Ik heb geen artistieke kwaliteiten. En er gaat zeker geen kunstenaar schuil in mij. Maar ik ken mensen die met een potloodje of met een beetje verf de prachtigste dingen tevoorschijn toveren. Ik noem dat magie. Ze maken van een blanco doek de mooiste creaties. Een beetje jaloers kan ik daar wel op worden…
Met een groep vriendinnen heb ik tijdens een weekeindje-weg een acrylverf- workshop gehad. We moesten, onder begeleiding, binnen een paar uurtjes iets met bloemen op het witte doek toveren. Ik bedacht dat een hortensia wel een leuke bloem zou zijn… Het ging natuurlijk om de gezelligheid en dat we samen bezig waren. Maar, zoals het een beetje streber betaamd, wou ik ook een ‘behoorlijk’ eindresultaat. Ik kon natuurlijk niet thuiskomen met een ‘wat-heeft-zij-nou-weer-geschilderd’ werkje. 
Met het puntje van mijn tong uit mijn mond heb ik het doek bewerkt. Ik heb álles gegeven. Volle concentratie. Maar iedereen was al bijna klaar toen ik nog een halve hortensia moest schilderen. Het vereiste een bepaalde techniek waardoor ik veel tijd per blaadje kwijt was. Geloof me, een hortensia heeft dan ineens heel veel bloemblaadjes!
Eenmaal thuis was ik nog steeds best trots op mijn kunstwerk. Al was hij paars in plaats van oud roze en al had hij veel open plekken waar eigenlijk bloemblaadjes hadden moeten zitten. Totdat iemand me vroeg wat die paarsige dingen met dat groen op dat doek was. Hevig ontdaan vertelde ik dat het wel eventjes mijn hortensia was! Dat mijn bloed, zweet en tranen er bij ingeschilderd waren! Maar het gaf weinig respect. Ineens bekeek ik mijn creatie met heel andere ogen…
Het ding hangt nu in onze hal. Niet aan een schroef of een haakje maar het houdt zich hangende aan een ongebruikte lichtschakelaar. Het kleeft als het ware aan de muur. Wachtende op oprecht respect en waardering die het zekerste weten nooit zal krijgen…
Vorige week kwamen er vriendinnen langs. Eén ervan is nogal nieuwsgierig en mag graag voelen in plaats van kijken. Ze raakte mijn ‘op scherp’ opgehangen kunstwerk aan en jawel, het smakte tegen de grond. In de woonkamer hoorde ik de val en wist gelijk wat er gebeurt was. Mijn hortensia! Zou die kapot zijn? Gebroken? Gescheurd? Maar nee hoor. Zo slecht als ik kan schilderen, zo slecht kan zij dingen laten vallen. Mijn hortensia leeft dus nog… Ik denk wel het geval binnenkort richting zolder verdwijnt.
Want dat kan ik wel heel goed. Dingen laten verdwijnen. Ieder zijn kwaliteiten!
