Telefoonterreur!!!

Van huis uit ben ik beschermd opgevoed. Mijn moeder had de touwtjes goed in handen en daar maken we nu nog vaak grapjes over. Wat wil je, vier kinderen waarvan drie jongens! Ik was natuurijk de rustigste. Nou, ja, mijn moeder had in ieder geval weinig problemen met mij. Zegt ze. En als mijn moeder dat zegt, dan is dat zo!

Maar dan al die goede bedoelingen… Ach, je kent dat wel. Je groeit op en vindt al die bezorgdheid al gauw bemoeizucht. Je denkt dat je het allemaal wel weet. De ideeën van mijn moeder waren ouderwets en ze leek te leven in de prehistorie. Ja mam, ik weet nu wel beter. Maar ineens… Ineens werd ik opstandig en wou ik het op mijn eigen manier gaan doen. En ik weet één voorval nog heel goed… 

Ik was geloof ik 19 jaar jong en het was op een zaterdag avond. Mijn ouders vonden altijd dat ik op tijd thuis moest zijn. Ik was nog in de groei, moest er vroeg uit en meer van dat soort argumenten. Ja, mijn ouders vonden dat samen, maar mijn moeder bracht de boodschap over. Ze vond twaalf uur ’s nachts een mooie tijd om thuis te zijn. En als ik te laat was liet ze de telefoon altijd twee keer overgaan waarna ik braaf naar huis vertrok. Moeders wil was wet.

Nog even voor het plaatje: ik zat dus gewoon bij mijn schoonouders in huis. Ik hing dus niet in één of andere vage discotheek. Nee, braaf op de bank met de liefde van mijn leven. Kaarsjes aan, drankje erbij. Gezelligheid die geen tijd kende. Meer had ik niet nodig.

Tot op een avond… Ineens was het twaalf uur… Zelf had ik het gevoel dat de avond nog moest beginnen, zó gezellig was het. De tijd tikte echter onverbiddelijk door. Wat moest ik doen? Ik wist zeker dat mijn moeder thuis ook op de klok zat te kijken. Maar daar was de opstandige ik. Ik was verdorie 19 jaar! Dan was twaalf uur toch geen tijd om al thuis te moeten zijn? Mijn vriendin, die wel naar de disco ging, kwam soms pas om drie uur thuis! Ik vond dat ik gerust langer weg kon blijven, ik wist zelf wel wat goed voor me was. Dus bleef ik zitten.

En jawel, om tien minuten over twaalf ging de telefoon twee keer over. Dit was hét teken dat ik naar huis moest komen! Zenuwen gierden door mijn lijf. Na een kwartiertje trok ik de stoute schoenen aan en… liet de telefoon bij mijn ouders twee keer overgaan! Nu zouden ze het vast wel snappen. Het moest zijn afgelopen met die telefoonterreur. Om één uur zat ik nog steeds met een drankje bij mijn schoonfamilie. Maar echt lekker zat ik niet. Mijn lief bracht me naar huis. Het was slechts één kilometer fietsen maar door het lood in mijn schoenen leek de weg eindeloos…

De volgende dag liet ik mijn moeder heel subtiel weten dat ze niet meer hoefde te bellen. Ik kon zelf wel klokkijken en was in mijn ogen volwassen genoeg om wat later thuis te komen. Ze vond het vast niet leuk maar… ze heeft nooit weer gebeld! Later hebben we er hartelijk om gelachen. Je moet als ouders wel je grenzen stellen hè? Daar ben ik inmiddels wel achter mam!

Nog regelmatig gaat bij ons thuis de telefoon twee keer over.
Dat doen onze kinderen.
Nee, niet om te laten weten of ze wel of niet thuis komen.
Maar zodat ik ze terug kan bellen.
Omdat hun beltegoed weer eens op is…..