Aftellen...

laat de champagne lekker vloeien
toe maar, trek alle flessen open
straks meer tijd maken voor jezelf
minder de auto, meer fietsen en lopen

eet nu oliebollen, appelflappen
en lurk aan je laatste sigaret
straks minder stress en drastisch lijnen
de goede toon wordt nog wel gezet

tel af in de kroeg of voor de teevee
minuten tikken langzaam voorbij
was het jaar voor jou geweldig
was je gelukkig? was je blij?

de cabaretier valt eindelijk stil
het is waarachtig stil op straat
turen naar de wijzers van de klok
'tis wachten tot het twaalven slaat

en dan... miljoenen flitsen en knallen
weg met enge, boze geesten
de donkere hemel kleurt ineens helder
klokken luiden: tijd om te feesten!

slechts een kleine wens wil ik delen
voor arm en rijk, iedereen met elkaar
ik wens je liefde, heel veel gezondheid
en een geweldig mooi en gelukkig nieuw jaar!


X

een jaar voorbij

2014 was geen jaar met een gouden randje

veel dingen zullen voor altijd anders zijn

en toch gaan we door: we moeten

na regen komt weer zonneschijn

want naast al het kleine en grote verdriet

konden veel dingen de pijn verlichten

een lach, een knuffel, een lieve kaart

een wandeling, vrienden, gedichten

dus mens: geniet! maak van kerst een feest

wees blij met kleine dingen, koester elkaar

ik wens jou en je dierbaren liefde... héél veel liefde 
en geluk & gezondheid voor het nieuwe jaar

alle liefs 

Beste meneer de politieagent...

Elke morgen en avond zie ik ‘t weer
bij zoveel fietsers in ’t verkeer
Ja, het gaat meestal goed, inderdaad
totdat… er weer een het leven laat
Maar ook dan moet worden geconstateerd
dat men er niets van heeft geleerd
Al vallen er ook duizenden doden
het komt gewoon niet ‘in de mode’
Zelf snapt de fietser het maar niet
dat een auto hem of haar niet ziet
Maar geloof me, vooral met regen op de ruit
ziet de wereld er in een auto anders uit
Alles schittert, je ziet soms bijna niets
en al helemaal geen schim op een fiets
Dus, beste meneer de politieagent,
als u dit fenomeen soms nog niet kent:
laat er niet nog meer narigheid gebeuren
maar ga flink waarschuwen (en bekeuren)!
Daarom aan iedereen, met de kerst in zicht,
ga je fietsen: ONTSTEEK JE LICHT!!!
Want je bent echt een sukkel van formaat
als je zonder licht de weg op gaat.

alles is anders

Telkens zie ik

hoe de ruitenwissers de regendruppels

weer doen verdwijnen

als sneeuw voor de zon

Door mijn koptelefoon galmt het

“let it snow, let it snow”

ik zou het spontaan laten sneeuwen

als ik kon

Het horen van de kerstmuziek

herinnert me aan gezelligheid

liefde, warmte

maar er is een pijn die maar niet went

Want het wordt nooit meer zoals het was

al valt er een meter sneeuw

en klinken alle kerstklokken

omdat jij er niet meer bent…

kleurtje

"Een blanke man schoot een zwarte man neer…"


m’n hart huilde toen 'k dit had gehoord
want er was weer een mens vermoord
van zulke berichten word ik wat bang
en vraag: 'was de kleur hier van belang?

maar die man van het journaal
hield een kort en koel verhaal
er vloeide bloed. 'twas helderrood
zomaar. alweer. een mens. gedood

ik snap het niet. ik snáp het niet!

families rouwen. groot verdriet
blank of zwart. het is té zot
zo gaat de wereld toch kapot?

ik heb dan ook een kleine wens…

zie elkander eens als mens!
en noem je naam als men hem vraagt

en niet de kleur die’j toevallig draagt…

Voelbaar

uitgesmeerd over landerijen
bewegingsloos hangt het daar

het toont zich met flarden
als uit de lucht gegrepen,
onaantastbaar

het doet gras vervagen
laat koeien en paarden zweven

het lijkt magisch!
een fenomeen
door de natuur aan ons gegeven

het maakt die grote boze wereld
in een paar seconden klein

hoe voelbaar
kan mist zijn ...

MH17

298 onschuldige mensen

werden gewoon 

weer thuis verwacht...

In plaats daarvan 

herdenken we ze ...

Rust Zacht

(10-11-2014) 

Winst

wat een winst: ik ben gelukkig
dat, terwijl ik nooit wat win...
ik prijs me rijk met wat ik heb
en kleur daarmee m'n dagen in

Was

Wasgoed?
Van dat woord klopt niks.
Hier is het absoluut geen verleden tijd!
#isgoed 

 Ja... 't is wel goed....

Adem

in en uit
niet vergeten
onnadenkend
of verbeten

maar besef, zonder dát
langer dan 'even'
heb je namelijk
geen leven...

;-)

geen dag

het maakt niet uit
hoe oud je was

en 't maakt niet uit
hoe ziek je was

jij kunt geen dag
nog bij ons zijn

ik mis je paps...
en dat doet pijn

X

zwart-wit

... stilte voor de storm
zacht wuivend riet
rimpelloos water
kijk... en geniet...

Zo'n dag...

Vandaag moest ik met de trein naar Amersfoort voor een vergadering. De bus vanaf de UT kwam maar niet en ik kreeg het vermoeden dat ik de bus gemist had. Dus zes minuten na de eigenlijke vertrektijd snel terug gelopen naar het fietshok om met het stalen ros naar het station van Enschede te gaan. Ben ik net bij het fietshok... rijdt de bus achter me weg. Lekker dan!

Rap op de pedalen richting Enschede. Lang leve de E-Bike! Uiteindelijk had ik nog precies 5 minuten om van de fietsenstalling naar de trein te lopen dus het was een beetje haastwerk. Wel nog de kilometerteller van de fiets gehaald want je weet maar nooit in die onbewaakte fietsenstallingen. Snel even langs de AH voor een sapje en toen rap de trein in. Na-puffend van het gehaast plof ik voldaan in de trein en dan roept de conductrice doodleuk om dat we enige vertraging hebben. Nou, enige? Het werden uiteindelijk 15 minuten vertraging op de hele rit waardoor ik net niet op tijd bij de vergadering kwam binnenrennen. 

De vergadering liep een klein beetje uit... en ik miste daardoor de geplande trein. Die reed pal voor mijn neus weg. De trein die volgde kwam met enige vertraging aan maar reed wel zonder onderbrekingen naar Enschede. In één streep. Heerlijk was dat.

Net voorbij Hengelo maak ik me gereed voor het laatste stukje huiswaarts op de fiets. De kilometerteller is snel gevonden maar de fietssleutels ... niet! Bijna de hele tas overhoop gehaald. Alle zakken en ritsjes nagekeken... Helaas zonder resultaat. De trein stopt en vol goede moed stap ik uit. Ik zal toch wel ergens onderin de tas de sleutels vinden? In alle haast zie je nog wel eens wat over het hoofd, toch? Ik neem me voor om verder te zoeken als ik bij m'n fiets ben. Maar dan flitst het door mijn hoofd... O nee... ben ik soms vergeten mijn fiets op slot te zetten? Allerlei doemscenario's vliegen door m'n hoofd en met lood in mijn schoenen loop ik de trap van de overdekte fietsstalling op. Aah nee... het zal toch niet? 

Bovengekomen durf ik amper te kijken. Ik zie gelijk mijn fiets met opvallende fietstassen. Gelukkig! Hij staat er nog! Maar hoe krijg ik 'm mee? Want waar zijn mijn sleutels? Ik kom dichterbij en wat blijkt? Mijn sleutels zitten er nog gewoon in! Slik... Ik was in alle haast vergeten de fiets op slot te zetten! 

Zo zie je maar. Het kan je op één dag dan nóg zo tegen zitten, uiteindelijk keert het zich allemaal ten goede! En geloof mij, ik heb met een grote brede grijns op mijn smoel de tocht naar huis volbracht.
Zo'n dag dus...

:-) 

ken je dat?

dat je 
... wacht op wat gaat komen
maar het eigenlijk al weet

dat je
... dingen wilt onthouden
maar er toch zoveel vergeet

dat je
... hoopt op een herstel
zelfs tegen beter weten in

dat je
... met het eind in zicht
steeds terugkijkt naar 't begin

... ken je dat?

Razend

Gebouwen vol werkende mensen
Volkstuinen en lange rijen bomen
Weilanden met mais of gras
En koeien die lijken te dromen
Het flitst allemaal maar aan me voorbij
Teveel om het echt goed te zien
De ruimte, de tijd, ze razen maar voort
Yeah, mijn trein is een tijdmachien! 

smelt

Jij begrijpt altijd hoe ik me voel 
Hoe krijg je dat toch voor elkaar?
Mijn hart stort ik, zonder gêne, bij je uit
Je luistert, geeft geen commentaar
Jouw liefde is onvoorwaardelijk
Ik ben je dankbaar voor eeuwige trouw
en ik smelt nog steeds als ik in je ogen kijk
Ha, een lik! Ja Luna, ik ook van jou! 

Rijkdom

Sommige mensen prijzen zich rijk
met grote huizen
peperdure auto's
en uiterlijke pracht

Maar minder bedeelden zijn vaak rijker
met echte vrienden
ware liefde
en innerlijke kracht!


X

Tijd

midden in het bos
kijk ik om me heen
tranen rollen over mijn wangen

ik weet het zeker
ik ben niet alleen
en zoek het vol verlangen

ik zie geel
van dode bladeren
ze vallen straks met bosjes neer

een zwoele bries
verstoort mijn moment
daar komt de herfst alweer...

X

rust zacht

en dan komt het einde      
onverwacht      
ik zeg mezelf keer op keer      
het is goed…      
het is af... het is klaar...      
             
samen is ineens alleen      
verleden      
is jouw leven      
ik zoek naar kracht en moed       
maar wat is dat zwaar       
              
nooit meer ‘hoi pap!’       
voorbij       
wat doet het pijn       
dit eeuwige afscheid       
het maakt me onzeker en verward       
              
want wat had ik je lief       
onmetelijk       
ik blijf deel van jou       
en pap, voor altijd       
draag ik je bij me in mijn hart       
              
rust zacht …       

Afscheid

Afscheid nemen
dat doet zeer
Maar het was op
je kon niet meer
Dag stille genieter
met je ondeugende lach
Wat zal ik je missen
lieve papa, rust zacht...


(Papa  16-8-2014)

mag ik...

mag ik je schouder even lenen
mag ik daarbij ook je oor
mag ik soms verdrietig zijn
want het leven raast maar door

mag ik even rustig poepen
mag ik suiker in m’n thee
mag ik schelden, vloeken, tieren
niemand zit daar ken’lijk mee

mag ik nog heel even spelen
mag ik zeggen da’k je mis
mag ik nog wat nicotine
en boos zijn dat er kanker is

mag ik munitie voor kanonnen
mag ik zaden voor de haat
mag ik onschuldigen vermoorden
vertel me waar dat over gaat

mag ik mayo bij de frietjes
mag ik bedelen uit nood
mag ik ergens veilig wonen
want ik wil nog lang niet dood

mag ik je schouder even lenen
mag ik huilen van verdriet
en mag ik in deez' vreemde wereld
nog tonen dat ik 
              ... soms geniet

nationale rouw 23 juli 2014

twee vluchten brachten gisteren
de eerste mensen 
naar 'huis’
velen leefden mee
in winkels, op straat 
of thuis

het trompetgeschal verstomde
oorverdovende stilte
even geen woorden
slechts
gedreven door de wind
de klapperende vlaggenkoorden

een zomers blauwe lucht
waaronder we
die immense stilte deelden
bracht een rilling
bij het zien 
van de niet te bevatten beelden

we gaven die dag samen
als één volk
een allerlaatste groet
respect
nationale rouw
en zo was het goed

namen

door het beeld 
wit op zwart 
rollen alle namen
in stilte 
van zij 
die niet meer zijn

knetter...
nee, keihard
het is echt
de waarheid
het zal je dierbare
maar zijn

rillingen
ijskoud
wat een 
onbeschrijfelijk
onmogelijk
te beseffen
verdriet

die namen
wit op zwart
ze komen binnen
en ik huil
al kende 
ik ze niet

17-07-2014

Stilte

de radio staat uit
even duld ik geen geluid

geen melding van 'n bombardement
geen gedraai in 't parlement
geen blinde haat of pure nijd
geen speculaties over oorlogsstrijd

geen Gazastrook, geen vliegtuigramp
geen armetierig vluchtelingenkamp
geen dood en ook geen enge kwaal
geen muziek en geen journaal

als stilte de oplossing van alles zou zijn
dan zong ik nóóit meer een refrein

de radio staat uit...

zo is dat

soms is het schoon en effen

onschuldig als een kind

geweldig en fantastisch

als bij een zwoele wind

maar soms heeft het ook kronkels

is het eerder steil dan glad

hobbelig en vooral moeilijk

dat is 

             ...het levenspad…

Uiterlijk

bij een (echt geweldig!) huis

blijf ik heel even staan

dure auto’s sieren er

een mega oprijlaan

de pas geknipte struiken

het mooie rieten dak

keurig gemaaide sprieten

deuren in hoogglanslak…

maar, ondanks al die weelde

dat huis, die oprijlaan

zie ik alleen het uiterlijk

kijk ik er tegenaan

en ik prijs mezelf gelukkig

ik geniet en heb lief

en bedenk, zelfs in ’t mooiste huis

is wel enig ongerief

LB 2/7/2014

Koe romantisch!

Op deze vroege ochtend in het dauw
graasde een koe in de wei
En een grappige vlek rondom haar oog
maakte me van binnen blij

Ik dagdroomde over melk en boter
van prachtig gevlekte koeien 
Fantaseerde over zeeën gras en biefstuk
en over kalfjes die lief stonden te loeien

Van dikke slagroom en van schoenen
ging het naar kaas: van die lekkere milde
O, wat romantisch was het totdat...
er eentje ineens zijn staart optilde!

zoveel

langs het pad zoemt het groen

minstens 100 dingen moet ik nog doen

99 doe ik er niet

eentje wel: 

     ... ik geniet!

X

de knipoog

verlegen knipoogde hij naar haar

maar wat nu? 
ze leek onbewogen

hij was gefrustreerd 
begreep niet waarom
en hield het hoofd gebogen

wat hij niet wist: 
zij kón het niet zien
ze had gelogen noch bedrogen

want... nét op dat ene speciale moment
knipoogde zij ook...
met beide ogen!

die dag

het is vandaag die dag...

je zult 't nooit vergeten

waar je je toen bevond

zul je precies nog weten

de impact die het heeft gehad

de beelden. niet te wissen

de gevolgen waren ongekend

naar antwoorden blijft het gissen

het litteken is voelbaar

dat dragen we met ons mee

vandaag, 14 jaar geleden

de ramp van Enschede...

Moederdag

Voor alle moeders die elke morgen

opstaan om voor hun kroost te zorgen

Voor alle moeders die nog dromen 

van de kinderen die ooit nog komen

Voor 'moeders' die nooit zonen krijgen

of met dochters kralen rijgen

Maar ook voor alle moeders die er waren

en waaraan we fijne herinneringen bewaren...

Geef haar steeds je mooiste lach

Want élke dag... is moederdag!

xxx

Echt állemaal hetzelfde?!

Tijdens een telefoongesprek op mijn werk kijk ik uit het raam en ben ik getuige van onderstaand tafereel…

Een student komt aangefietst. Slingerend stuurt hij het fietsenhok in. Oeps! Hij raakt een op het hoekje geparkeerde lichtblauwe fiets. Deze stond misschien wat te wiebelig op de standaard? Klabam! Met een smak valt de lichtblauwe fiets om. De student ziet het gebeuren. Hij fietst echter eerst verder het hok in en parkeert met een rotgang zijn eigen oude vehikel in de stalling. Die fiets van hem is waarschijnlijk gekocht voor een kratje bier. De jongeman zet zijn brik op slot en loopt terug langs alle geparkeerde fietsen, naar de omgevallen fiets.

En dan dénk je, verwácht je en hóóp je dat hij die omgevallen fiets oppakt en hem eventjes rechtop zet. Want per slot van rekening is het zijn schuld dat de fiets is gevallen. En ach, hoeveel moeite is het nou? Het kost hem hooguit 15 seconden. 

Maar nee hoor. Die snotneus loopt door en laat de fiets liggen…

(Zo’n tiepetje haalt me dus het bloed onder de nagels vandaan! Kan ik echt gefrustreerd van raken…)

Als de 'foute student' uit mijn blikveld is verdwenen komt er weer iemand aangefietst. Het is een meisje. Zou zij misschien? Meisjes zijn over het algemeen… Laat maar. Ik hou mijn adem al niet meer in want helaas, ook zij neemt niet eventjes de moeite om de omgevallen fiets op te pakken. Terwijl zij haar eigen stalen ros nota bene náást het omgevallen exemplaar zet. Pal ernáást!

(Nagelbijtende frustratie en jeukende vingers. Gedachten als: “Ze zijn verdomme állemaal hetzelfde!”, “Wat een mentaliteit!” en “De wereld is kapot” komen in mij naar boven.)

En welja, het is vast collegetijd, daar komt er nóg eentje aangefietst. En hoe. In een slakkentempo daar zeg je "U" tegen. Hij valt nog nét niet om. Ter-gend traag! En natuurlijk een telefoon aan het hoofd. Bla bla bla. Ja, bellen, dát kunnen ze allemaal wel! En zie, ook deze studiebol fietst langs de omgevallen fiets het hok in. Tadaa, weer zo eentje.

(Ik ben klaar voor een scheldkanonnade. Voel je mijn frustratie? Ze gaan echt allemaal over één kam nu hoor! Kom maar op!)

De bolleboos verlaat het fietsenhok niet maar blijft al telefonerend bij zijn ijzeren ros staan. Tja, hij heeft waarschijnlijk eventjes twee handjes nodig om zijn fiets op slot zetten. En die heeft ie niet hè? Nee, want meneertje moet zo nodig met zijn bla bla bla aan het hoofd staan…

Dan is het telefoongesprek afgelopen en zet de student zijn fiets op slot. Netjes met beide handjes. En hij pakt zijn tas van de bagagedrager. 

(Ondertussen denk ik "Whaaaah… ze zijn echt allemaal hetzelfde; wedje maken? Het is vast een studenten-mentaliteitje! Toe maar, loopt maar door!")

De student sjokt het fietsenhok uit. Mobieltje opnieuw in de hand. Moet ie de mail nog even checken? O, je mag niets missen hè manneke? 

Dan komt hij bij de omgevallen fiets en … 
Hij stopt.

Watte??? 
Jahaa, hij stopt! 

Hij buigt zich voorover en pakt de fiets op. Hij zet hem keurig op de standaard. Netjes terug op de oorspronkelijke plek.

Mijn jeuk verdwijnt op slag. Ik word zelfs vrolijk. 
Haaaaalleluja! Het bestaat dus nog! Ze zijn dus niet ALLEMAAL hetzelfde!

Ze zijn BIJNA allemaal hetzelfde.

En dat … dat is tóch anders. 

Het vragenverhaal

Ietwat ongeduldig stond ze te wachten op de taxi. Haar koffer stond gepakt bij de voordeur. Haar oranje rugzak stond ernaast, gevuld met zaken die ze gelijk voorhanden moest hebben en spullen waar ze niet zonder kon. Dát vond ze misschien nog wel het moeilijkste van deze onderneming; beslissen wat ze wel en niet mee zou nemen. 
Het liefst had ze alle mensen die ze lief had meegenomen. Maar dat kon niet. Ze liet ze achter en dat was best pijnlijk. Een grotere beslissing dan weg te gaan kon ze eigenlijk ook niet nemen. Ja, niet verhuizen. Maar dat was voor haar geen optie meer. Haar hart lag niet meer in dit kikkerlandje...
Op een zomerse avond begon het te knagen. Politiek, de zorg, bezuiniging na bezuiniging, ze had er niets meer mee. Ze had het gehad met de kneuterigheid en het betuttelende sfeertje. Ze wou weg, de grote wereld verkennen! Er was voor haar toch wel meer dan haar balkonnetje en haar belachelijk drukke baan?
Ze kon zich de voorgaande jaren gelukkig prijzen, haar vakanties waren niet de minste geweest. Behalve de door haar zo geliefde 'republiek Twente' had ze Friesland, Duitsland, Turkije, Egypte, Spanje en Italië al gezien. Deze landen hadden keer op keer haar hart gestolen. Ze zag het als een voorproefje van hoe de wereld er verder uit zou kunnen en moeten zien. Van die vakanties had ze altijd oprecht genoten. De zorgeloosheid en de ongedwongen leefstijl lagen haar wel. Ze zag zichzelf na zo'n vakantie dan ook telkens wegdromen aan een verre kust van bijvoorbeeld Australië. En ze wou Nieuw-Zeeland en Taiwan ontdekken en tropische eilanden verkennen. De vrijheid die ze zichzelf had toebedacht lag in ieder geval niet meer hier, daar was ze van overtuigd! Denkbeeldig zag ze in verre oorden de lucht trillen boven het asfalt. Zichzelf zittend bij een kampvuurtje haar eten bereiden en de nacht doorbrengen in een hangmat. Stoffige paden, hoge bergen en echte bossen waar nog nooit iemand was geweest. Dát moest ze zien, voelen en beleven.
En ja, het achterlaten van haar dierbaren hoorde bij deze onderneming. Maar als ze het niet zou doen dan zou ze voor altijd spijt hebben gehad. Ze was overtuigd dat ze met haar goede dosis optimisme het gemis wel zou aankunnen. Ze nam haar geliefden uiteindelijk ook gewoon mee: in haar hart. Met die gedachte kon ze gemakkelijker vertrekken naar de lonkende vrijheid van de grote onbekende wereld die voor haar lag.
Ze was zich er meer en meer van bewust dat ze het verleden af moest sluiten. Ze kon het toch niet overdoen maar het wel koesteren. Het verleden meenemen op haar reis. Die speciale avond in 2006, haar trouwdag en haar eerste schoolliefde toverden zonder moeite een glimlach op haar gezicht. Maar gelijktijdig dacht ze met weemoed aan haar overleden vriendin en haar ook veel te jong gestorven vader. Met telkens de eindigheid van haar bestaan in haar achterhoofd was ze zeker dat het goed was om nu te gaan. Want alle liefde en fijne herinneringen nam ze toch wel met zich mee en door aan ze te blijven denken bleef het een onderdeel van haar. Het had haar ook uiteindelijk gemaakt tot wat ze was en tot hoe ze was, gelukkig, vrij en onafhankelijk. En... besluitvaardig.
Haar taxi reed voor. Resoluut pakte ze de rugzak en haar koffer.
Nog één keer keek ze rond in haar kale huisje. Toen trok ze de deur achter zich dicht.
Ze voelde tranen opkomen en deed geen moeite ze te stoppen. Het waren tranen van verdriet en tranen van vreugde. Haar reis begon.
Het verhaal kon beginnen...



... Ik kwam op het idee om via Facebook een aantal vragen te stellen en de antwoorden te gaan verwerken in het reisverhaal van Sarah, een verzonnen persoon. Hoe het verhaal gaat lopen, ik heb géén idee. Maar: Sarah is onderweg! 
Met dank aan mijn Facebookvrienden! 
:-)

Het zeepje...

Handen wassen doe je met zeep. Bij de meeste mensen is dit dan het algemene ritueel:

1. Met je vieze handen loop je richting de wasbak
2. Hou je ene hand onder de zeepdispenser en met je andere druk je op het pompje
3. De zeep vloeit in je ene hand
4. Beetje water erbij
5. Beide handen goed wassen
6. Afspoelen
7. Kraan uit
8. Het overtollige water van je handen schudden
9. Handen drogen aan een handdoek

En klaar! Een kind kan de was doen.

Maar je kunt ook zomaar afwijken van allerlei rituelen. Bijvoorbeeld bij de uitvoering van punt 1. Dan loop je niet rechtstreeks naar de wasbak maar dan zit je onderweg nog even met je handen aan een paar witte deuren. Of aan de witte keukenkastjes. 

Bij gebruik van een ouderwets zeepje wordt stap 2 iets ingewikkelder. Dan wordt het zoiets als "Je pakt het zeepje en laat het door je vieze handen glijden zodat een fijn sopje ontstaat". En echt waar, neem van mij aan, niets sopt zo lekker als een ouderwets zeepje. Schuim er lekker op los en smeer het aan de kraan en op het aanrecht. 

Bij een zeepje wordt daarna de volgende stap: Leg het zeepje terug.

Of (een wellicht zeer logisch vervolg): Laat het zeepje vallen...

Zo zie je, het ouderwetse zeepje biedt spannende mogelijkheden!

Maar gebruik je zo’n supermoderne volautomatische zeepdispenser, dan luidt stap 2 heel saai: hou één hand onder de zeepdispenser.

Meer hoef je dan niet te doen. Alles gaat automatisch. Ja, je moet nog wel zelf je handen wassen. Maar níemand komt aan jouw zeepdispenser. Niemand! Hoe heerlijk is het om te weten dat jouw zeepdispenser blijft staan. En dus hygiënisch blijft. Al was je pas je handen nadát je aan een zeepdispenser hebt gezeten...

En dan het water-van-de-handen-schudden. Het water er vooral goed hard van afschudden! Zo hard dat in een wijde omtrek rondom de wasbak duidelijk is dat je aan het werk bent geweest. Omliggende muurtegeltjes of ramen en de onderkant van de bovenkastjes niet vergeten mee te nemen. Toe maar! Wapperen met die handjes!

En dan het afdrogen. Neem je tijd. Die handdoek hangt wellicht op ruim een meter van de kraan. Beweeg je er langzaam naar toe. Nog langzamer. Lek onderweg nog wat achtergebleven water. En toe, wapper nog een keertje extra om ook die laatste druppels op de meest onlogische plekken achter te laten...
Je bent geweldig!

En na het handen drogen laat je de handdoek prachtig in elkaar gefrommeld op het aanrecht liggen…

Zo.

Jij bent klaar.

Ja.

Jij wel……

knoppen

Het bruine riet ritselt bij de sloot
Zo dor, de hele boel lijkt dood

Maar kijk nu eens goed uit je doppen
dan zie je overal nieuwe knoppen

Blij slaak ik een diepe zucht
want... er hangt voorjaar in de lucht

Momenten

het gras begint te groenen
bloesems zijn aan het bloemen
een dik vest wordt een dunne trui
sneeuw een kleine regenbui
de stilte neigt naar fluiten
en binnen wordt weer buiten
…

dat zijn van die momenten
dat je voelt… 
             het wordt weer LENTE!

Helemaal niets

Gisteren was het patatjes-dag. Niet dat ik zin had om patat te bakken, want daar gaat mijn kleding en haar van stinken. Maar ik had geen puf om te verzinnen wat ik nou weer op tafel moest toveren. En zo stonden behalve de patat ook frikadellen, kroketten en kipnuggets op het menu. Geen bami-schijven want die waren uitverkocht in Hotel Mama. En ik had geen zin om naar de winkel te gaan om wat bij te kopen. Eigenlijk… héél eerlijk gezegd… had ik helemaal nérgens zin in. 

Die middag had ik heerlijk gewandeld met een lieve vriendin en onze honden. We hadden gezellig samen koffiegedronken en toen zij weg ging heeft ze behalve haar lieve natte stinkende hond waarschijnlijk ook al mijn goede zin meegenomen. Want na haar vertrek vond ik het allemaal wel welletjes. En we hadden niet eens samen een wijntje gehad!

De fut was eruit. De televisie ging aan en daar zat ik. Midden op een doordeweekse dag met nog 1001 dingen te doen zat ik naar de Olympische Spelen te kijken. Ergens die namiddag heb ik nog in een vlaag van verstandsverbijstering de wasmachine en de afwasmachine aangezet maar voor de rest was het Hotel Mama op z’n slechtst.

Ging die dag mijn ijdele hoop nog heel even uit naar De Waard des huizes; al gauw ontdekte ik dat het geen ‘Hotel Papa’ werd. Hij was op het werk door een potje voetbal uitgeschakeld. Geweldige sport hoor, dat voetbal. Alleen die blessures…..

De overige hotelgasten waren al dagen, nee jaren besmet met het niets-doen-virus. En zo gebeurde het dat ik me gisteren een gast in mijn eigen huis voelde. Best vreemd om te ervaren. Maar: het was een echte eye-opener! Want zó voelt dat dus. Dát doen mijn hotelgasten de hele tijd. Beetje de beentjes op de poef gooien. Wat rondkijken en zo nu en dan eens praten. En heerlijk uitrusten. Best wel chill!

Afijn. Na de patatten en een eigenlijk iets te lange avondwandeling met mijn lieve buurvrouw en haar enthousiaste hondebeest, ben ik letterlijk en figuurlijk op de bank geploft. 

Zo.

Dat was het dan.

Beentjes omhoog en niets meer.

Niets meer….

Toen ik mijzelf rond middernacht van de bank takelde, zag ik het goed gevulde aanrecht.

Ik rook de frituurpan en het kleine restje van de rauwe ui.

Zag de flessen ketchup en mayonaise.

De vuile bordjes, messen, vorken.

Een ontplofte keukentafel.

Jassen, tassen, sjaals, perforator, nietmachine…

Ja doei! Welterusten!
Mórgen.

Dan is Hotel Mama weer geopend...

Die Sven...

In de trein wordt ik door de sociale media fijntjes op de hoogte gehouden van de ontwikkelingen rondom de 10 kilometer schaatsen. Uitgerekend vandaag had ik een vergadering in Arnhem. 
De trein stopt net iets over half vijf en de uitstappende passagiers trekken zelfs een sprintje. Ze kunnen misschien nog net Sven Kramer zien finishen. Ik trek mijn koffer voort over het asfalt. Een boel kabaal maar niemand die het hoort. Straten zijn leeg. Het dorp lijkt uitgestorven. Massaal zit iedereen voor de televisie. Ik hoor, behalve mijn kofferwieltjes, de vogeltjes vrolijk fluiten. Verder is het grijs en windstil. Hallo! Leeft er hier eigenlijk nog wel iemand?
Thuisgekomen zet ik snel de televisie aan. De hond blijft vrolijk blaffen en kwispelen maar ik wil maar één ding: Sven zien finishen. "Hond! Stil! Nu even niet!"
Maar helaas. Ik ben te laat. Ik zie Jorrit Bergsma met opgeheven handen en in beeld staat "Olympisch goud voor Jorrit Bergsma". Wát? Heeft Sven geen goud?" Ik gun het Jorrit. Tuurlijk. Ik gun het hem van harte zelfs! Hij heeft er knettertjehard voor gewerkt.
Maar... weet je... na die misser op de vorige Spelen gunde ik het Sven nu zo verschrikkelijk... Hij was dé reden dat half Nederland vanmiddag aan de buis gekluisterd zat. Iedereen zag in hem een Olympisch kampioen. En hij had zich enkel en alleen op deze afstand geconcentreerd en gefixeerd...
Hoe dan ook. Jorrit Bergsma heeft wél die gouden plak. En verdiend, zo heb ik begrepen. Want dat wordt door alle sport-prietpraat ná zo'n wedstrijd allemaal net iets te breed uitgemeten en herhaald.
Jorrit, gefeliciteerd kerel. Ik ga in de herhaling je rust, trance en slagen bewonderen. Klasse wat jij hier hebt neergezet.
En Sven... jongen... sterkte met alles! Ik had het je zó gegund...
Ik ben hoe dan ook onmeunig trots op jou en je zilveren plak!
X

En Es

Langs weilanden en boerderijen
Bomen verward of mooi in rijen
Langs tuintjes en industrieterrein
Ik kom waar ik eigenlijk niet wil zijn
Een paard begint even mee te rennen
Maar moet zijn snellere in mij erkennen
Ik flits langs huiskamers en straten
Mijn pad is glad, het kent geen gaten
Ik kom op adem als ik stop
Maar het liefst ziet men mij in galop
Dus ik reis, ik raas en ik vervoer
Van senior tot tienertoer
Niet altijd stipt, maar wel zo fijn
Toe pak me dan... Ik ben ... jouw trein!

Kun je rekenen? ...

Ik heb weer eens zo'n hyperactieve week gehad. Druk op het werk en alle 'vrije' middagen en avonden flink bezig. Daar voel ik me heerlijk bij. Ook schuldig. Omdat ik vast mensen tekort doe...
En juist als ik zo druk ben valt het me op hoeveel het allemaal is. Maar ook hoe automatisch het gaat. Ik vlieg moeiteloos van wasmachine naar stofzuiger en van droogtrommel naar dweil. Tussendoor fabriceer ik ook nog eens het menu van de dag.

Maar soms is het nét of ik op mijn werk ben. De vaatwasser is leeg maar de vuile vaat wordt doodleuk op het aanrecht gepleurd. Alsof niemand weet hoe je een kopje of bordje in de vaatwasser moet zetten. Zonder blikken of blozen laten ze alles achter zich vallen. Op mijn werk zitten van die gasten die doodleuk zeggen "dat doe ik thuis niet, dus dat doe ik hier ook niet". Jawel. Het bestaat nog. Het zou verboden moeten worden! Afijn. Ik dwaal af. 

Thuisgekomen hangen onze gasten steevast de jas over de eerste de beste stoel. De tas ligt een vertrek verder; om de hoek in de woonkamer. En de laptop blijft, ook bij afwezigheid, op de keukentafel staan (ik kan dat allemaal  trouwens ook heel goed). "Geen tijd", een zuchtend "Doe het zoo-hoo" of het alom bekende "Moet toch zo weer weg" zijn de meest gebruikte excuses.
Het warme eten zit nog maar net achter de kiezen en weg zijn ze. Wasgoed wordt het liefst ingeleverd als ik alles nét heb weggewerkt. En de schone stapel blijft gerust een week onderaan de trap staan. Al breken ze de nek over de eigen schoenen, ze blijven (in de weg) staan.

Ik snap het wel hoor. Onze hotelgasten zijn nu eenmaal altijd druk bezig. Hebben een studie. Sport. Vriendjes. Moeten poepen. Noem maar op. En daardoor hebben ze geen tijd om ook maar iets in het hemelse Hotel Mama te doen. 

Maar weet je wat? Daar ga ik iets aan doen. Ik ga ze aanpakken. 
Ik overweeg namelijk een tariefverhoging. Zelf dacht ik aan 25%. 
Minimaal. 
En 25% van nul is dus ehm...
Kun je rekenen?
Reken d'r maar niet op! 

Valentijn...

verliefde stellen met suikerhartjes
marsepeinen rozenblaadjes
chocola bij het ontbijt
lolly’s, champagne en mooie praatjes....

maar morgen is het weer voorbij
dan roept jouw zoete Valentijn
wanneer je op de weegschaal staat
“doe maar weer aan de lijn!”

grijze figuur

... kop omlaag
daar zit ie dan.
Troosteloos.
Opgaand in de omgeving
en ogenschijnlijk
bewegingsloos

Maar dan... 
Gracieus
rekt hij z'n lange nek
En in een flits
tovert ie een lekker
visje in zijn bek


de reiger