shitzooi

Soms moet je gewoon overal schijt aan hebben.
Aan je kleding. Aan je niet-opgeruimde huis. Aan opmerkingen. Aan eten. Gewoon, overal aan. Wat kan jou het bommen? Je leeft maar één keer. Je huis is geen etalage. Je figuur is niet dat van een barbie. Je hoeft niet op bezoek bij de koningin dus waarom zou je je opmaken? Tandenpoetsen doen we morgen weer. Waarom een drie-gangen menu als je het kunt doen met een broodje ei? Morgen is er weer een dag. Laat de boel de boel.
Soms best lekker die dagen of momenten!

Maar dan, nèt als je zo een moment hebt … dan krijg je bezoek… Of je ontmoet iemand die je lang niet gezien hebt. Of je moet op het laatste moment toch buiten de deur zijn. Aaaargh...
Je voelt je opgelaten omdat je nog in je huiskloffie loopt. Make-up-loos en me een haardos van likmevestje. Nog nèt niet op de pantoffels door de super. Of misschien nèt wel? Stof op de beeldbuis. Bruine blaadjes in je planten. Een berg met was- en strijkgoed. Zooi op het aanrecht. De hond moet er nog uit.
Het maakt niets meer uit... Het kwaad is al geschiedt.

Weet je, die ongewassen ramen blijven hoe dan doorkijkbaar, het stof blijft met een beetje geluk echt wel liggen waar het lag en de vuile vaat staat eigenlijk "best wel leuk" op het aanrecht.
Lul er toch een punt aan! Geniet er even van! Even...
En dan geef je jezelf een schop onder de kont. Hup, aan ’t werk….
Aaaah… Soms is die zooi zooo fijn.
Die moet je niet gelijk wegwerken.
Daar mag je best even in blijven hangen.
En als je ooit weer zin hebt… pas DAN....
Jajajaja.
Ik ga al aan ’t werk.
Schijt!