Zo je doet...

Als het gesneeuwd heeft dan pakken wij onze sneeuw-veegmachine. We vegen onze oprit en het stoepje in razend tempo schoon. Helaas is de machine behoorlijk luidruchtig waardoor een nachtelijke veegpartij vaak niet erg handig is. Maar soms kan het niet anders door ons werk. Gelukkig heeft nog niemand uit de buurt een klacht ingediend!

Het enige wat je met die machine hoeft te doen is het ding te sturen en er achteraan te lopen. Oké, dat is best zwaar – weet ik uit ervaring – maar ook heel leuk en dankbaar werk. Een beter voorbeeld van ‘resultaatgericht werken’ kan ik me niet bedenken.

Het is echter gebleken dat het beter voor mijn rug is als ik dit werk láát doen. Dus doen manlief en kinderen het. Met liefde. En als we ons eigen stukkie ‘oale groond’ schoon hebben geveegd, lopen we – in een kwartiertje of zo – met die machine de straat even twee keer op en neer. De stoep aan weerszijden  is daarna sneeuwvrij. Doen we graag en we willen er niets voor hebben.

Er wonen in onze buurt veel oudere mensen en die kunnen dan zonder glijpartij een wandelingetje maken. Of een boodschapje doen. En de krantenbezorger en postbode hebben ruim baan. Wijzelf ook als we met de hond gaan lopen. Ach, eigenlijk heeft iedereen die wat in onze straat te zoeken heeft er profijt van. Mooi toch?

Maar… de mensen willen ons op één of andere manier toch steeds bedanken. Rennen manlief na met flessen wijn en er vallen bedankkaartjes in de bus. Van die bibberhand-geschreven kaartjes. Wel lief maar niet nodig! Een bewoner van de achterliggende woningen spande onlangs de kroon. Bertus is zijn naam. Een markante allerhartelijkste persoonlijkheid. Tijdens het uitlaten van onze hond kom ik hem regelmatig tegen en af en toe maken we een praatje.

Bertus belde aan en onze dochter opende de voordeur. Hij vond het zo fijn vond dat wij altijd de stoep in onze straat veegden als het gesneeuwd had… en overhandigde haar toen een doos … met taart! Je kon me die middag -met veegmachine en al- opvegen.

We willen geen bedankjes of cadeautjes. Is niet nodig. Een opgestoken duim is ook prachtig. Zo’n stoepje vegen doen we gewoon graag en met liefde!

Wij vinden het ook de normaalste zaak van de wereld om elkaar op deze wijze voort te helpen.

Want we zijn toch op de wereld om mekaar (om mekaar) te helpen niewaar?

We zijn blij dat we van betekenis kúnnen zijn.

En dan… komt Bertus.

Hij heeft het al niet breed en komt ‘ie verdorie ook nog eens met taart aan de deur.

Voor mij een acuut kippenvelmoment!

Het is zeker waar.

Zo je doet, zo je ontmoet.

Bertus: bedankt!