Echt állemaal hetzelfde?!

Tijdens een telefoongesprek op mijn werk kijk ik uit het raam en ben ik getuige van onderstaand tafereel…

Een student komt aangefietst. Slingerend stuurt hij het fietsenhok in. Oeps! Hij raakt een op het hoekje geparkeerde lichtblauwe fiets. Deze stond misschien wat te wiebelig op de standaard? Klabam! Met een smak valt de lichtblauwe fiets om. De student ziet het gebeuren. Hij fietst echter eerst verder het hok in en parkeert met een rotgang zijn eigen oude vehikel in de stalling. Die fiets van hem is waarschijnlijk gekocht voor een kratje bier. De jongeman zet zijn brik op slot en loopt terug langs alle geparkeerde fietsen, naar de omgevallen fiets.

En dan dénk je, verwácht je en hóóp je dat hij die omgevallen fiets oppakt en hem eventjes rechtop zet. Want per slot van rekening is het zijn schuld dat de fiets is gevallen. En ach, hoeveel moeite is het nou? Het kost hem hooguit 15 seconden. 

Maar nee hoor. Die snotneus loopt door en laat de fiets liggen…

(Zo’n tiepetje haalt me dus het bloed onder de nagels vandaan! Kan ik echt gefrustreerd van raken…)

Als de 'foute student' uit mijn blikveld is verdwenen komt er weer iemand aangefietst. Het is een meisje. Zou zij misschien? Meisjes zijn over het algemeen… Laat maar. Ik hou mijn adem al niet meer in want helaas, ook zij neemt niet eventjes de moeite om de omgevallen fiets op te pakken. Terwijl zij haar eigen stalen ros nota bene náást het omgevallen exemplaar zet. Pal ernáást!

(Nagelbijtende frustratie en jeukende vingers. Gedachten als: “Ze zijn verdomme állemaal hetzelfde!”, “Wat een mentaliteit!” en “De wereld is kapot” komen in mij naar boven.)

En welja, het is vast collegetijd, daar komt er nóg eentje aangefietst. En hoe. In een slakkentempo daar zeg je "U" tegen. Hij valt nog nét niet om. Ter-gend traag! En natuurlijk een telefoon aan het hoofd. Bla bla bla. Ja, bellen, dát kunnen ze allemaal wel! En zie, ook deze studiebol fietst langs de omgevallen fiets het hok in. Tadaa, weer zo eentje.

(Ik ben klaar voor een scheldkanonnade. Voel je mijn frustratie? Ze gaan echt allemaal over één kam nu hoor! Kom maar op!)

De bolleboos verlaat het fietsenhok niet maar blijft al telefonerend bij zijn ijzeren ros staan. Tja, hij heeft waarschijnlijk eventjes twee handjes nodig om zijn fiets op slot zetten. En die heeft ie niet hè? Nee, want meneertje moet zo nodig met zijn bla bla bla aan het hoofd staan…

Dan is het telefoongesprek afgelopen en zet de student zijn fiets op slot. Netjes met beide handjes. En hij pakt zijn tas van de bagagedrager. 

(Ondertussen denk ik "Whaaaah… ze zijn echt allemaal hetzelfde; wedje maken? Het is vast een studenten-mentaliteitje! Toe maar, loopt maar door!")

De student sjokt het fietsenhok uit. Mobieltje opnieuw in de hand. Moet ie de mail nog even checken? O, je mag niets missen hè manneke? 

Dan komt hij bij de omgevallen fiets en … 
Hij stopt.

Watte??? 
Jahaa, hij stopt! 

Hij buigt zich voorover en pakt de fiets op. Hij zet hem keurig op de standaard. Netjes terug op de oorspronkelijke plek.

Mijn jeuk verdwijnt op slag. Ik word zelfs vrolijk. 
Haaaaalleluja! Het bestaat dus nog! Ze zijn dus niet ALLEMAAL hetzelfde!

Ze zijn BIJNA allemaal hetzelfde.

En dat … dat is tóch anders.