woensdag 28 november 2012

Snijden...


Een paar weken geleden belande onze dochter ineens in het ziekenhuis. Terwijl zij ziek lag te wezen bleef ik aan haar bed waken. Nu is het al best een heule grote meid van 18 jaar maar als je kind zo ziek is dan laat je ‘t niet alleen. ’t Is en blijft je kind hè? De behoefte aan telefoon of wat dan ook was nihil. Ik wou gewoon bij haar zijn en stil aan haar bed zitten. Onzekerheid ging gepaard met angst. Maar heel raar; bovenal voelde ik liefde en dankbaarheid.

Je ziet in zo’n ziekenhuis van alles. Krijgt indrukken die veel verschillende emoties oproepen. En ik wou die emoties niet negeren. Behalve verband krijg je in het ziekenhuis namelijk ook een band, en wel met de overige patiënten. Tussen de bedden was er geen verschil in rang en in stand. Alleen het ziektebeeld was anders. Er waren mensen die slecht nieuws kregen. Heel slecht nieuws. En al kende ik ze niet goed, het deed pijn. We hebben geluisterd, meegeleefd en getroost. Het voelde op een 'vreemde' manier vertrouwd…

Over het ziekenhuispersoneel niets dan lof. De verpleging liep zich werkelijk uit de naad! Want het is waar, er loopt veel te weinig personeel op de werkvloer. We hebben het aan den lijve ondervonden. Ik denk dat familie van onze premier niet op een normale afdeling belandt. De beste man zou zich helemaal rot schrikken als hij ziet hoe hij heeft zitten snijden in het personeel.  Een totaal mislukte operatie, zo zou ik de koers van onze politiek willen noemen. Mensen die zo nauw met mensen werken moet je koesteren! Maar ja, dat is mijn mening en daar wordt niet om gevraagd...

Voor onze dochter werd het bezoekuur op een avond afgezegd. Ze was overdag zó vreselijk ziek en bleef vanaf de middag slapen. Ik mag wel zeggen; als ouder maak je je dan best zorgen. Je ziet verschrikkelijke spoken en wilt ze allemaal verjagen. Allerlei akelige scenario’s doemen op. Ze gaan toch niet in haar snijden? Ze wordt toch wel weer beter? Yep, dat hakt er in en zet je flink tot nadenken. En het rare is, het nadenken geeft je op een vreemde manier rust.

Ze was op een dag alleen op een kamertje. Er lag een kladblokje. En ik vond een pen. Voor ik het wist zat ik te schrijven. Over hoe de tijd aan ons voorbij vliegt. Ik schrapte regels en zette er nieuwe voor in de plaats. Ik was blij dat ik kon schuiven, krassen en strepen. Het voelde lekker en ontspannend. Het werd uiteindelijk maar een klein gedichtje. 

We zijn niet blijven hangen. Niet in die aparte stemming van het ziekenhuis en niet in wat voor stemming dan ook. Onze dochter was 'gewoon' even erg ziek; achteraf gezien viel het gelukkig mee. Ze mocht na een paar dagen naar huis en dan pak je de dingen van alledag zo weer op. Soms lijkt het alsof er niets gebeurt is... 

Maar toch. Heel af en toe... blik ik nog wel eens terug op die ziekenhuis-tijd. Al kijk ik liever weer vooruit. Vooruit, naar een mooie gezonde toekomst. Voor mijn dochter. Voor mijn gezin. Voor mijn dierbaren. Maar ook voor de andere zieken. En vooral voor de mensen die werken in de zorg. 
Respect!


>>> het ziekenhuisgedichtje:

ze tikken maar door
de minuten en uren
onwezenlijke tijd
van staren naar het behang

niets dat stoort
bij in het niets te turen
nog nèt geen eeuwigheid
maar wachten... duurt best lang...


woensdag 21 november 2012

Wees jezelf!

Kijk niet naar anderen
kijk naar jezelf
Doe niet als anderen
blijf steeds jezelf
Jij bent uniek
hoe je doet, hoe je leeft
Ja, jij HEBT jezelf
zoals niemand die heeft!
 

Zoektocht

Het leven is soms 'n helse tocht 
langs je eigen zelfbeeld 
met duizend en één gevoelens 
totaal verknipt, verdeeld 

En telkens brengt op deze kloot 
een breder en dieper dal 
en een hoger en steiler berg 
je in extase, maar ook ten val 

Toch, tijdens je zoektocht 
naar je eigen diepste ding 
ontmoet je ook liefde, geborgenheid 
waardering en erkenning 

Hou je vast met heel je hart 
aan alle liefde en trouw en hou moed 
Weet bij elke stap die je zet: 
ik doe het, en ik doe het goed!

niets is wat het lijkt

Ik loop er langs 
Sta er zelfs even voor 
Er valt me niets op 
Dus loop ik maar door 

De volgende dag 
Ben ik er al weer 
Gewoontegetrouw 
Dus … daar ga ik weer 

Al die dingen 
Gaan jaren zo voort 
Ze vallen niet op 
Alsof 't allemaal zo hoort 

Totdat ik het zie 
Nou, da's toch niet normaal!? 
Eerst had ie nog blaadjes 
En ineens… issie kaal! 

levende dood

Mijn ogen weten niet waar ze moeten kijken
Zoveel geweldige kleuren om me heen
Hoewel het groen eerst nog wou blijven
Tussen kleuren geel, bruin en rood
Vroeg het, voordat het stil verdween
Ben ik nu leven? ... of toch ... dood?
 

kleine dingen

Soms kun je zomaar huilen 
om de kleinste dingen 
Prikken tranen in je ogen 
bij een lied wat je wilt zingen 
Vloeien tranen bij een film 
Bij een woord of bij een kaart 
Ach, het zijn maar kleine dingen 
maar die zijn echt zooooveel waard… 

dinsdag 6 november 2012

wachten...

ze tikken maar door
de minuten en uren
onwezenlijke tijd
van staren naar het behang

niets dat stoort
bij in het niets te turen
nog nèt geen eeuwigheid
maar wachten... duurt best lang...