Er zijn van die plaatsen in je huis die je gewoon wat vaker onder handen moet nemen. Hierbij denk ik vooral aan het kleinste kamertje. Al was het alleen maar om de voorraad toiletpapier aan te vullen. Maar toch ook om de spetters en de remsporen te verwijderen. Ik kan er moeilijk over lopen doen, maar het is de realiteit. Waar niet? Ik denk dat het overal wel zo is. De mensen hebben het er liever niet over. Ach, over het algemeen ben ik er rap klaar mee. Flink heet sopje, blik op oneindig, ademen door de mond en schrobben die handel. Toch heeft nog nooit iemand me een compliment gegeven over het toilet. Dat het zo fris ruikt. Of dat het er zo mooi schoon is. En als ik het zo bekijk is dat hele schoonmaakwerk eigenlijk een ondankbare klus. Een wekelijks terugkerend proces. En ik krijg er geen cent voor betaald. Maar nou dat hoeft ook niet hoor want ik doe het met alle liefde.
Dat geldt eigenlijk voor alle klusjes thuis. Door al die karweitjes kreeg ik overigens diep respect voor onze oude generatie. Die generatie van ‘toen er nog geen volautomatische wasmachine was’. Want laten we eerlijk wezen, wat zijn wij eigenlijk verwend! Onze oud-oma’s moesten alles met het handje wassen en spoelen. In een grote prehistorische teil stond de was toen boven het vuur te weken. Mijn moeder deed dat ook met onze bedsprei, maar dan op het gasfornuis. Ik weet nog dat ze er zo’n blauw balletje aan een touwtje bij in deed. Mijn vader noemde het een ‘hou-mie-blauw-zakje’. De zelfgebreide spreien waren daarna parelwit. Daar kan menig turbowasmiddel van tegenwoordig nog een wit puntje aan zuigen!
Vroeger was het wassen met een teiltje nog de gewoonste taak van de week. Toen werd alles, inclusief het ondergoed, op het wasbordje gewassen. Ik zie het voor me: met een borstel de bruine strepen en de harde stukjes eruit schrobben. En maandverband uitkoken. Die oma’s deden het vast met liefde. Dat moet wel. Anders waren ze allemaal gillend weggelopen. Want wat een rotklus!
Als ik nog denk aan de eerste vakantie met mijn man, dan lopen me nòg de rillingen over de rug. In die eerste vakantie heb ik af en toe een paar dingen met de hand moeten wassen. Ach, je bent jong, stapelverliefd en je wilt je van je beste kant laten zien. Een shirtje en een broekje, ik vond het zelfs wel wat hebben. Dat hing dan naast ons tentje aan een provisorisch waslijntje. En ik deed het met liefde. Maar ik heb er ook zijn stoffen zakdoeken gewassen. Geheel vrijwillig overigens. Daar stond ik. Op de camping. Met de allerbeste bedoelingen en met een emmertje vol snotlappen. Die ging ik wel eventjes wassen… met het handje. Het water was lauw en de zakdoeken bleven glibberen tussen mijn vingers. Echt gruwelijk!
Ach, “ik doe het echt met liefde” zei ik nog voor ik weg liep…
Tegenwoordig zorgt hij er voor dat hij genoeg zakdoeken meeneemt.
Voor zichzelf. En ook voor mij.
Met liefde…
gepubliceerd op http://www.absolutelyenschede.nl/
