Kleur-en-verlangen

Onlangs, tijdens één van mijn wandelingen, verbaasde ik me over het groene landschap. Ook al was het winter en waren de bomen zo kaal als biljartballen, het gras leek op de één of andere manier groener dan groen. Het was net of de boer het pas had gemaaid, zo keurig lag het erbij. En alsof de wind alle halmpjes in dezelfde richting had gekamd. Strak op een rij. Een gewassen en gestreken onvolwassen leger groene prikkelsprietjes.

In de zomer staat het gras in hetzelfde weiland ruim een meter hoog. De boer laat het wild groeien. Onze hond moet dan springen om te zien waar ik ben en imiteert kangoeroes. Er bloeien bossen margrieten en klaprozen. En vele andere bloemen waarvan ik de namen niet ken. In de lente, als alles groen wordt, ruikt de lucht hier ook groen. Elk seizoen heeft zo z’n geur en kleur. In de zomer ruikt alles geel en rood. Naar warmte. In de winter ruikt het blauw. Koel en fris blauw. Waarom ik dat zo associeer? Geen flauw idee!

Deze week rook echter naar bruin. Naar de geur van muffe natte grond. Sompige sloten. Dode bladeren. Het was een net-geen-winter-geur. Het waaide guur en het flauwe zonnetje stond te verzuchten in het zuiden. Even leek ze me te verwarmen maar al gauw lieten haar stralen me weer los. De wind was de baas en stak mij ruw in beide handen. Mijn rechteroog was verdrietig en traande er vrolijk op los. En ook al heeft mijn neus geen pootjes, ze bleef maar doorlopen. Ook als ik stilstond. Met mijn snoet in de wind trotseerde ik kou, tranen en snot. Wat een held was ik!

Held…

Daar liep ik met m’n warme boots.

M’n dikke jas, sjaal en thermosokken.

Het prille groene leger wuifde nog eens.

Ze verlangden, net als velen met mij, naar de lange armen van de zon.

Ik snoof de schoonheid van het landschap nog een keer omhoog.

Rood verlangen…

Heerlijk.

 

Mannenkerstvoetbalweddenschap…

We gaan gourmetten. De glazen schuifdeuren naar de kamer zijn gesloten anders meurt straks het hele huis. De geluiden in de keuken klinken harder met de deuren dicht. Als de mannen met hun zware stemmen lachen vult dat de keuken nog meer. Ook de vrouwen gieren het uit. Want wij hadden me toch wat te lachen…

Het is vierde kerstdag en we zitten gezellig bij elkaar. Eindelijk is het zover. Tijdens Kerst moest een aantal familieleden werken. Of ze hadden bij een andere familie feest. Maar op vierde kerstdag hadden wij de mogelijkheid om ons gezin bij elkaar aan één tafel te krijgen. Met ‘aanhang’.

De messen en vorken schrapen over de borden. In de pannetjes sist het gourmetvet. Op tafel staan salades, vlees, brood en sausjes. De mannen blijven lekker een biertje drinken, ook tijdens het eten. We laten het ons allemaal goed smaken. In de woonkamer zien we de lichtjes van de kerstboom twinkelen. Onder de boom liggen cadeautjes. Natuurlijk met gedichten.

Maar ik dwaal af. Die mannen. Twee jonge mannen en één ‘oude’ man. Hij is niet echt oud maar zo zien die jongeren hem wel. En die oude man hoort lekker bij mij!

Manlief geniet ook zichtbaar van de gezelligheid en al gauw komen we bij het onderwerp ‘voetbal’. Nou vinden die jongemannen zichzelf heel wat. En ze jennen mijn oude man graag een beetje. Dollen onderling wat met elkaar over hoe goed ze zijn. Lekker stoer. Voetbal is het he-le-maal. Het is waar, die jeugd kán voetballen. Dat weten we al lang maar ze laten het nog even haarfijn weten. Het zijn mannen hè?

Mijn man sport eerlijk gezegd nooit. Hij kijkt. Af en toe. En dan alleen naar de beslissende wedstrijden van Twente of van het Nederlands elftal. Hij is dan de bondscoach. Net als vele duizenden voetbalminnende mannen. Oké, hij sport op het werk en raad eens wat? Daar mag hij graag een potje … zaalvoetballen! Even helemaal tot aan het gaatje gaan. Of hij het ook echt kán – het voetballen – is een tweede. Daar kan en wil ik me niet over uitlaten.

Maar dan… dan doet die lieve oude man tijdens ons avondmaal iets doms. In mijn ogen dan. Hij daagt de jonge topvoetballers uit voor een partijtje zaalvoetbal! Bralt daarbij ook nog eens honend dat ze hem na een half uur niet meer bij kunnen houden. En wédt… dat hij ze glansrijk verslaat. Echt! O ja, en hij steekt, om zijn woorden te bekrachtigen, lachend twee vingers in de neus. “Zo doe ik dat!” zegt hij lachend erbij.

De dames gieren het uit. De twee junior-Ronaldo’s rammen gierend van het lachen hun vuisten op tafel. Wat denkt die ouwe gek nou? Ze stellen onmiddellijk een team samen om die man eens een poepie te laten ruiken. Er volgt een boks tussen de jongelui en een wijsvingertje naar ‘die ouwe’. “We gaan je inmaken man!”

Voor de rest van de avond was de toon gezet.

De resultaten van de wedstrijd zal ik hier zeker bekend maken.

En ongeacht de uitslag: ik vang ‘die ouwe’ liefdevol op na afloop van “The Battle”!

Wordt vervolgd…

r e s p e c t . . .

Je kind ligt in het ziekenhuis…  

Als ouder ben je dan erg bezorgd. Maar vader heeft een drukke baan. Hij heeft onregelmatige werktijden en kan niet op het spreekuur komen. Toch wil hij wel heel graag horen hoe het nu met de kleine gaat.

Dus belt hij met het ziekenhuis. Gelukkig, de verpleegkundige is uiterst meelevend. Dat zijn de meesten overigens. Een goede warme eigenschap.  

De verpleegster pakt de status van je kind erbij. Ze legt de gezondheidssituatie van je kind uit. De vader vraagt of zijn kind nog veel moet spugen en of het wel goed eet. En wat de verwachting is voor de komende dagen. Uiterst correct wordt hij te woord gestaan. Fijn dat hij als bezorgde vader dat nu toch maar even weet. Kan hij met een gerust hart verder werken. Hij was zó vreselijk ongerust...

Maar dan. Een paar uur later. Het gesprek tussen de vader en de verpleegkundige is via een willekeurige radiozender te horen. Het hele gekrakeel wordt uitgezonden. En het staat ook al op het internet. Iedereen weet ineens wat jouw kind mankeert. Want de man die gebeld had was de vader niet maar een reporter… 

Barst!

Als je het zo leest en daarbij aan je eigen kind denkt lijkt het misschien anders dan wanneer je leest dat het om ene Kate en William gaat. Trouwens, het zou ook zo om prins Friso kunnen gaan. Deze hoogheden worden op allerlei manieren beschermd en uit de publiciteit gehouden. Zij hebben geen openbaar Facebook-account of Twitter. Deze ‘celebs’ zijn geïsoleerd en leven een voor ons ongekend vreemd bestaan.

Maar of het nu om ons kind gaat of om beroemdheden… het verhaal is hetzelfde. 

Want wat geeft iemand anders het recht om jouw privacy te schenden?! 

Waar ligt de grens?

Er zijn mensen die onnadenkend handelen. Mensen die zonder schroom iets verschrikkelijks roepen. Of ineens gaan meppen.

We hebben het vorige week verafschuwd toen een grensrechter werd vermoord. Normen en waarden zijn ver te zoeken. 

We zien dat anderen gepest worden. Getreiterd tot de dood. Maar we durven niets te zeggen uit angst voor represailles. 

We draaien er om heen. 

We zwijgen en buigen ons hoofd.  

Toe maar... 

Hakken maar…

Van onze gemaakte fouten kunnen en moeten we wat leren. 

Daar zijn we nooit te jong of te oud voor. 

Dus: draai je hoofd niet weg.

Want alles staat óf valt met normen en waarden.

Alles!

X

respect... 

soms grenzeloos ver te zoeken.

maar respect

hoort dichtbij jou en mij.

heb respect

voor normen en waarden.

toon respect!

en leef. zij aan zij

hoofd boven water

We zwemmen met ons hoofd boven water

Kunnen ons nog nét bedruipen

Maar… komt er niet heel gauw land in zicht

Dan zullen we met z’n allen verzuipen…

Kind gevangen!

Het zit gevangen in een boek

De klok lijkt stil te staan

De moeder roept wat in de verte

Over dat ze nu aan tafel gaan

De telefoon, de bel, die hoort het niet

Ergens blaft een boze hond

Maar het zit hier als vastgenageld

Met een boekje op de grond

Het is zo spannend dit verhaal

Hierdoor vergeet het alle tijd

Een kind gevangen in een boek

Want lezen is een heerlijkheid