Ietwat ongeduldig stond ze te wachten op de taxi. Haar koffer stond gepakt bij de voordeur. Haar oranje rugzak stond ernaast, gevuld met zaken die ze gelijk voorhanden moest hebben en spullen waar ze niet zonder kon. Dát vond ze misschien nog wel het moeilijkste van deze onderneming; beslissen wat ze wel en niet mee zou nemen.
Het liefst had ze alle mensen die ze lief had meegenomen. Maar dat kon niet. Ze liet ze achter en dat was best pijnlijk. Een grotere beslissing dan weg te gaan kon ze eigenlijk ook niet nemen. Ja, niet verhuizen. Maar dat was voor haar geen optie meer. Haar hart lag niet meer in dit kikkerlandje...
Op een zomerse avond begon het te knagen. Politiek, de zorg, bezuiniging na bezuiniging, ze had er niets meer mee. Ze had het gehad met de kneuterigheid en het betuttelende sfeertje. Ze wou weg, de grote wereld verkennen! Er was voor haar toch wel meer dan haar balkonnetje en haar belachelijk drukke baan?
Ze kon zich de voorgaande jaren gelukkig prijzen, haar vakanties waren niet de minste geweest. Behalve de door haar zo geliefde 'republiek Twente' had ze Friesland, Duitsland, Turkije, Egypte, Spanje en Italië al gezien. Deze landen hadden keer op keer haar hart gestolen. Ze zag het als een voorproefje van hoe de wereld er verder uit zou kunnen en moeten zien. Van die vakanties had ze altijd oprecht genoten. De zorgeloosheid en de ongedwongen leefstijl lagen haar wel. Ze zag zichzelf na zo'n vakantie dan ook telkens wegdromen aan een verre kust van bijvoorbeeld Australië. En ze wou Nieuw-Zeeland en Taiwan ontdekken en tropische eilanden verkennen. De vrijheid die ze zichzelf had toebedacht lag in ieder geval niet meer hier, daar was ze van overtuigd! Denkbeeldig zag ze in verre oorden de lucht trillen boven het asfalt. Zichzelf zittend bij een kampvuurtje haar eten bereiden en de nacht doorbrengen in een hangmat. Stoffige paden, hoge bergen en echte bossen waar nog nooit iemand was geweest. Dát moest ze zien, voelen en beleven.
En ja, het achterlaten van haar dierbaren hoorde bij deze onderneming. Maar als ze het niet zou doen dan zou ze voor altijd spijt hebben gehad. Ze was overtuigd dat ze met haar goede dosis optimisme het gemis wel zou aankunnen. Ze nam haar geliefden uiteindelijk ook gewoon mee: in haar hart. Met die gedachte kon ze gemakkelijker vertrekken naar de lonkende vrijheid van de grote onbekende wereld die voor haar lag.
Ze was zich er meer en meer van bewust dat ze het verleden af moest sluiten. Ze kon het toch niet overdoen maar het wel koesteren. Het verleden meenemen op haar reis. Die speciale avond in 2006, haar trouwdag en haar eerste schoolliefde toverden zonder moeite een glimlach op haar gezicht. Maar gelijktijdig dacht ze met weemoed aan haar overleden vriendin en haar ook veel te jong gestorven vader. Met telkens de eindigheid van haar bestaan in haar achterhoofd was ze zeker dat het goed was om nu te gaan. Want alle liefde en fijne herinneringen nam ze toch wel met zich mee en door aan ze te blijven denken bleef het een onderdeel van haar. Het had haar ook uiteindelijk gemaakt tot wat ze was en tot hoe ze was, gelukkig, vrij en onafhankelijk. En... besluitvaardig.
Haar taxi reed voor. Resoluut pakte ze de rugzak en haar koffer.
Nog één keer keek ze rond in haar kale huisje. Toen trok ze de deur achter zich dicht.
Ze voelde tranen opkomen en deed geen moeite ze te stoppen. Het waren tranen van verdriet en tranen van vreugde. Haar reis begon.
Het verhaal kon beginnen...
... Ik kwam op het idee om via Facebook een aantal vragen te stellen en de antwoorden te gaan verwerken in het reisverhaal van Sarah, een verzonnen persoon. Hoe het verhaal gaat lopen, ik heb géén idee. Maar: Sarah is onderweg!
Met dank aan mijn Facebookvrienden!
:-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten