Een andere vakantie...

De vakanties met het gezin zijn altijd heerlijk geweest. We zijn sinds jaar en dag kampeerders in hart en nieren. Met de caravan en de halve inboedel op weg naar zon, zee en strand. Als echte Hollanders met onze eigen aardappelen en uien. En ik ben nooit iets tekort gekomen, echt niet. Het waren ontspannende en inspannende vakanties tegelijk. Een vakantie met het gezin blijft je namelijk bezig houden. Want het is niet zo dat je dan ineens geen mama meer bent. Ik ben van mening dat, als je die taak eenmaal op je hebt genomen, je daar je leven lang aan vast blijft zitten. En zo hoort dat ook. En een ander soort vakantie zonder de kinderen kwam niet eens in me op! Ik hoorde van andere vrouwen dat ze zonder kinderen en alleen met vriendinnen op vakantie gingen. Ik vond dat maar raar. Want hoe kun je nu zomaar zonder je gezin op vakantie gaan? Dat is toch niet leuk?

Maar een paar jaar geleden zaten mijn twee vriendinnen en ik op een avondje bij elkaar. En de man van mijn vriendin vroeg waarom we niet eens samen weg gingen. Met z’n drietjes. Naar een lekker warm land. Een weekje ‘bijtanken’. Natuurlijk had ik gelijk mijn bedenkingen. De kinderen waren nog jong. De jongste was 11, de oudste 13. En met een echtgenoot met onregelmatige werkuren vond ik ze te jong om alleen thuis te laten. Gelukkig boden opa’s en oma’s uitkomst.

Dus, wat ik nooit had kunnen bedenken, gebeurde. We boekten met ons drietjes een reis naar de zon. Een weekje all-inclusive in een Turks vier-sterren hotel. Het was een klein en knus hotel. Maar alles zat er op en er aan. We vonden het alle drie spannend, misten onze gezinnen, maar deden waar we voor kwamen: genieten van rust en van het heerlijke weer.

Tijdens die vakantie merkte ik eigenlijk wat ik zoal doe tijdens de vakanties met het gezin. Ik miste het wel en niet. Want ik vond het heerlijk dat ik niets hoefde te doen. Geen bed opmaken. Niet te bedenken wat ik ’s avonds op tafel moest toveren. Niet afwassen, opruimen, stofzuigen, afstoffen. Eigenlijk hoefde ik niets. Alleen maar op te staan, aan te schuiven en de rest van de tijd te genieten. Een onbekende wereld opende zich voor me. Het all-inclusive hotel-leven. En dat voor een weekje. 

Maar ik wou toch ook de vakanties met het gezin niet missen. Voor geen goud! 

Weer thuisgekomen kon ik meteen weer volop aan de bak. Het gezinsleven was thuis gewoon doorgegaan. Er lag een mooie berg wasgoed en daar kon mijn eigen koffer ook nog wel bij. En het deerde me niet. Want ik was mijn gezin dankbaar dat ze me deze kans hadden gegeven om dit met mijn vriendinnen te doen. Dat ze me dit gunden.

Je snapt dat die vakantie naar meer smaakte. Dus sinds dat jaar zijn mijn vriendinnen en ik ieder jaar een weekje uit de realiteit van werk en gezin ontsnapt. En wat hebben we samen vreselijk gegierd van het gelachen. Maar ook gejankt. Zoals vriendinnen doen.

En onze vriendschap, die kreeg een extra tintje.

Het tintje van de Turkse zon!

Zonnige groeten,

Lorette

in februari 2012 gepubliceerd op de site van szomers.nl