O dennenboom...

Vanmorgen moest hij eraan geloven. Ik heb onze kerstboom ontdaan van zijn takken. Heel zorgvuldig knipte ik eerst de top eraf. Daarin had onze oudste dochter heel zorgvuldig de piek gehangen. Ik maakte alle grote stukken klein en stopte ze in de groene container. Maar bij elke knip kreeg ik zo'n weemoedig gevoel. Want daar stond ik, in het zonnetje, onze kerstboom letterlijk en figuurlijk af te tuigen!

We hadden 'm al op 2 januari de deur uitgedaan en gehoopt dat de Gemeentereiniging hem mee zou nemen met het groenafval, maar dat was ijdele hoop. Tijdens de harde wind 'wandelde' onze boom zelf even in z'n eentje naar een paar deuren verderop. Misschien wou hij daar wel even naar binnen kijken? In de hoop op een mooier eind misschien? Ik heb de voormalige versierder van ons huis in ieder geval gauw terug gesleept naar onze eigen voortuin. Maar hij en ik wisten dat zijn einde was gekomen...

En toen ik daar vandaag zo stond te knippen pakte ik één van z'n takken en telde de ringen. Wel vijf. In ieder geval vijf jaren heeft deze boom de seizoenen van moeder natuur meegemaakt. Wat zou hij hebben gezien? Als hij eens kon praten... En kijk nou eens waar hij eindigde!

Maar het móest gebeuren. En nu issie kaal. De overgebleven stam wacht op de heer des huizes om doormidden gezaagd te worden. En dat stuk krijgt dan, samen met zijn ooit wuivende takken, een nieuw leven op de composthoop. 'That's the circle of life'...

O, en dat je dan op dezelfde dag in een winkel loopt en een klein jongetje begint, tot grote ergernis van zijn moeder, hardop te zingen "o dennenboom, o dennenboom, wat zijn je takken wonderschoon"... Nee! Toeval bestaat niet!