Een paar jaar geleden kwam mijn man ’s morgens thuis van zijn werk en plaatste doodleuk een vogelkooi op de keukentafel. Tenminste, daar leek het op. Maar er zat geen vogel in! Een beetje stro op de bodem. Een klein groen huisje met een rood dakje erin. Verder nog wat loopplankjes en een waterbakje. Wat krijgen we nou? Van wie was deze kooi en vooral: wat zat er in?
De kriebels liepen me over de rug bij de gedachte aan enge beesten. Muizen en ratten, ik moet er niets van hebben. Schudden en rammelen met de kooi hielp niet; het bleef angstig stil. Uiteindelijk hield ik het niet meer van nieuwsgierigheid! Sja, je bent een vrouw of niet hè? Dus stelde ik mijn zich in stilte hullende eega de langverwachte vraag “Wat zit er in vredesnaam in die kooi?”. Hij lachte wat geheimzinnig en zei “een monster”. Nou, het was alles behalve een monster, het was een goudhamster!
Vanwege een allergie moest een collega van mijn man hem kwijt. Zijn argumenten als ‘het is echt een leuk beestje’ en ‘ach, ze worden niet zo oud’ trokken me over de streep. Wat dat betreft ben ik gauw overgehaald. Je gaat immers geen gasten weigeren die in nood zitten...
Wat waren we blij met onze gezinsuitbreiding. Onze kinderen waren dol op Pipi. Of het een meisje was, zijn we nooit te weten gekomen. We bleven gewoon ‘hij’ zeggen. Er werd een plastic loop-bal gekocht zodat Pipi het huis onbezorgd kon verkennen. En Pipi vond het heerlijk bij ons. Hij was ook heel actief! Normaal slapen hamsters overdag. Nou, die van ons niet. Als de kinderen ’s middags uit school kwamen stond ‘ie voor het deurtje te trippelen. Dan mocht hij rennen op de keukentafel en dat vond het beestje geweldig! Er werd wat later zelfs een buizensysteem aan de kooi bevestigd zodat de hamster nóg meer kon klimmen. En dat laatste hadden we nooit moeten doen…
In een boze nacht begaf het buizensysteem het en ontsnapte Pipi. Hij ging als altijd heel nieuwsgierig op onderzoek en kwam terecht in het elektrische gedeelte van onze vaatwasser. Daar zette hij zijn vlijmscherpe tandjes in de bedrading….. en toen viel de stroom bij ons uit…
De nieuwsgierigheid van onze hamster werd hem fataal. Dezelfde dag nog hebben we hem begraven bij ons in de tuin.
Een paar weken later vond ik dat onze jongste dochter zich wat vreemd gedroeg. Wat bleek? Ze had de hamster weer opgegraven want ze wou wel eens zien hoe hij er nu uit zag!
Onder de noemer ‘leergierig’ maar eigenlijk ontzettend nieuwsgierig hebben we samen gekeken.
De details zal ik je besparen.
Sja, je bent een vrouw of niet, he?
gepubliceerd op http://www.absolutelyenschede.nl/
