Mannenkerstvoetbalweddenschap…

We gaan gourmetten. De glazen schuifdeuren naar de kamer zijn gesloten anders meurt straks het hele huis. De geluiden in de keuken klinken harder met de deuren dicht. Als de mannen met hun zware stemmen lachen vult dat de keuken nog meer. Ook de vrouwen gieren het uit. Want wij hadden me toch wat te lachen…

Het is vierde kerstdag en we zitten gezellig bij elkaar. Eindelijk is het zover. Tijdens Kerst moest een aantal familieleden werken. Of ze hadden bij een andere familie feest. Maar op vierde kerstdag hadden wij de mogelijkheid om ons gezin bij elkaar aan één tafel te krijgen. Met ‘aanhang’.

De messen en vorken schrapen over de borden. In de pannetjes sist het gourmetvet. Op tafel staan salades, vlees, brood en sausjes. De mannen blijven lekker een biertje drinken, ook tijdens het eten. We laten het ons allemaal goed smaken. In de woonkamer zien we de lichtjes van de kerstboom twinkelen. Onder de boom liggen cadeautjes. Natuurlijk met gedichten.

Maar ik dwaal af. Die mannen. Twee jonge mannen en één ‘oude’ man. Hij is niet echt oud maar zo zien die jongeren hem wel. En die oude man hoort lekker bij mij!

Manlief geniet ook zichtbaar van de gezelligheid en al gauw komen we bij het onderwerp ‘voetbal’. Nou vinden die jongemannen zichzelf heel wat. En ze jennen mijn oude man graag een beetje. Dollen onderling wat met elkaar over hoe goed ze zijn. Lekker stoer. Voetbal is het he-le-maal. Het is waar, die jeugd kán voetballen. Dat weten we al lang maar ze laten het nog even haarfijn weten. Het zijn mannen hè?

Mijn man sport eerlijk gezegd nooit. Hij kijkt. Af en toe. En dan alleen naar de beslissende wedstrijden van Twente of van het Nederlands elftal. Hij is dan de bondscoach. Net als vele duizenden voetbalminnende mannen. Oké, hij sport op het werk en raad eens wat? Daar mag hij graag een potje … zaalvoetballen! Even helemaal tot aan het gaatje gaan. Of hij het ook echt kán – het voetballen – is een tweede. Daar kan en wil ik me niet over uitlaten.

Maar dan… dan doet die lieve oude man tijdens ons avondmaal iets doms. In mijn ogen dan. Hij daagt de jonge topvoetballers uit voor een partijtje zaalvoetbal! Bralt daarbij ook nog eens honend dat ze hem na een half uur niet meer bij kunnen houden. En wédt… dat hij ze glansrijk verslaat. Echt! O ja, en hij steekt, om zijn woorden te bekrachtigen, lachend twee vingers in de neus. “Zo doe ik dat!” zegt hij lachend erbij.

De dames gieren het uit. De twee junior-Ronaldo’s rammen gierend van het lachen hun vuisten op tafel. Wat denkt die ouwe gek nou? Ze stellen onmiddellijk een team samen om die man eens een poepie te laten ruiken. Er volgt een boks tussen de jongelui en een wijsvingertje naar ‘die ouwe’. “We gaan je inmaken man!”

Voor de rest van de avond was de toon gezet.

De resultaten van de wedstrijd zal ik hier zeker bekend maken.

En ongeacht de uitslag: ik vang ‘die ouwe’ liefdevol op na afloop van “The Battle”!

Wordt vervolgd…