daag...

razende tijd

Zeg eens razend wolkendek....

...als ik zie hoe je jezelf

schijnbaar moeiteloos 

voortjaagt

over land en zee

met je grijs, geel en 

blauwe velden...

mag ik misschien 'n stukje 

met je mee? 

ssssst

geschreven in de trein na een dagje vergaderen...

december

deze nacht

klein

in het kleine en in eenvoud
zit het mooiste van het leven
een blik, een kus, een hand, een gebaar
je zou het zomaar kunnen krijgen
... óf geven!

;)

hoop en moed niet opgeven....

Onze wereld. Gevuld met geweld
Sla je armen om me heen
Troost me. Droog m'n bitt're tranen
Laat me even niet alleen

Zeg me dat het beter wodt
Dat liefde niet is doodgeschopt
Dat respect voor leven nog bestaat
Toe. Zeg me dat de oorlog stopt..

voor mijn dochters!

op de vlucht

als jij in iets anders gelooft, vermoord ik je
als jij een andere huidskleur hebt, veroordeel ik je
hou nou maar je mond, want ik heb andere belangen
en waag eens voor je rechten op te komen, ik zet ik je zo gevangen
als jij vrijheid zoekt, nou, ga lekker ergens anders kijken
en als jij zegt dat je angstig bent, zeg ik dat je loopt te zeiken

we sluiten onze ogen… hebben we dan niets geleerd?
als andermans angst te dichtbij komt, wordt er zelfs geprotesteerd
mag ik huilen bij het zien van zoveel haat?
en mag ik janken als ik bedenk waar het hier om gaat?
om Mensen. Medemensen. en ze willen schuilen
toe, mag ik even huilen?

om te huilen

Het strand lijkt massief door de regen maar dat is bedrog. Alleen de bovenste millimeter is nat. Ik ploeter door het mulle zand. Boze wolken drijven over en de wind heeft zich ook tegen me gekeerd.

Ik ben in gedachten langs de kustlijn in de tijd verdwaald. Op mijn tenen is de rode nagellak nauwelijks nog te zien. Het schuim van de golven knispert in mijn haar en het zomerjurkje kleeft niets verhullend aan m’n lijf.

Bij de viskar haal ik een haring met uitjes. Vol verwachting sla ik mijn hoofd achterover, sluit beide ogen en … Mensen gillen en lachen.

Ik open mijn ogen.
De haring is weg.
Gejat door een meeuw!

Wat rest zijn uitjes.
Echt om te huilen…

(geschreven op 120w.nl)

Glanerbrug...

Daar waar op zondagmorgen

motoren de grens passeren

En waar je gezellig links en rechts

langs 'De Stroat' kunt flaneren

Waar je dichtbij kunt genieten

van de ongerepte natuur

En waar iedereen elkander groet

ongeacht afkomst of cultuur

Daar waar ooit mijn wiegje stond

keer ik altijd weer terug

Daar ligt mijn hart. Dat is mijn dorp.

Dát is Glanerbrug!

Trijntje, laat ze maar praten!

Er zijn er niet veel die je dit nadoen. Want daar stond je dan. De zenuwen gierden je door de keel. Dat was te zien maar niet te horen. Je gaf alles wat je had en je genoot er gaandeweg zelfs van. Oké, dat comfy broekpak gaf je geen glans,  maar daar gáát het niet om. 

Want meid, wat heb jij een strot! Jij hebt volume in de hoge en lage tonen en alles daar tussen in. Daar kan menig deelnemer aan deze farce nog een puntje aan zuigen. Want wat was het verder een waardeloze show. 

Iedere seconde ingestudeerd. Geen shot spontaan. De interviews waren bij het gezapige af. De humor was van kleuterniveau. En dat voelden wij in de huiskamer van onze haarwortels tot onze tenen. In diezelfde tenen die soms krom gingen bij enkele deelnemers omdat de doorsnee kandidaat van The Voice een betere inzending was geweest. Commentator Jan Smit verwoorde het zeer smakelijk en eerlijk. Op Twitter ging het los. Wat hebben we gelachen om de vele satirische opmerkingen op al die andere landen. 

Maar Trijntje, jij was top. Je steeg boven jezelf uit maar je lied was simpelweg... te simpel. Je kunt gerust met opgeheven hoofd in het veelbesproken treintje naar huis.

Dankjewel voor een heerlijk avondje!

Geen wereld zonder…

Iedereen heeft het dagelijks in de hand. We kunnen ons een wereld zónder niet meer voorstellen. We moesten er niet aan denken! Maar toch wordt er nooit over gesproken. Misschien is het taboe? Ik noem het maar gewoon even bij naam: toiletpapier. Niets schokkends toch? In de tv-commercials worden kleine, pas-zindelijke kindjes en zelfs van die schattige puppy’s gebruikt om het aan te prijzen. Maar je ziet nooit levensgroot in beeld waar het voor bedoeld is. Eh… en gelukkig maar! Maar laten we eerlijk wezen; daar is het wel voor bedoeld, en níet voor dat leuke lieve hondje!

Er wordt niet over gesproken maar het valt ons wel op als er ineens geen papier hangt! En het kan ons ook niet bekoren als we net de laatste vier velletjes van de rol trekken terwijl we zeker weten dat we het daar niet mee redden. Het viel mij op dat er op mijn werk onlangs is gekozen voor een nieuw soort papier: gerecycled-wit-zacht-en-stevig toiletpapier. Ik was aangenaam verrast en ik wil mijn werkgever hartelijk danken voor de prettige portie papier in het kleine kamertje. Ik wist trouwens niet eens dat dit soort papier bestond. Ook mijn naaste collega’s viel het op dus het leeft stilletjes toch wel op de werkvloer!

Het toiletpapier is er in vele soorten en kwaliteiten. Zo heb je van dat vreselijke schuurpapier. Honderd procent grijs dus zonder enige tint van opwinding. Daar heb ik persoonlijk nog wel de meeste hekel aan. Het maakt overigens veel geluid en je kunt het bijna onmogelijk netjes van de rol afscheuren. Verder stinkt dat papier droog al naar natte krant! Ook is er dat flinterdunne papier waarbij je, als je wilt afvegen, bang moet zijn om bruine vingers op te lopen. En wat te denken van het papiertje-voor-papiertje-toiletpapier. Dat zie je nog wel eens in de duurdere restaurants. Je trekt een paar veel te dure velletjes uit een overvolle dispenser en maakt daar zo goed en kwaad mogelijk een ‘handzaam pakketje’ van. Oké, dat papier is dan wel lekker zacht, maar dat onhandige systeem is vast bedacht door iemand die even niets te doen had… 

En dan dat pulverige papier waarbij je wilt afvegen en waarvan de helft aan je billen blijft plakken. Of het papier dat al uit elkaar valt nog voordat het de wc-pot heeft bereikt, soms zelfs al voordat je er nog maar naar kijkt! En natuurlijk heb je het twee-laags, drie-laags en zelfs het super-de-luxe vier-laags toiletpapier, het papier met luchtkussentjes, met een geurtje (jawel!) of met verzorgende lotion. De ouderwetse reepjes krant laat ik maar even achterwege. Want het wc-papier is allemaal bedacht en ontworpen om onze blote billen zo aangenaam mogelijk te verschonen. 

Nee, wij kunnen ons geen wereld voorstellen zonder wc-papier aan onze edele koning-keizer-admiraal-derrière. Maar denk erom: we mogen het er NIET openlijk over hebben! 

13 mei 2000

voor de één zomaar een datum

voor de andere verdriet
vele vragen, en de antwoorden
nee... die zijn er nog steeds niet

23 doden telden wij
hoe? waarom? vertel het mij!

de zaterdag begon zo stralend
we zullen het nooit vergeten
want de blauwe hemel kleurde zwart
door iets wat we niet mogen weten

de openheid, wat is daarmee
zijn er echt geheimen in Enschede?

dus zeg eens even, 13 mei
hoe lang moeten we nog smeken?
waarom laat je het zo knagen
wanneer ga je spreken?

noem 13 mei en in ons hart
is 't ook na 15 jaar... pikzwart

(herinnering aan de vuurwerkramp 13-05-2000)

mama-dag

ik wil geen bonbons of bloemen

en zelfs geen koningslint

het mooiste moederdagcadeau?

is een knuffel van m'n kind!



X

afbeelding: http://www.bobakker.nl/content/images/werk/Anna-Julian_schilderij_moeder_en_kind-_portretschilder_Bo_Bakker.jpg

Vrijheid is...

wandelen onder een sterrenhemel
staren naar de heldere maan
pootjebaden aan het strand
gaan waar je maar wilt gaan
schrijven zonder enige angst
of een avontuur beleven
geloven in wat je ook maar wilt
vrijheid is leven! en láten leven! 

X

de zanger

de meeste dromen zijn bedrog
maar hij heeft ze waargemaakt
met woorden over verdriet en liefde
heeft hij menig hart geraakt
'zij', 'de speeltuin', 'rood'...
heerlijk om te horen én te zien
zo gewoon, en toch heel bijzonder
prachtig. hij en z'n Leontine



n.a.v. de documentaire over Marco Borsato

Pasen 2015

de tafel gedekt:

'n kleurrijk geheel

broodjes gebakken;

vast veel te veel

gekookte eitjes

en chocolade hazen

met familie aan tafel...

Zalig. Pasen.

Voor het slapen...

Gedachten wil ik laten gaan
Mijn hoofd moet nu echt rusten
Een laatste knipoog naar de maan
En 'k fluister "welterusten"

🌕

Germanwings, 24-03-2015

het nieuws was dinsdag 'breaking' en hard
nee! alweer een vliegtuig uit de lucht?
stom, je blijft toch stiekem hopen
maar 't was goed mis met deze vlucht.

voor een gezond mens is dit niet te bevatten
families, van ongeloof naar verbijstering
wég eeuwige liefde, wég al die levens
wat rest is slechts herinnering... 

Nu

Vergeef, heb lief, hou vast

En doe het keer op keer

Doe het nu, stel het niet uit

"Straks" is misschien niet meer...

Een lied...

uit een pure bron van emotie
rollen tranen ... door een lied!
bij 't horen van d'eerste tonen
welt er opeens 'n diep verdriet
ik kán 't simpelweg niet stoppen
of... misschien wíl ik 't ook niet
na ruim vier minuten ebt 't weg
ach, d'r is niemand die 't ziet...

X

ColdPlay - Sky full of stars ...

't komt eraan!

't is er, 't komt eraan!
Lammetjes. Knoppen. Vogels. Blote benen. 
Tulpen. Schommelen. Niesbuien. Wiebeltenen.
Chocolade-eitjes. Schoonmaakwoede. Bloesems. Zon. 
Grassprietjes. Koppeltje duikelen. Luchtige japon.
Lange dagen. Lachen. Dollen. Zweven. 
Liefde. Lekker. Lente. Leven!

Ophouden!

Het is zo irritant dat ik steeds naar het toilet moet als het mij niet uit komt. Slechte blaas-timing zeg maar. Zo moet ik vaak nét op het moment dat ik na een werkdag de deur achter me heb afgesloten. Ik haal de sleutel uit de deur en ik voel de druk in m'n blaas stijgen. Dan heb ik m'n jas aan, een grote postmap onder de arm, een bos sleutels in m'n andere hand en mijn tas bungelt ongemakkelijk aan m'n schouder. Geloof me, een klein toiletje bezoeken met zoveel bagage is verre van ideaal... Dus ik haal een paar keer diep adem, knijp m'n billen aan elkaar en loop het gebouw uit. Thuis wacht mijn eigen vertrouwde plastic zetel op me. Wel zo prettig.

En het is heel raar maar zodra ik wegloop van de deur zakt de blaasdruk. 
Hierna stap ik zelfs probleemloos in de auto en ik kan denken aan metershoge watervallen, zingen over diepe rivieren, over drempels stuiteren of de ruitenwissers 20 minuten op volle toeren laten draaien tijdens een regenbui. Mijn blaas lijkt totaal afgetraind want die geeft geen krimp! Knap hè? 

Totdat... ik thuis de oprit op draai. De auto staat nog niet stil of mijn blaas begint te stampen. Het zweet breekt me uit en in slow motion stap ik uit de auto. Ik sis mijn waterballon toe "nu nog even niet!" en het acute hogedrukgevoel stopt. Er lijkt heel even niets meer aan het blaasje.  

Maar dan komt het. Ik moet het huis nog IN. Het huis waar een paar deuren verderop een toilet staat. Een Toilet! Zodra ik de sleutel in het slot van de achterdeur steek begint het afvalwater opnieuw te pushen. Ik loop met bij mekaar geknepen knieën al hupsend naar de ruimte waarin de verlossing plaats zal vinden. Onderweg laat ik een (droog) spoor achter: jas, tas, sjaal, sleutels. En net als ik blij denk "Yes, ik ben er bijna!" realiseer ik me "Shit, die knopen moeten ook nog..." 

De druk wordt al maar hoger. Met bijna 'bevallingsachtige' kreunen en zuchten sta ik te pielen met de knopen van mijn broek waarna de laatste barrières kunnen worden weggenomen: broek én onderbroek. En die moeten echt in één beweging naar beneden. Geloof me, dat gaat verdomde lastig als je voorover gebogen - met je benen over elkaar geperst - voor een naar jou starende wc staat te puffen! Ondertussen denk ik aan droge woestijnen of droge wijn en hoe het kan weet ik niet, maar na veel zuchten en steunen kan ik mezelf toch (zonder ongelukjes) verlossen van mijn waterhuishouding.
Ophouden? 
Jaja... ik hou er al over op! 

Zo is ik

Ik lach en dans

en spring uit de ban. 

Al heb ik pijn.  

Al ben ik moe. 

Het doet er allemaal niet toe. 

ik dóe het 'gewoon'...

wanneer het maar kan! 

😊

Piet

in tijden van intens verdriet
zingt zij nog steeds het hoogste lied
en op slechte dagen
zal ze niet klagen
ja, zo is mijn kanariepiet

valentijn 2015

ik poets de keuken
schrob het toilet
en als je thuis komt
heb ik koffie gezet
Ik bereid het eten
zorg voor ons kroost
en als er verdriet is
dan bied ik je troost
... Dus of je wilt of niet
het zal gewoon zo zijn
jij bent voor ALTIJD
mijn valentijn!

PUNT

(o, en laat die bloemen maar zitten! hahahah)


X

het kluisje in m'n hart

Ik heb een kluisje in mijn hart

dat hou ik goed op slot

op je hart moet je zuinig zijn

nee, dat mag niet kapot

ik heb een kluisje in mijn hart

de code is geheim

zodat mijn hart niet wordt gebroken

want breken, dat doet pijn

ik heb een kluisje in mijn hart

breng het niet in gevaar

maar… als jij er nou lief voor bent

pak dan de code maar

want dat kluisje in mijn hart

heeft veel ruimte, ook voor jou

en mijn hart is nooit te klein

voor de mensen waar ik van hou!

magisch

Ze verlicht het pad der duisternis
en geeft me ruim baan

schijnt me bij
zodat ik weet waar ik moet gaan

in haar schijnsel
aanschouw ik haar schoonheid

ze magisch
en overweldigend

....de maan

Met de schrik vrij!

Het was mijn dag. Het liep allemaal op rolletjes en ik had alles onder controle. Nog even snel een boodschapje gedaan op de fiets en op de heenweg werd ik al gesneden door een auto. En toen de terugweg... Tsja, dat is een heel ander verhaal...

Ik stond midden op de straat te wachten op een lange rij auto's. Er is daar een soort van bestraatte middenberm. Ik hield me, al zittend op mijn fiets, vast aan een lantaarnpaal. Daar zat ik te wachten, diep in m'n jas gedoken en met m'n muts misschien iets te ver over m'n oren getrokken. Ineens zag ik een gaatje tussen alle passerende auto's en ik maakte aanstalten om te vertrekken. En daar gebeurde het. Door de breedte van mijn fietstassen bleef ik haken achter de lantaarnpaal waardoor het onvermijdelijke gebeurde: ik viel om. 

Het leek te gebeuren in slow motion. Ik viel bijna midden op de rijbaan tussen de tegemoetkomende auto's en in mijn ooghoek zag ik een grijze auto aankomen: de voorkant, en vervolgens de wielen. Ze bleven maar dichterbij komen. Ze zouden over mijn hoofd rijden. Ik was op mijn zij gevallen en ineens... Een flits.

Alle verkeer stond stil. Ik lag op de grond en krabbelde overeind. In één tel maakte ik de balans op: een gat in mijn maillot en een pijnlijk been. Ik voelde aan mijn hoofd en mijn elleboog. Alles deed het nog. De auto was niet over mijn hoofd gereden en ik raapte doodnormaal de uit mijn tas gevallen boodschappen van de straat en stopte ze in mijn fietstas. Echt. Alsof er niets was gebeurd. De auto was gestopt en het bleek ook nog eens een bekende buurvrouw te zijn. Ze vroeg geschrokken wat me mankeerde maar ik stelde haar gelijk gerust: ik had niets. Ik vroeg of ik haar auto had geraakt, gezien mijn pijnlijke hoofd. Dat was niet het geval. We stonden nog even midden op de straat. Het verkeer reed inmiddels weer gewoon door. En al leek ik even een robot, ineens kwam de schrik vrij... Wow, dit was wel op het randje!

Ik garandeerde mijn buurvrouw dat ik niets mankeerde en ben daarna naar huis gefietst. Thuis kwam de ontlading. Ik voelde me zwak en ik kreeg overal pijntjes: m'n rug, mijn elleboog, mijn been, mijn hoofd... maar vreemd genoeg voelde ik me ook heel sterk. Nu, later op de avond, voel ik me al stukken beter en ik ben ervan overtuigd dat ik er niets aan over zal houden.

Maar ik weet één ding heel zeker: ik heb een onvoorstelbaar geweldige beschermengel! ❤️

O dennenboom...

Vanmorgen moest hij eraan geloven. Ik heb onze kerstboom ontdaan van zijn takken. Heel zorgvuldig knipte ik eerst de top eraf. Daarin had onze oudste dochter heel zorgvuldig de piek gehangen. Ik maakte alle grote stukken klein en stopte ze in de groene container. Maar bij elke knip kreeg ik zo'n weemoedig gevoel. Want daar stond ik, in het zonnetje, onze kerstboom letterlijk en figuurlijk af te tuigen!

We hadden 'm al op 2 januari de deur uitgedaan en gehoopt dat de Gemeentereiniging hem mee zou nemen met het groenafval, maar dat was ijdele hoop. Tijdens de harde wind 'wandelde' onze boom zelf even in z'n eentje naar een paar deuren verderop. Misschien wou hij daar wel even naar binnen kijken? In de hoop op een mooier eind misschien? Ik heb de voormalige versierder van ons huis in ieder geval gauw terug gesleept naar onze eigen voortuin. Maar hij en ik wisten dat zijn einde was gekomen...

En toen ik daar vandaag zo stond te knippen pakte ik één van z'n takken en telde de ringen. Wel vijf. In ieder geval vijf jaren heeft deze boom de seizoenen van moeder natuur meegemaakt. Wat zou hij hebben gezien? Als hij eens kon praten... En kijk nou eens waar hij eindigde!

Maar het móest gebeuren. En nu issie kaal. De overgebleven stam wacht op de heer des huizes om doormidden gezaagd te worden. En dat stuk krijgt dan, samen met zijn ooit wuivende takken, een nieuw leven op de composthoop. 'That's the circle of life'...

O, en dat je dan op dezelfde dag in een winkel loopt en een klein jongetje begint, tot grote ergernis van zijn moeder, hardop te zingen "o dennenboom, o dennenboom, wat zijn je takken wonderschoon"... Nee! Toeval bestaat niet!

Ziek

ze ligt bijna de hele dag in bed
haar hoofd doet pijn, nee haar hele lijf
ze snottert en voelt zich beroerd
haar spieren voelen stijf

nu hangt ze bank, haar blik is dof
ze voelt zich echt niet lekker
haar lach is ook al dagen weg

ze baalt echt als een stekker

paracetamol, thee, en veel vers fruit

het helpt allemaal geen biet

en ondanks dat ze zich zo belabberd voelt:

klagen doet ze niet!

XXX

Beterschap lieve dochter!

Enschede aan zee?

'k zit diep in mijn jas gedoken
De grijze lucht lijkt soms wel zwart
Blad'ren zoeken een stille hoek
M'n haar: gegarandeerd verward!

Nog net kan ik me staande houden
Door de fijne regen raak ik verblind
Hij giert, hij suist, jaagt, en neemt mee
Wow... wát een wind!

En nee, dit is geen Zandvoort
Maar het is toch oké
We hebben gewoon iets eerder
'Enschede aan Zee'

:-)

Die jeugd...

Je ziet ze hangen op straat.

Rokend in vrijetijdstenue.

Petjes achterstevoren.

Dat is de jeugd van nu.

Ze jakkeren op scooters. 

Huiswerk? Dat is ouderwets.

Begin niet over vroeger.

Da’s ook allemaal gezwets

Maar ook: mam, ga je mee?

Mam, staat dit bij elkaar?

Mam, waar zijn m’n sleutels? en

Mam… is ‘t eten klaar? 

Ik kus. Ik knuffel. Ik geniet.

Zo lang het mag en kan.

Mijn jeugd van tegenwoordig?

Ik hou d’r echt wel van!

X