Burgerlijk...

Ik hou van burgerlijkheid. Het geeft me een warm gevoel. Het is het fleecedekentje als je je wilt nestelen op de bank. Het kopje warme chocomelk als je van de ijsbaan komt. Het koekje bij de thee. De kers op de taart…
Bij burgerlijkheid voel ik geluk. Het maakt me vrolijk en blij. Ik probeer meestal van elke dag een klein feestje te maken. En naar eer en geweten probeer ik om de mensen om me heen te plezieren. Om samen de wereld toch een beetje mooier te maken. Nee, dat lukt me niet altijd. Maar mijn burgerlijke plicht roept me op het elke dag weer te proberen.
Mijn leventje is echt heel normaal. Gewoon burgerlijk dus. We gourmetten bijvoorbeeld altijd met Kerst. Andere mensen hoor ik complete maaltijden van vijf gangen op tafel zetten. Bewondering heb ik ervoor. Maar nu is het koken niet zo’n hele favoriete bezigheid van me en waarom moeilijk doen als het gemakkelijk kan? Alleen daarom al laat ik me ieder jaar meeslepen met de gourmet-wens. Want wie ben ik om hun en mijn plezier te bederven? Ik vind het best. Ik vind trouwens alles best zolang iedereen om me heen maar geniet. Ik geniet wel mee.
Maar van mensen die burgerlijk ongehoorzaam zijn kan ik heel dwars worden. Fietsers zonder licht of zij die geen hand uitsteken. Of mensen die met een mobieltje aan het oor chauffeuren. M’n haren gaan ervan overeind staan. Soms tel ik ze ’s morgens als ik naar mijn werk rij. Niet dat het wat uitmaakt, want als ik op het werk ben weet ik al niet meer hoeveel overtredingen ik heb geteld. Maar ik tel ze wel. Het gaat om het idee he? En weet je wat? Er zijn steeds meer burgerlijk ongehoorzame mensen. Foei toch…
Onlangs hoorde ik dat het toppunt van burgerlijkheid wel ‘het hebben van dezelfde fietsen’ is. Nou ja zeg! Dusss… Oké… Mijn man en ik hebben niet geheel toevallig ook dezelfde fietsen… Maar we vonden het wel grappig toen we ze kochten! Ach, om er nog maar een schepje bij bovenop te doen, wij hebben ook nog eens dezelfde jassen… We zijn niet zo ‘van het fietsen’ maar we voelen ons wel één als we op pad gaan. En we hebben er ook nog eens lol in dat we dezelfde jas hebben. En dan gaat onze hond in de burgerlijke fietskar met ons mee. Want je kunt van het beest niet verwachten dat hij alle afstanden maar kan mee rennen. Zo’n fietskar is echt geweldig! Maar hij is vast té burgerlijk voor woorden…

Oh jee, ik bedenk me net dat we een tuinkabouter hebben. Die hebben we Pim genoemd. Zo’n lelijke plasticdwerg met een vlindernetje. Ooit gekregen op een verjaardag en hij is alle keren met ons meeverhuisd. Samen met de betonnen kikker en gans. En we gingen jaren achter elkaar met de kinderen naar dezelfde camping. Natuurlijk mét de burgerlijke caravan. Ach, en met Koninginnedag vlaggen we. En we wonen al ons hele leven in het mooie Enschede. Want daar voelen we ons thuis… O sorry, heeft er daar iemand een emmer nodig?
Nou, het maakt me geen donder uit! Voor wie het vreselijk vindt; vind het maar vreselijk. Noem het burgerlijk. Ik ben ‘gewoon’ gewoon.
Pootjes in de klei en niet lullen maar poetsen. Ik geniet van mijn gezin en het thuis zijn. Dan kan ik me weer lekker inwikkelen in mijn eigen fleecedekentje op mijn eigen bank. Ik hou zelfs voldoende tijd over voor niet-burgerlijke dingen.
En, één ding is zeker, we hebben allemaal een burgerlijke staat.
Dus… wat kan mij het schelen…..
lang leve de Burgerlijkheid!

geplaatst op http://www.absolutelyenschede.nl/

Nostalgie

Deze week was ik zo slim om de sleutel in mijn auto te laten zitten en vervolgens de deur dicht te gooien. Excuus: het regende verschrikkelijk afschuwelijk vreselijk erg! Daardoor was ik meer bezig met mijn paraplu en alle tassen die ik had meegesleept, dan met de autosleutel.

Jaaa, ik wéét het. Dom, dom, dom... 

Door deze ochtendmisser was ik ’s middags gedwongen het openbaar vervoer te gebruiken. Spannend! Want op dat gebied ben ik een leek maar de chauffeur wist gelukkig van de hoed en de (stoep)rand. Hij begon al gelijk goed met “heeft u geen OV-chipkaart?”. Toe maar, wrijf het er maar in. Ik had de bus al lang geleden vaarwel gezegd. Nee, zo'n kaart heb ik niet. “Nou, dat wordt een duur ritje mevrouw.” Fijn, dat kon er ook nog wel bij. Mevrouw... Make my day!

Tuurlijk zat ik ooit eerder in de bus. Maar dat is echt lang geleden. Vijfenveertig minuten naar de vele verschillende mensen kijken. Met de auto is het slechts een kwartier in één rechte lijn met knetterharde muziek en natuurlijk keihard meelallen.

Wegwezen. Karren met die hap. Mag ik rap betalen? Hoeveel? "Dat is dan twee euro twintig." En fijntjes legde de chauffeur me uit, terwijl hij professioneel het vervoersbewijs afscheurde en stempelde, dat dit bewijs geldig was tot aan het Centraal Station. Daar moest ik overstappen en (dus?) opnieuw een kaartje kopen voor twee euro twintig. Goed geregeld hoor dat openbare busvervoer! Voor dat geld koop ik twee liter benzine en kan ik op en neer naar mijn werk!

Oké, ik zal er niet over zeuren want mijn opties waren uiteindelijk beperkt.

Als een mak lammetje heb ik me weer laten vervoeren. Door wijken waar ik niet moest zijn. En verbaasd over de brutaliteit van sommige passagiers. Respect voor de buschauffeur!

Er was eigenlijk niet veel verschil met ‘vroeger’. De één babbelt wat met de ander. Weer een ander kijkt slechts zwijgend naar buiten. Die zijn wel het leukst om te bekijken. Hun ogen flitsen supersnel van links naar rechts. Ik vind dat leuk: mensen kijken. De lichaamstaal bestuderen. Kleertjes kijken. Van slons tot modepopje, alles komt voorbij.

En wat ik me nog het beste van alle ritjes kon herinneren was… die geur in de bus…

Een mengelmoes van rokerige kleren, hele slechte adem, natte hond en mandarijntjes.

Gelijk bij het instappen rook ik het ook nu weer.

Nostalgeur…

Gatverdamme!

Lang leve mijn welriekende 19 jaar oude gebakje.

Mèt reservesleutel...

etenstijd!

Vorige week zag ik op tv een negenjarige opdonder een maaltijd bereiden. Een vis op de graat. Sausje. Asperges. Witlofjes. Wéét ik wat nog meer. In drie woorden: ge-wel-dig... Het water liep me in de mond. Verbazing alom. Negen jaar en op weg om een top chef-kok te worden.
Bij onze dochters, die de negenjarige leeftijd inmiddels lang achter zich gelaten hebben, ben ik klaarblijkelijk tekort geschoten. Verder dan een pizza, patat, een bak kant-en-klare lasagne of een gebakken ei komen ze niet. Ze overleven nog nèt het weekeind als we er niet zijn.
Ik kreeg medelijden met de meiden. En bovenal: twijfels aan mezelf. Wat doe ik nou fout?
En in de loop van de week begon het toch te jeuken. En eureka! Ineens wist ik het!
Het tv-kokkie-in-spe stond namelijk welgeteld een uur aan één bordje te werken. Een uur! Pareltjes zweet op het voorhoofd. Schaaltje zus, schaaltje zo. Culinair hoogst verantwoord.
Nee, dan die van ons. Die komen thuis, smijten de tas in de hoek en roepen "VOERRR!" of "HONGERRR!". Vanaf dat moment moet het eten binnen 15 minuten bij ons op tafel staan, anders grijpen ze naar andere maagvulling. En dan willen ze geen visje op de graat, maar een flinke pan vol met mama's machtige brouwsels. Ach ja,... bij ons gaat ook nog heel niet-culinair en ouderwets de pan op tafel.
Ik voorspel dat onze dochters geen echte keukenprinsesjes worden. Ze gaan liever sporten of zijn bij vrienden aan het 'chillen'. Ik zal ze toch eens wat vaker proberen te betrekken bij het wel en wee van een sudderend stukje koeienvlees. Maar of ik ze daar een uur lang mee kan boeien? Het kerstdiner is nog nét vol te houden...

bloembollen

Gisteren was het Drie Koningen. En volgens een oud gezegde “maken of breken die drie koningen de brug”. Heb nooit goed de functie van die brug begrepen en me er ook geen voorstelling van kunnen maken, maar tot nu toe klopte het gezegde nog steeds!
Dussss... in dit jaar hebben ze de brug gebroken. Ze zeggen ook wel: Drie Koningen geen ijs: winter van de wijs. Nou, het regende 's nachts warm water. Her en der wel een klein graadje vorst, maar het mag geen winterse aanduiding meer hebben.

Voor alle anti-winter-mensen goed nieuws: de winter gaat kwakkelen.
Maar niet te hard juichen, want we krijgen ook nog Lichtmis. Dat is dus op 2 februari. Nog zo’n mijlpaal voor weerkundigen. Volgens de oude spreuken moet de zon die dag absoluut niet gaan schijnen. Daar schijnt een soort vloek op te liggen. Slecht voor de oogst en zo.
Het zal wel. Dit is eigenlijk allemaal nutteloze informatie. Tenzij je een klein beetje wilt weten wat er nog op je af gaat komen.

Hoe dan ook, binnenkort mogen de bollen de grond in.
Of hadden die er al in moeten zitten?
Sja, daarmee ben ik dan weer niet zo op de hoogte.
Ik hoop in ieder geval dat je binnenkort een schep de grond in krijgt…
En natuurlijk: dat de zon bij jou dit jaar altijd zal schijnen!

Lente in de bol

Na al dat mooie weer van de afgelopen week ben ik helemaal de weg kwijt. Sinds vrijdagmiddag loop ik te poetsen, te schrobben en te vegen. Alle ramen beneden zijn van binnen en van buiten gelapt. De lamp in de keuken is stofvrij. Jawel, dat is het vermelden waard!
En de vijver is draadalgen-vrij. Dat was 'n vies klusje.
Zelfs nieuwe plantjes in dat steenkoude water gezet. En de bruine potten voor m’n ramen wit gespoten. De hond vandaag al vier keer uitgelaten. Oké, ik moet nog steeds stofzuigen en dweilen maar dat is niet zo belangrijk. Oh ja, ik heb ook nog een andere kleur lampenkapjes gehaald. Een mens wil wel eens wat anders he? Hihihihi.
En de kasten opgeschoond. Boodschapjes in huis gehaald. Gewoon te veel in te weinig tijd gedaan. Goed he? .....

En toch.......
Op de één of andere manier wil het me niet lukken om de boel het helemaal spik en span te krijgen. Ik werk me helemaal de blubber maar ik sla heel bewust één vertrek over. Shame on me.
Het is: De Bijkeuken.
Het "hok" waar alle wasgoed ligt opgestapeld. Ja, zelfs nog wasgoed van de wintersport.
En bergen wasgoed van de meiden. Het moet gewoon de machine in, daarna de droger in en dan even opgevouwen worden. Normaliter heb ik geen hekel aan de was. Dus wat het nou is…
Want, nou komt het… ik heb er gewoon totaal geeeen zin in om daar aan te beginnen. Nul komma nul zin. Nada, noppes en nix zin.

Wat nou lente? Oke, helemaal lente. Overal lente. Maar niet in mijn bijkeuken! Wanneer komt daar de lente binnenvallen?

Ook beide dochters zijn er niet voor te porren. Allemaal druk druk druk. En manlief “is niet van de was”. Heb ik mezelf aangedaan. Dus die ruimte is nog steeds een zooi.
De hamvraag... ga ik vanavond met de teevee aan nog even wat doen???
Eh... eerst maar eens naar de handbalwedstrijd. Als ik vanavond nog zin heb…
Oh ja, verder ben ik wel een stuiterbal hoor! Dus nix om je zorgen over te maken!
Denk ik...

Sloothond

Het zonnetje scheen zo geweldig vandaag. Onze vijver ontdooide zelfs langzaam en de vissen bewogen! En hoewel het kwik nu alweer gezakt is naar een graadje of 5 was het vanmiddag in het zonnetje echt heerlijk.
En met verbazing heb ik gezien hoe de mensen uit hun centrale-verwarming-huisjes kwamen. Hoe ze schuifelden door de bossen en langs de straten. Oogjes samengeknepen door het felle zonlicht. Sommige mensen liepen romantisch arm in arm. Anderen pakten de fiets. Er zaten mensen in het park op een bankje te genieten van het voorjaarszonnetje. Het leek alsof alles aan het genieten was!
Ook de hond genoot er vanmiddag van. Ze leek wel een koe die voor ´t eerst het gras rook. Helemaal lente in de honden-bol.
Afgelopen week liep ik met haar langs een weiland. Gooide vrolijk met een stok. Keer op keer. Pas veel te laat zag ik het: het weiland was net “geïnjecteerd”: de koeienstront dreef nog op het bevroren weiland…
Dus mijn 18-jarige auto meurde naar een pas bemest grasveldje. En een uurtje later rook ons hele huis naar de koeienstront. Tijdens de douchebeurt die ze daarna thuis gewillig onderging fabriceerde ze zo’n “aaaaah” blik. Ze was volgens mij net gehecht aan haar "parfum".

Dacht ik vandaag dus slim te zijn door ergens anders te gaan wandelen. Gelukkig, geen bemest weiland! Maar er waren wel mooie lange diepe sloten en veel molshopen. Zwarte molshopen! Het geurend resultaat van een zand/sloot-hond zat een uur later op mijn achterbank: what a dirty stinky animal! Echt zo'n super gewelddadige geur!
Toch, afgezien van de geur; wat hebben we genoten! En de hele wereld leek vanmiddag te genieten!
Sja, zelfs van een stinkende hond kun je dan even genieten. Even dan hè?

shitzooi

Soms moet je gewoon overal schijt aan hebben.
Aan je kleding. Aan je niet-opgeruimde huis. Aan opmerkingen. Aan eten. Gewoon, overal aan. Wat kan jou het bommen? Je leeft maar één keer. Je huis is geen etalage. Je figuur is niet dat van een barbie. Je hoeft niet op bezoek bij de koningin dus waarom zou je je opmaken? Tandenpoetsen doen we morgen weer. Waarom een drie-gangen menu als je het kunt doen met een broodje ei? Morgen is er weer een dag. Laat de boel de boel.
Soms best lekker die dagen of momenten!

Maar dan, nèt als je zo een moment hebt … dan krijg je bezoek… Of je ontmoet iemand die je lang niet gezien hebt. Of je moet op het laatste moment toch buiten de deur zijn. Aaaargh...
Je voelt je opgelaten omdat je nog in je huiskloffie loopt. Make-up-loos en me een haardos van likmevestje. Nog nèt niet op de pantoffels door de super. Of misschien nèt wel? Stof op de beeldbuis. Bruine blaadjes in je planten. Een berg met was- en strijkgoed. Zooi op het aanrecht. De hond moet er nog uit.
Het maakt niets meer uit... Het kwaad is al geschiedt.

Weet je, die ongewassen ramen blijven hoe dan doorkijkbaar, het stof blijft met een beetje geluk echt wel liggen waar het lag en de vuile vaat staat eigenlijk "best wel leuk" op het aanrecht.
Lul er toch een punt aan! Geniet er even van! Even...
En dan geef je jezelf een schop onder de kont. Hup, aan ’t werk….
Aaaah… Soms is die zooi zooo fijn.
Die moet je niet gelijk wegwerken.
Daar mag je best even in blijven hangen.
En als je ooit weer zin hebt… pas DAN....
Jajajaja.
Ik ga al aan ’t werk.
Schijt!

hormonen of gewoon emotioneel?

Een vrouw zal zich hierin vast wel herkennen. Hoop ik.
Het gevoel dat je ineens zielig bent.
Dat je zomaar moet huilen. Een emo-bui noem ik dat. Je hoort een liedje. Je tettert heerlijk mee en ineens…. tranen wellen op. Waarom? Joost mag ’t weten. Maar ja, Joost is een man, dus die weet ’t niet. ’t Is volgens mij echt een vrouwending.
Vandaag zat ik in bad. Hoorde het plaatje van Marco Borsato. “Waterkant” heet het. Oh, als je goed naar dat liedje luistert dan kun je je eigen levensverhaal er in kwijt. Zo mooi. Dus vloeiden de traantjes…

Maar ik heb dat niet alleen in bad. Soms ook in de auto. Of zomaar. Maakt niet uit waar eigenlijk.
En dan die jankfilms. Vre-se-lijk. Tranentrekkers. Zakdoekvullers. Daarom, áls ik al tv kijk, dan kijk ik naar politieseries. De moord wordt opgelost. Einde verhaal. Geen zieligdoenerij.

Zelfs de afvallers van een zangshow vind ik zielig. De hele wereld lacht ze uit en zelf vinden ze zich zooo geweldig. Kijk, en daar kan ik dan weer niet tegen. Dat die mensen geen papa of mama hebben of goede vrienden, die dan zeggen “doe maar niet mee, want je zingt niet zo best”. Maar ja, da’s dan vast ook weer heel hard om tegen je kind of vriend(in) te zeggen. Alhoewel… ik doe het wel. Eerlijkheid duurt toch het langst??? En wat denk je? Het wordt me gewoon niet in dank afgenomen! Allemaal boze blikken. Hoe kun je zoiets nou zeggen?!

Kijk, en daar word ik dus ook weer verdrietig van…
Houdt het ooit op?!

Kopstukken

Yep, ik ben ouderwets. Vast wel! En aan sommige dingen van het heden en de toekomst kan ik niet wennen. Neem nou de petjes. De mutsjes. De capuchonnetjes. Zo’n overdekt gezicht. Zo’n verstopte persoonlijkheid. Ik vind ’t maar nix.

Soms staat er bij ons eentje bij het station of bij de wietshop. Je weet wel, zo’n muts. Soms zijn 't van die gebreide douchemutsje. Nee, niet omdat het koud is, maar omdat het kán… Hallo, bent u daar nog?

Deksels, wat ’n figuurloze personen zijn het soms. Met de boxershort net niet zichtbaar en het kruis ter hoogte van de knieën bewegen zij zich tergend langzaam voort op hun afgesleten gympen. Man hou toch op, dat is toch zooo tweeduizendvijf… Het zijn net Duitsers die ergens in modejaar "X" zijn blijven steken.

En alhoewel wij vrouwen van nature nieuwsgierig zijn, bij deze gevallen vervalt bij mij iedere vorm van nieuwsgierigheid. Daar vind ik niets spannends aan. Zero opwinding.
Er was volgens mij ooit maar één leuke vent met ’n petje. En dat petje kan nog steeds. Dat was van Robin Hood! Ach, wat een goedzak. Altijd vrolijk. Een open blik op de wereld. Mmmmm...
Al was die belachelijke maillot van die boomtijger dan weer een afknapper…

ze zijn verliefd

Ontzettend verliefd zitten ze samen op de bank. Snuffelen aan elkaar, knuffelen met elkaar en kriebelen elkaar. Nee, niet de oudste dochter maar de jongste is helemaal in love. Geweldig mooi om te zien. Verliefdheid ten top. Knuffelhoogtepunten in huize Bosch. Samen doezelen ze even naar een ander level. Alsof ik niet in de kamer zit. Het wordt stiller. Zelfs de hond moppert niet dat ie er uit wil. Alsof alles zo moet zijn. Daar kan ik nu helemaal warm van worden.
Nee, dat komt niet omdat ik nu bij de houtkachel zit. Het is het sfeertje. Rust. Kaarsjes. Kacheltje. En twee verliefde mensen op de bank. Wat mooi.
En bij dat proces hoort ook het klieren. De slappe lach krijgen. Elkaar uitdagen. Daar gaan ze weer.

En of ik nou iets wel of niet goed vindt, het maakt niet uit. Ze doen soms net alsof ik er niet ben.
Ze kiezen nu voor elkaar. Zichtbaar. Zo leuk. Zo ontspannen.
Dus ik hou me stil. En zonder dat ze ’t in de gaten hebben geniet ik even lekker mee.
Dank jullie wel… Heeeeerlijk dat jeugdsentiment!
En nu gaan ze even ruzie maken dus ik hou maar gauw op. Ja, dat hoort er ook bij he?
Stomme telefoons ook.....

OPENBAAR vervoer...

Eigenlijk wou ik er een boek over schrijven maar ik zal het hierbij laten.
Stel… je hebt een activiteit in een grote stad als eh… nou, zeg, Enschede!
Noem ‘m de Kerstparade van SBS! Leuk bedacht he?
Je verwacht als stad zo’n 50.000 bezoekers. Da's geen kattepis toch? Dus wat roep je: Kom NIET met eigen auto. Neem het openbaar vervoer of kom met de fiets... Slimmmm
Wat regel je dan? Oke, ik zal je helpen: schone straat, fiets-parkeerplekken, extra openbaar vervoer. Want 50.000 man, dat kan je stad en bedrijf op de kaart zetten.
Gelukkig hebben we Pietjes en de Marjonnekes op teevee die het weer goed kunnen voorspellen dus je hebt ruimschoots de tijd om een goed plan op tafel te leggen.
Denk je? Oke, ja, dat dènk je! En jawel, dat dachten wij ook!

Maar de fietspaden waren praktisch niet geruimd. Je werd dus geadviseerd om het OV te nemen. En je luisterde. Als 'n mak lammetje liet je je leiden. Eens... maar nooit weer!
Want: de trein van Gronau naar Enschede reed slechts om het uur. Zonder vermelding waar dan ook. Hele families hebben er staan blauwbekken. Geen kennisgeving. Geen excuses. Kinderen lagen bijna bevroren in de kinderwagens.

Dan denk je dat je beter de bus had kunnen nemen?
Hier het relaas van een gezin met twee kleine kinderen:
“nadat drie bussen (sorry, vol) aan hun neus voorbij waren gereden besloten ze na ruim drie kwartier wachten dat ze wellicht beter met de trein konden gaan. De kids helemaal blij. Jaaa, de trein! Oh neeeee, daar ging de trein net weg… En de volgende… die kwam niet zoals beloofd een half uurtje later, maar pas een UUR later.”
Sorry?! Jawel! Een heel uur! Doorgestoken vingertjes. Koude voetjes. Dikke tranen van verdriet. Die arme schaapjes (eh, lammetjes!) Waar was de gluhwein, de warme chocolademelk, en vooral: waar was die SBS-Cliniclown toen we ‘m daar nodig hadden?! De Gemeente Enschede heeft niets gedaan voor deze bevroren toestand.

Wat nou Openbaar vervoer? Het is vervoer… maar openbaar? "Openbaar" betekent: “voor IEDER toegankelijk”… Ik schraap m’n keel maar eventjes.
Oh, en ik denk dat die twee kids later heel snel hun rijbewijs halen. Die gaan echt niet wachten op een overvolle trein of bus.
Ja, sorry hoor….

kleine dingen

Soms kun je zomaar huilen
om de kleinste dingen

Prikken tranen in je ogen
bij een lied wat je wilt zingen

Tranen vloeien bij een film
Bij een woord of bij een kaart

Ach, het zijn maar kleine dingen
maar die zijn echt zooooveel waard…

vier seizoenen

Seizoenen komen en ze gaan
Het zijn er vier wel te verstaan

De lente is het bloei-en-groei-seizoen
Dan wordt alles weer bont en groen

Het warmst is toch wel de zomertijd
Met soms ook best veel nattigheid

De herfst is het bontst van allemaal
Al wordt het daarna dan wel heel kaal

En komt Koning Winter dan gaan we bezinnen
En kruipen met z’n allen lekker naar binnen

Maar voor slechts 1 seizoen zou ik niet willen gaan
Ik wil van al die seizoenen er niet EENTJE overslaan!

Dus bij regen, sneeuw of zonneschijn blijf ik blij
En denk ik: sja, ook DAT hoort erbij… ;)