Na je geboorte volgt meestal een proces dat ‘leven’ heet. Maar je bent je er niet van bewust. Hulpbehoevend. Van hielprikjes, luiers en gehoortesten. Eenmaal uit de luiers: groeipijntjes. Tandjes vallen uit. De “zelluf doen”-fase. School. Roddelen. Fluisteren in het oor. Papa is je held. Mama is je voorbeeld. En het leven is luchtig.
Je bent ieniemienie jong en onvoorstelbaar flexibel. In no-time naar de grote 
school. Je stuift door het leven alsof het morgen voorbij kan zijn. Wát een leven!
school. Je stuift door het leven alsof het morgen voorbij kan zijn. Wát een leven!
Dan komt er de fase van make-up, kleding en foto’s. Mobieltjes, sporten, brommers en brommers kiek’n. Haren verven en blijven slapen bij deze of gene. Alles doen wat moeders verboden heeft. Grenzen overschrijden. Rotzooi en ruzie maken. En je groeit maar door. Ongesteldheid. Pubertijd. Belachelijk. Je weet het allemaal zelf wel. Komt er dan nooit een eind aan? Je hoort niet bij de groten maar ook niet bij de pubers. “Zo hé, jij bent al groter dan je moeder!” Stomme achterlijke opmerkingen allemaal…
Dan komen De Vriendjes. Feestjes. Je rijbewijs. Gezelligheid kent geen tijd. Het kán niet op. Dát is pas leven! Romantiek, verliefdheid en liefde zijn nog niet te onderscheiden van elkaar. Geluk en ongeluk volgen elkaar in ongelooflijk rap tempo op. Je hoort over enge ziektes. En ook over doodgaan. Je zoekt het pad van je leven en probeert er op te blijven. Verleidingen lonken. Keuzes maken gaat je gemakkelijker af en je krijgt het gevoel voor ‘vol’ aangezien te worden.
En dan denk je dat je in de bloei van je leven bent… Juist. En wát voor een leven. Want dan komen jouw kindjes. Je bent getrouwd met de klok. Jij wordt geleefd en je lijf leeft ondertussen ook ergens voort. Kinderen vullen je dagen en nachten. Je praat over luiers en voedingen. De televisie staat aan zonder dat er naar gekeken wordt. Je haalt ineens kleurpotloden uit je wasmachine. Rimpels om je ogen verraden dat je uit de dertig komt. Dat je moe wordt. En je zegt het ook. Jij klaagt tegen vriendinnen en vriendinnen klagen net zo hard terug op de weinige momenten dat jullie elkaar rustig kunnen ontmoeten. Wat een leven!
Maar er komt nog een fase. De haren worden opnieuw gekleurd. Nu om de grijze pruik te camoufleren. Kalknagels en likdoorns. Een leesbril en een bril voor veraf. Onrustige benen en slaapproblemen. Je tandjes vallen opnieuw uit. Kunstgebitjes. Gehoortesten en gehoorapparaten. Jeu-de-boulen met soortgenoten en lotgenoten in het park. Bot-slijtage. Een nieuwe heup. Een rollator. Middagdutjes. Incontinentie. In de luiers…..
Hé… je hebt dit eerder meegemaakt!
Maar je weet het niet meer.
Hé… je hebt dit eerder meegemaakt!
Maar je weet het niet meer.
Juist, zo gaat dat dus…
Ik vind de kleurpotloden niet meer in de wasmachine en ben me bewust van mijn volgende levensfase.
Ik vind de kleurpotloden niet meer in de wasmachine en ben me bewust van mijn volgende levensfase.
Wat een leven…
Schitterend!
Gepubliceerd op Absolutely Enschede
