Het is al een tijd geleden maar vergeten zal ik het nooit. Er stond een operatie op stapel waardoor ik minimaal zes weken mijn rechterarm niet kon gebruiken. Even helemaal uit de running. Lastig en vervelend maar ach, mijn gezin stond me half. De huishoudelijk taken werden keurig verdeeld. Zo leerden kinderen en manlief ook eens thuis de handen uit de mouwen steken...
Ik zal je verklappen, het is niet gemakkelijk om alles uit handen te moeten geven. Vooral niet als je altijd gewend bent om altijd alles zelf te doen. Maar, zoals mijn gezin me beloofde, samen redden we het wel! En ze hadden gelijk. Alleen… De voor mij doodnormaalste zaken van de wereld werden door het hele gezin voluit besproken en geëvalueerd. Ze stonden nog net niet in de krant! Kijk mam, ik heb gestofzuigd. En met de was geholpen. Boodschappen gehaald. Opgeruimd. Gestoft. Gedweild. Tafel gedekt. Je kent het wel, die rotklusjes, dus noem ze allemaal maar op. Daar draaide ik mijn hand nooit voor om. Ik sprak er niet over, ik dééd ze gewoon. En al werden niet alle klusjes uitgevoerd zoals ik het zelf zou hebben gedaan, ik had geen keus en berustte me in mijn lot. Ik moest toezien hoe de meute om me heen een huishoud-complot vormde.
Mijn man bereidde het avondeten. En al die weken dat hij kookte heeft hij niet één keer hetzelfde op tafel gezet. Een hele prestatie. Hiervoor werden dan ook kosten noch moeite gespaard. We hebben zelfs op een doordeweekse dag rosbief gegeten. Stond in het kookboek. Het kost wat, maar dan heb je ook wat. Ja, ja, ik geef het toe: het was verrukkelijk! Elke avond een verrassingsmaaltijd.
Toch… Elke avond werd hij aan tafel meerdere malen door de kinderen geroemd en geprezen. Hij vroeg er ook echt naar! En de reactie was elke avond hetzelfde: “Mmmm, ja pap, je hebt weer lekker gekookt … Echt héérlijk! Toch mam?!” En dat was het ook. Maar ik begon me toch af te vragen waarom we telkens moesten zeggen dat het zo lekker was. En dat de kinderen dat dan ook zo gingen melden. Was er iets mis met mijn kookkunsten? Mij werd nooit gezegd dat ik lekker had gekookt! Ik kreeg hooguit een knikje. Meer niet.
Afijn, mijn schouder was na een aantal weken wat flexibeler en ik mocht weer plaats nemen in de keuken. Maaltijd na maaltijd toverde ik weer op tafel. Op mijn vraag of het lekker was, kreeg ik het bekende knikje. “Ja, lekker” kon er nog nèt van af. Of zoals mijn wederhelft dat dan zeer teder kan zeggen “ja, dit kun je wel binnen houden…” Mijn eten had absoluut geen smaakverschil met dat wat hij had gemaakt, maar het was allemaal weer zo gewoon. Mams deed weer alle klusjes en stond mooi achter het fornuis. Dus niet te veel zeggen, anders moeten we aan het werk. Eigenlijk deed iedereen weer zijn ‘oude’ ding. Niets hoefde er nog in de krant…
Het was goed dat ons gezin toen heeft gezien wat een gemiddelde werkende moeder allemaal doet. Of ze wat geleerd hebben betwijfel ik soms. Want als de vaatwasser nu schoon is en ze doen per ongeluk het deurtje open, dan worden ze al bang.
Oe, gauw die deur weer dicht!
Dat geglim doet zeer aan de ogen.
En ach… mama doet het wel…
gepubliceerd op http://www.absolutelyenschede.nl/
