Ik ben dol op alle seizoenen. De warmte van de zomer, de bonte kleuren van de herfst en de koude stille winter. Maar de lente… de tijd dat alles weer in bloei gaat staan… dat de mensen weer naar buiten gaan… dat de verstomde vogels weer gaan fluiten… dàt is toch wel het mooiste seizoen.
En het is ook een rare tijd. Die lente. Want ergens krijgen wij vrouwen dan een kronkel. Of noem het een kriebel. Want het huis moet schoon. We willen nieuwe kleren. Nieuwe schoenen. Een ander behangetje. En de tuin moet worden aangepakt. Iedereen en alles mag naar buiten. Alles moet nieuw, nieuwer, nieuwst. Wat dat kleine beetje voorjaarszon wel niet met onze hormonen doet!
En het is ook een rare tijd. Die lente. Want ergens krijgen wij vrouwen dan een kronkel. Of noem het een kriebel. Want het huis moet schoon. We willen nieuwe kleren. Nieuwe schoenen. Een ander behangetje. En de tuin moet worden aangepakt. Iedereen en alles mag naar buiten. Alles moet nieuw, nieuwer, nieuwst. Wat dat kleine beetje voorjaarszon wel niet met onze hormonen doet!
Het is ook best een lastige tijd. Ik weet ’s morgens niet meer wat ik aan moet trekken. En met die winterjas heb ik het helemaal gehad. Ook de dikke bontlaarzen mogen wat mij betreft weer worden opgeborgen. Maar ja, ze zitten bij uitlaten van de hond ’s morgens nog zo lekker warm. Ik smeer alvast wat extra bruin op mijn snuit om in een zomerse stemming te komen en verlang naar mijn witte broek, die overigens nooit langer dan één dag wit blijft. Ik zet tulpen op de vaas en onderdruk uit alle macht een opkomende poetsbui. Jawel, ik geef het van harte toe: ik heb helemaal de lente in m’n bol.
Mijn collega en ik zaten afgelopen week van die eerste zonnestraaltjes te genieten. Vanachter het glas leek het heel warm buiten. We hadden een supergezonde lunch uit de kantine gehaald en zouden die samen buiten nuttigen. Gezond belegd broodjes en versgeperste jus d’orange. En nét op het moment dat we neerstreken op het picknicksetje verdween de zon achter een hele dikke wolk. De hele ochtend leek de zon geschenen te hebben, maar het gebeurde uitgerekend op dat moment. We namen ons voor om nog heel eventjes te wachten. Je hebt de lente in je bol of je hebt het niet he?
Wat waren we blij met onze dikke winterjassen en onze handen bevroren zowat!
Maar onze beloning hing in de lucht, letterlijk en figuurlijk. Eindelijk, na een paar steenkoude minuten, kwam het lentezonnetje weer tevoorschijn. Mijn collega sloot haar ogen en stortte zich volledig op de zon. Het leek alsof de wereld om haar heen verdween. Op en top genot. Wat een beetje zon al niet met ons kan doen! Het zonnetafereeltje duurde helaas veel te kort. Er kwam wederom een grote boze wolk en de plicht riep ook weer. Maar tegen dat kortdurende flauwe lentezonnetje… Daar kon geen liter vers uitgeperst sinaasappelsap tegenop!
Maar onze beloning hing in de lucht, letterlijk en figuurlijk. Eindelijk, na een paar steenkoude minuten, kwam het lentezonnetje weer tevoorschijn. Mijn collega sloot haar ogen en stortte zich volledig op de zon. Het leek alsof de wereld om haar heen verdween. Op en top genot. Wat een beetje zon al niet met ons kan doen! Het zonnetafereeltje duurde helaas veel te kort. Er kwam wederom een grote boze wolk en de plicht riep ook weer. Maar tegen dat kortdurende flauwe lentezonnetje… Daar kon geen liter vers uitgeperst sinaasappelsap tegenop!
Gepubliceerd op http://www.absolutelyenschede.nl/
