In de trein wordt ik door de sociale media fijntjes op de hoogte gehouden van de ontwikkelingen rondom de 10 kilometer schaatsen. Uitgerekend vandaag had ik een vergadering in Arnhem.
De trein stopt net iets over half vijf en de uitstappende passagiers trekken zelfs een sprintje. Ze kunnen misschien nog net Sven Kramer zien finishen. Ik trek mijn koffer voort over het asfalt. Een boel kabaal maar niemand die het hoort. Straten zijn leeg. Het dorp lijkt uitgestorven. Massaal zit iedereen voor de televisie. Ik hoor, behalve mijn kofferwieltjes, de vogeltjes vrolijk fluiten. Verder is het grijs en windstil. Hallo! Leeft er hier eigenlijk nog wel iemand?
Thuisgekomen zet ik snel de televisie aan. De hond blijft vrolijk blaffen en kwispelen maar ik wil maar één ding: Sven zien finishen. "Hond! Stil! Nu even niet!"
Maar helaas. Ik ben te laat. Ik zie Jorrit Bergsma met opgeheven handen en in beeld staat "Olympisch goud voor Jorrit Bergsma". Wát? Heeft Sven geen goud?" Ik gun het Jorrit. Tuurlijk. Ik gun het hem van harte zelfs! Hij heeft er knettertjehard voor gewerkt.
Maar... weet je... na die misser op de vorige Spelen gunde ik het Sven nu zo verschrikkelijk... Hij was dé reden dat half Nederland vanmiddag aan de buis gekluisterd zat. Iedereen zag in hem een Olympisch kampioen. En hij had zich enkel en alleen op deze afstand geconcentreerd en gefixeerd...
Hoe dan ook. Jorrit Bergsma heeft wél die gouden plak. En verdiend, zo heb ik begrepen. Want dat wordt door alle sport-prietpraat ná zo'n wedstrijd allemaal net iets te breed uitgemeten en herhaald.
Jorrit, gefeliciteerd kerel. Ik ga in de herhaling je rust, trance en slagen bewonderen. Klasse wat jij hier hebt neergezet.
En Sven... jongen... sterkte met alles! Ik had het je zó gegund...
Ik ben hoe dan ook onmeunig trots op jou en je zilveren plak!
X
Geen opmerkingen:
Een reactie posten