Deze week was ik zo slim om de sleutel in mijn auto te laten zitten en vervolgens de deur dicht te gooien. Excuus: het regende verschrikkelijk afschuwelijk vreselijk erg! Daardoor was ik meer bezig met mijn paraplu en alle tassen die ik had meegesleept, dan met de autosleutel.
Jaaa, ik wéét het. Dom, dom, dom...
Door deze ochtendmisser was ik ’s middags gedwongen het openbaar vervoer te gebruiken. Spannend! Want op dat gebied ben ik een leek maar de chauffeur wist gelukkig van de hoed en de (stoep)rand. Hij begon al gelijk goed met “heeft u geen OV-chipkaart?”. Toe maar, wrijf het er maar in. Ik had de bus al lang geleden vaarwel gezegd. Nee, zo'n kaart heb ik niet. “Nou, dat wordt een duur ritje mevrouw.” Fijn, dat kon er ook nog wel bij. Mevrouw... Make my day!
Tuurlijk zat ik ooit eerder in de bus. Maar dat is echt lang geleden. Vijfenveertig minuten naar de vele verschillende mensen kijken. Met de auto is het slechts een kwartier in één rechte lijn met knetterharde muziek en natuurlijk keihard meelallen.
Wegwezen. Karren met die hap. Mag ik rap betalen? Hoeveel? "Dat is dan twee euro twintig." En fijntjes legde de chauffeur me uit, terwijl hij professioneel het vervoersbewijs afscheurde en stempelde, dat dit bewijs geldig was tot aan het Centraal Station. Daar moest ik overstappen en (dus?) opnieuw een kaartje kopen voor twee euro twintig. Goed geregeld hoor dat openbare busvervoer! Voor dat geld koop ik twee liter benzine en kan ik op en neer naar mijn werk!
Oké, ik zal er niet over zeuren want mijn opties waren uiteindelijk beperkt.
Als een mak lammetje heb ik me weer laten vervoeren. Door wijken waar ik niet moest zijn. En verbaasd over de brutaliteit van sommige passagiers. Respect voor de buschauffeur!
Er was eigenlijk niet veel verschil met ‘vroeger’. De één babbelt wat met de ander. Weer een ander kijkt slechts zwijgend naar buiten. Die zijn wel het leukst om te bekijken. Hun ogen flitsen supersnel van links naar rechts. Ik vind dat leuk: mensen kijken. De lichaamstaal bestuderen. Kleertjes kijken. Van slons tot modepopje, alles komt voorbij.
En wat ik me nog het beste van alle ritjes kon herinneren was… die geur in de bus…
Een mengelmoes van rokerige kleren, hele slechte adem, natte hond en mandarijntjes.
Gelijk bij het instappen rook ik het ook nu weer.
Nostalgeur…
Gatverdamme!
Lang leve mijn welriekende 19 jaar oude gebakje.
Mèt reservesleutel...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten