dinsdag 25 september 2012

Kleurpotloden in de was


Na je geboorte volgt meestal een proces dat ‘leven’ heet. Maar je bent je er niet van bewust. Hulpbehoevend. Van hielprikjes, luiers en gehoortesten. Eenmaal uit de luiers: groeipijntjes. Tandjes vallen uit. De “zelluf doen”-fase. School. Roddelen. Fluisteren in het oor. Papa is je held. Mama is je voorbeeld. En het leven is luchtig.
Je bent ieniemienie jong en onvoorstelbaar flexibel. In no-time naar de grote school. Je stuift door het leven alsof het morgen voorbij kan zijn. Wát een leven!
Dan komt er de fase van make-up, kleding en foto’s. Mobieltjes, sporten, brommers en brommers kiek’n. Haren verven en blijven slapen bij deze of gene. Alles doen wat moeders verboden heeft. Grenzen overschrijden. Rotzooi en ruzie maken. En je groeit maar door. Ongesteldheid. Pubertijd. Belachelijk. Je weet het allemaal zelf wel. Komt er dan nooit een eind aan? Je hoort niet bij de groten maar ook niet bij de pubers. “Zo hé, jij bent al groter dan je moeder!” Stomme achterlijke opmerkingen allemaal…
Dan komen De Vriendjes. Feestjes. Je rijbewijs. Gezelligheid kent geen tijd. Het kán niet op. Dát is pas leven! Romantiek, verliefdheid en liefde zijn nog niet te onderscheiden van elkaar. Geluk en ongeluk volgen elkaar in ongelooflijk rap tempo op. Je hoort over enge ziektes. En ook over doodgaan. Je zoekt het pad van je leven en probeert er op te blijven. Verleidingen lonken. Keuzes maken gaat je gemakkelijker af en je krijgt het gevoel voor ‘vol’ aangezien te worden.
En dan denk je dat je in de bloei van je leven bent… Juist. En wát voor een leven. Want dan komen jouw kindjes. Je bent getrouwd met de klok. Jij wordt geleefd en je lijf leeft ondertussen ook ergens voort. Kinderen vullen je dagen en nachten. Je praat over luiers en voedingen. De televisie staat aan zonder dat er naar gekeken wordt. Je haalt ineens kleurpotloden uit je wasmachine. Rimpels om je ogen verraden dat je uit de dertig komt. Dat je moe wordt. En je zegt het ook. Jij klaagt tegen vriendinnen en vriendinnen klagen net zo hard terug op de weinige momenten dat jullie elkaar rustig kunnen ontmoeten. Wat een leven!
Maar er komt nog een fase. De haren worden opnieuw gekleurd. Nu om de grijze pruik te camoufleren. Kalknagels en likdoorns. Een leesbril en een bril voor veraf. Onrustige benen en slaapproblemen. Je tandjes vallen opnieuw uit. Kunstgebitjes. Gehoortesten en gehoorapparaten. Jeu-de-boulen met soortgenoten en lotgenoten in het park. Bot-slijtage. Een nieuwe heup. Een rollator. Middagdutjes. Incontinentie. In de luiers…..
Hé… je hebt dit eerder meegemaakt!
Maar je weet het niet meer.
Juist, zo gaat dat dus…
Ik vind de kleurpotloden niet meer in de wasmachine en ben me bewust van mijn volgende levensfase. 
Wat een leven…
Schitterend!

Gepubliceerd op Absolutely Enschede

maandag 17 september 2012

Op zoek naar de tas


Ik ben weer eens mijn sleutels kwijt. En mijn leesbril. Het hele huis doorzocht maar ik kan ze niet vinden. Mijn lief adviseert me om mijn tas eens goed na te kijken. En jawel, wat vis ik daar van de bodem van de oceaan? Mijn sleutels en mijn leesbril! Nu is de maat vol. Ik ben gewoon toe aan een andere tas. Nu zou je denken dat dat een eenvoudige klus is. Nou, niets is minder waar.!
Mijn huidige tas heeft maar één vak waar je de hele zooi in één keer in moet mikken. Dus brillen, sleutels, een klein make-up tasje, mini-deo, portemonnee, autopapieren, mijn pasjesmapje, pennen, papier, zakdoekjes, snoepjes, telefoon, ga maar door… alles op één berg. Het is net een mixer. Als je het éne ding uit je tas pakt, verplaatst het andere zich stiekem. Als ik iets zoek dan doe ik dat meestal op de tast. Even grabbelen en… altijd prijs!
Weet je, ik wil een vrolijke, leuke, praktische en vlotte tas. En een betaalbare! Ik heb veel gewéldige tassen gezien. Met veel ooh’s en aah’s heb ik ze door mijn handen laten gaan. Maar zodra ik er in keek, kon ik ze gelijk terugzetten. Of zodra ik het prijskaartje zag. Soms had een tas wel twee(!) vakjes en soms was de opening zo klein dat ik m’n portemonnee er amper in of uit kon krijgen. Nergens vond ik een leukerd met zes of acht vakjes zonder dat het gelijk op een hutkoffer leek.
Tot nu toe ben ik nog niet geslaagd. Maar zo kan het ook niet langer. Onlangs nog. Stond ik thuis wild met mijn tas bij m’n hoofd rammelen. Ik heb namelijk aan mijn sleutelbos zo’n poezenbelletje gedaan. Kijk, dat werkt zo: ik schud gewoon even flink met m’n tas en dan hóór ik gewoon of mijn sleutels in mijn tas zitten. Hoef ik niet meer te kijken. Kan ik gerust het huis verlaten omdat ik mijn sleutels ‘gehoord’ heb. Slim he? Maar ja… Soms liggen er wel eens losse euromuntjes in mijn tas. Voor het karretje van de super. En laten die losse muntjes nou nét zo klinken als dat poezenbelletje…
Sta je daar. Met je goede gedrag voor de gesloten deur.
Dus echt, ik móet een nieuwe tas.  En dan natuurlijk ook leuke bijpassende schoenen. En een leuke broek en shirtje erbij. Of een jas? Ach wat vervelend allemaal… Wij vrouwen hebben het maar lastig. Maar ja, soms móeten we wat hè? ;-)


Gepubliceerd op Absolutely Enschede

maandag 3 september 2012

Ruhe, rust en heanig an...


Zomervakantie? Schitterend. Heerlijk. En… verrassend. Jong en oud is op zoek naar rust, genot en gezelligheid. Of wil iets ondernemen. Bijna geen vakantie is hetzelfde. Toch gaan de meeste mensen erop uit om te genieten. Ik hoop van harte dat je een mooie vakantie hebt. Of hebt gehad. Met ontspanning. En vooral: dat je hebt genoten!
Dit jaar kwamen wij op een camping waar een enorme plek was afgezet met rood-wit lint. Alsof het een plaats delict was. Er stonden een paar kleine tentjes en een oude vouwwagen. En… het was er best een zootje. ‘s Avonds arriveerde een grote groep jongeren van het strand met een oud busje. Zij waren de ‘eigenaren’ van die plek en stonden dus achter het lint. De deuren van het busjegingen open en vele blikken en flessen drank werden uitgeladen. Die waren vast niet vies van feestjes. Dat beloofde een lange nacht te worden… De uit de kluiten gewassen jongeren maakten het zich onder de twee partytenten gemakkelijk en op hun grote zware tuinmeubelen werd het een gezellige boel. Ze waren wat aan het dollen en aan het lachen. Maar, er was absoluut geen overlast. Ze waren zelfs een lust voor het oog! Het waren brave gezellige burgers. Zo zie je maar, niets is wat het lijkt.
In een andere plaats leerden we een aantal Duitse mensen kennen en na het avondeten zaten we gemoedelijk bij elkaar. We spreken een aardig woordje Duits en zelfs de overige Nederlandse gasten dachten dat wij Duitsers waren. Geheel ontspannen genoten we van de mooie dag die we hadden gehad. Ervaringen en reisverhalen werden uitgewisseld. Een wijntje later arriveerde een Belgisch stel in het schemerdonker. De man parkeerde zijn vehikel 20 meter verderop. Eerst met de deur naar ons toe. Na tien minuten om zijn vakantiepaleis te zijn gelopen besloot hij dat zijn hut moest worden omgedraaid. Hij maakte geen ontspannen indruk. Eigenlijk… spatte de stress van zijn lijf. Na een paar minuten flink aan zijn stuur te hebben gedraaid stond hij andersom. Zo zeg, díe was aan vakantie toe! Het was volgens mij besmettelijk want zijn wederhelft had dezelfde stress-symptomen. Binnen drie minuten waren alle luiken gesloten. Geen goedenavond, geen knikje en zelfs… geen wijntje op deze prachtige zomeravond!
Er zaten die avond nog vele groepjes reizigers bij elkaar te genieten maar na een kwartiertje vloog de deur van de nieuwe logé open en baande de man met grote stappen onze kant uit. Met de wijsvinger in de lucht zei hij bozig (overigens op zijn mooiste Duits) dat het al ‘Mitternacht war’ en dat hij wou ‘schlafen’. We moesten állemaal zachtjes doen.
Onze uurwerken stonden op dat moment bijna op half elf dus we zwegen allen wijselijk. We keken hem eigenlijk alleen maar vol verbazing aan.
Bij het weglopen mopperde hij nog even flink op ‘al die vreselijk lawaaiige Duitsers’.
Ach meneerke, niets is wat het lijkt…

(gepubliceerd op Absolutely Enschede)