn vergevingsgezind: die waarschuwen je nog even. Zo van “hallo, zie ons eens zielig staan!”. Die laten die het kopje hangen en dan kun je ze bij-wateren. Maar als je een roos vergeet is ie onvergeeflijk: hij komt niet terug. En zo zijn er nog wel een paar.
Nou is onze tuin geen plantentuin. Het is een vijver. Manlief heeft namelijk ook geen groene vingers. Die is al lang blij dat hij in het voorjaar de drie boompjes aan de straatkant heeft gesnoeid. Hij kijkt, gelukkig net als ik, liever naar die grote waterbak dan naar bosjes en struikjes.  Er zitten overigens wel heel veel plantjes ín onze vijver. Vraag maar niet hoe ze heten… Echt, geen flauw idee.
Maar onze vissen mag ik rustig vergeten bij het water geven!

dinsdag 1 mei 2012

Crimineel

We moeten ons allemaal aan regels houden. Dat begrijp ik. Want anders wordt de wereld één grote ongeorganiseerde bende. Dan doet iedereen maar wat ‘m uitkomt en goed dunkt. Ik moet me dus ook aan de regels houden. Dus omdat ik vijfendertig heb gereden waar ik maar dertig mocht, kreeg ik een boete. Te hard is te hard. Ik kan wel lopen mopperen dat ik het een belachelijke bekeuring vind… en dat heb ik natuurlijk ook gedaan… maar ‘ergens’ is het terecht. Want ik lette even niet op mijn teller maar op de overige weggebruikers en hoppa, ik heb een prent. Eigen schuld!

Een aantal jaren geleden hebben we de allerliefste hond uitgekozen. Ze was anderhalf jaar oud en op zoek naar een nieuw thuis. Dat vond ze bij ons. Het beest is echt een schat. Al is ze steeds te dik, is het een grote verschrikkelijke haarbal en is ze afschuwelijk verwend. Maar: wij houden van haar, dat volstaat!
Ze is één van de weinige honden in de buurt die los kán lopen. Ze gaat nooit verder dan 50 meter bij ons vandaan. Houdt oogcontact en luistert geweldig. Echt een toppertje! En als ik ‘vrij’ zeg dan rent ze voor me uit en begint ze te lachen. Ja, echt! Ze kan lachen! Dat hebben we haar niet geleerd, ze is een natuurtalent. En ze kan ook heel zielig kijken. Vreselijk zielig. Vooral als ik de deur uit moet zonder haar…

Tijdens één van onze wandelingen kwam er een auto aanrijden. Een man in jagerskostuum opende het raampje. “Mevrouw, mag ik u iets vragen?” Natuurlijk, dat mocht hij. Hij kon vast de weg niet vinden. Arme man. Dus riep ik ons dikke mormel en die kwam trouw naast mij zitten. En toen kwam de aap uit de mouw. Oftewel, de man uit de auto. Hij bleek een boa te zijn. Ik had in die tijd alleen nog maar van een boa constrictor gehoord en daar leek hij niet op. Hij bleek een Buitengewoon Opsporings Ambtenaar te zijn. En hij had mijn loslopende hond 10 meter verderop opgespoord. Knap staaltje werk… Foei! Die hond mocht niet los! Regels zijn regels. Daarvoor kregen we een boete. 
Onze haarbal probeerde de zieligste smoel die ze had.
Ik ook.
Maar de constrictor was onvermurwbaar. We kregen een bon.
Met de grote boodschap of we dit verder wilden vertellen aan andere hondenbezitters.
Ik heb die boa daarna niet meer gezien.  
En ondertussen zitten wij met een crimineel in huis.
Een hond met een strafblad!

Gepubliceerd op http://www.absolutelyenschede.nl/