Marktperikelen

Toen onze kinderen klein waren ging ik praktisch iedere week naar de markt. Op zaterdag zette ik ze dan in de auto of bus en gingen we richting Enschede. Vervolgens drukte ik de kleintjes behoedzaam en vakkundig in kinderwagen of buggy door de mensenmassa en haalde ik kaas, eieren, groente, fruit, verse bloemen en wat al niet meer. De visboer en zijn klanten konden zich wekelijks vergapen aan onze jongste die als ukkie kwam vragen om een haring met uitjes. Naar de markt gaan was voor ons altijd een feest! 

In het begin liep ik nog kriskras over de markt. Dan liep ik na een paar minuten al met die zware onmogelijke groentetasjes te sjouwen waardoor ik geen bloed meer in mijn vingers had. Maar later was ik een échte marktkenner. Ik kon je precies vertellen welke kraam waar stond en had een ‘eigen route’ op de markt. Het was een vertrouwde winkelplek van me geworden.

Op een dag was ik samen met mijn moeder en onze kinderen op de markt. Tijdens het afrekenen bij een kraam piepte onze oudste er ineens tussenuit. Ze was binnen een paar seconden in geen groentevelden meer te bekennen. Paniek alom en al gauw waren we met veel mensen aan het zoeken naar een blond meisje met een rood jasje. Maar waar we ook zochten en hoe hard we ook riepen, geen kind...

Op dat moment ging ik echt een stukje dood. Ik kon niet meer helder denken. Het leek of ik in een slechte film was beland. Alles werd wazig en er heerste totale paniek. Na enkele minuten (het leken wel uren) riep de toenmalige marktmeester door zijn omroepinstallatie “wil de moeder van een klein meisje met een rood jasje zich naar het kantoor van de marktmeester begeven”. Nou, ik rende niet, ik vlóóg naar zijn kantoor. 

En ja hoor, daar zat ze. Onze ontsnapte boef. Hoog en droog op de balie van de marktmeester met een hele brede glimlach. Ze had het geweldig  naar de zin. Ik stamelde wat, sloot als een idioot mijn dochter weer in mijn armen en verliet razendsnel met betraande ogen het kantoortje. Ik schaamde me diep. Hoe kon ik mijn kind nu kwijtraken?!

Pas uren later besefte ik me dat ik, in alle paniek, zelfs helemaal vergeten was om de vindster van mijn dochter te bedanken. Dus … mocht u dit lezen… mevrouw X, alsnog ontzettend bedankt! 

Om van de schrik te bekomen haalden we ons na deze nachtmerrie gauw een visje.

Natuurlijk. Op de markt.
Waar anders?

Want op de markt was, is, en blijft het voor ons altijd een feest! 

Op verzoek geschreven en geplaatst op http://www.marktvannu.nl/bloggen/blog-lezen-schrijven/entry/marktperikelen