Vorige week zag ik op tv een negenjarige opdonder een maaltijd bereiden. Een vis op de graat. Sausje. Asperges. Witlofjes. Wéét ik wat nog meer. In drie woorden: ge-wel-dig... Het water liep me in de mond. Verbazing alom. Negen jaar en op weg om een top chef-kok te worden.
Bij onze dochters, die de negenjarige leeftijd inmiddels lang achter zich gelaten hebben, ben ik klaarblijkelijk tekort geschoten. Verder dan een pizza, patat, een bak kant-en-klare lasagne of een gebakken ei komen ze niet. Ze overleven nog nèt het weekeind als we er niet zijn.
Ik kreeg medelijden met de meiden. En bovenal: twijfels aan mezelf. Wat doe ik nou fout?
En in de loop van de week begon het toch te jeuken. En eureka! Ineens wist ik het!
Het tv-kokkie-in-spe stond namelijk welgeteld een uur aan één bordje te werken. Een uur! Pareltjes zweet op het voorhoofd. Schaaltje zus, schaaltje zo. Culinair hoogst verantwoord.
Nee, dan die van ons. Die komen thuis, smijten de tas in de hoek en roepen "VOERRR!" of "HONGERRR!". Vanaf dat moment moet het eten binnen 15 minuten bij ons op tafel staan, anders grijpen ze naar andere maagvulling. En dan willen ze geen visje op de graat, maar een flinke pan vol met mama's machtige brouwsels. Ach ja,... bij ons gaat ook nog heel niet-culinair en ouderwets de pan op tafel.
Ik voorspel dat onze dochters geen echte keukenprinsesjes worden. Ze gaan liever sporten of zijn bij vrienden aan het 'chillen'. Ik zal ze toch eens wat vaker proberen te betrekken bij het wel en wee van een sudderend stukje koeienvlees. Maar of ik ze daar een uur lang mee kan boeien? Het kerstdiner is nog nét vol te houden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten