Ik heb weer eens zo'n hyperactieve week gehad. Druk op het werk en alle 'vrije' middagen en avonden flink bezig. Daar voel ik me heerlijk bij. Ook schuldig. Omdat ik vast mensen tekort doe...
En juist als ik zo druk ben valt het me op hoeveel het allemaal is. Maar ook hoe automatisch het gaat. Ik vlieg moeiteloos van wasmachine naar stofzuiger en van droogtrommel naar dweil. Tussendoor fabriceer ik ook nog eens het menu van de dag.
Maar soms is het nét of ik op mijn werk ben. De vaatwasser is leeg maar de vuile vaat wordt doodleuk op het aanrecht gepleurd. Alsof niemand weet hoe je een kopje of bordje in de vaatwasser moet zetten. Zonder blikken of blozen laten ze alles achter zich vallen. Op mijn werk zitten van die gasten die doodleuk zeggen "dat doe ik thuis niet, dus dat doe ik hier ook niet". Jawel. Het bestaat nog. Het zou verboden moeten worden! Afijn. Ik dwaal af.
Thuisgekomen hangen onze gasten steevast de jas over de eerste de beste stoel. De tas ligt een vertrek verder; om de hoek in de woonkamer. En de laptop blijft, ook bij afwezigheid, op de keukentafel staan (ik kan dat allemaal trouwens ook heel goed). "Geen tijd", een zuchtend "Doe het zoo-hoo" of het alom bekende "Moet toch zo weer weg" zijn de meest gebruikte excuses.
Het warme eten zit nog maar net achter de kiezen en weg zijn ze. Wasgoed wordt het liefst ingeleverd als ik alles nét heb weggewerkt. En de schone stapel blijft gerust een week onderaan de trap staan. Al breken ze de nek over de eigen schoenen, ze blijven (in de weg) staan.
Ik snap het wel hoor. Onze hotelgasten zijn nu eenmaal altijd druk bezig. Hebben een studie. Sport. Vriendjes. Moeten poepen. Noem maar op. En daardoor hebben ze geen tijd om ook maar iets in het hemelse Hotel Mama te doen.
Maar weet je wat? Daar ga ik iets aan doen. Ik ga ze aanpakken.
Ik overweeg namelijk een tariefverhoging. Zelf dacht ik aan 25%.
Minimaal.
En 25% van nul is dus ehm...
Kun je rekenen?
Reken d'r maar niet op!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten