K*T

Toen onze kinderen na schooltijd een keer samen aan het spelen waren, hoorde ik vanuit de woonkamer ineens een serieus scheldwoord. Dat leren ze op het klimrek en in de zandbak. Tussen neus en lippen door kwam ijskoud een K*T tussen de Duplo-blokken te liggen. En met k*t bedoel ik niet de viervoetertjes of badkamerhoekjesvuller. 

Ik geloofde mijn oren niet. Nee! Zo jong en dan al... M'n nekharen gingen recht overeind staan en al mijn moederlijke zintuigen stond op scherp. Mijn bloedjes gingen naar de verdommenis. Maar dát mocht niet gebeuren! Daar moest wat aan gedaan worden.

Dus heb ik (destijds nog geheel ouderlijk verantwoord) de kinderen aan de keukentafel plaats laten nemen en ze gedurende twee minuten alle scheldwoorden laten opnoemen die ze kenden. Twee minuten... Inderdaad. Dat was dus veel te lang. Want na een paar woordjes wisten ze al niets meer en begonnen ze andere 'vieze' woordjes op te noemen. Poep, pies, plas... Ik heb ze nog aangemoedigd. "Kom op, de twee minuten zijn nog niet voorbij!" Hilariteit bij 'tieten' en 'piemel'... 

Na deze vieze-woorden-sessie heb ik ze uitgelegd wat k*t betekende. Toen vonden ze het alleen nog maar 'een heel raar woord'. Gelukkig. Ik was opgelucht en zag weer een roosk(l)eurige toekomst voor ons kroost. 

Ik heb ze laten beloven dat ze geen scheldwoorden meer mochten gebruiken. 
Alleen als het viezewoorden-tijd was.  
En daar hebben ze zich keurig aan gehouden. 
Voor een tijdje...