Een vrouw zal zich hierin vast wel herkennen. Hoop ik.
Het gevoel dat je ineens zielig bent.
Dat je zomaar moet huilen. Een emo-bui noem ik dat. Je hoort een liedje. Je tettert heerlijk mee en ineens…. tranen wellen op. Waarom? Joost mag ’t weten. Maar ja, Joost is een man, dus die weet ’t niet. ’t Is volgens mij echt een vrouwending.
Vandaag zat ik in bad. Hoorde het plaatje van Marco Borsato. “Waterkant” heet het. Oh, als je goed naar dat liedje luistert dan kun je je eigen levensverhaal er in kwijt. Zo mooi. Dus vloeiden de traantjes…
Maar ik heb dat niet alleen in bad. Soms ook in de auto. Of zomaar. Maakt niet uit waar eigenlijk.
En dan die jankfilms. Vre-se-lijk. Tranentrekkers. Zakdoekvullers. Daarom, áls ik al tv kijk, dan kijk ik naar politieseries. De moord wordt opgelost. Einde verhaal. Geen zieligdoenerij.
Zelfs de afvallers van een zangshow vind ik zielig. De hele wereld lacht ze uit en zelf vinden ze zich zooo geweldig. Kijk, en daar kan ik dan weer niet tegen. Dat die mensen geen papa of mama hebben of goede vrienden, die dan zeggen “doe maar niet mee, want je zingt niet zo best”. Maar ja, da’s dan vast ook weer heel hard om tegen je kind of vriend(in) te zeggen. Alhoewel… ik doe het wel. Eerlijkheid duurt toch het langst??? En wat denk je? Het wordt me gewoon niet in dank afgenomen! Allemaal boze blikken. Hoe kun je zoiets nou zeggen?!
Kijk, en daar word ik dus ook weer verdrietig van…
Houdt het ooit op?!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten