Kunstig!

Ik heb geen artistieke kwaliteiten. En er gaat zeker geen kunstenaar schuil in mij. Maar ik ken mensen die met een potloodje of met een beetje verf de prachtigste dingen tevoorschijn toveren. Ik noem dat magie. Ze maken van een blanco doek de mooiste creaties. Een beetje jaloers kan ik daar wel op worden…

Met een groep vriendinnen heb ik tijdens een weekeindje-weg een acrylverf- workshop gehad. We moesten, onder begeleiding, binnen een paar uurtjes iets met bloemen op het witte doek toveren. Ik bedacht dat een hortensia wel een leuke bloem zou zijn… Het ging natuurlijk om de gezelligheid en dat we samen bezig waren. Maar, zoals het een beetje streber betaamd, wou ik ook een ‘behoorlijk’ eindresultaat. Ik kon natuurlijk niet thuiskomen met een ‘wat-heeft-zij-nou-weer-geschilderd’ werkje. 

Met het puntje van mijn tong uit mijn mond heb ik het doek bewerkt. Ik heb álles gegeven. Volle concentratie. Maar iedereen was al bijna klaar toen ik nog een halve hortensia moest schilderen. Het vereiste een bepaalde techniek waardoor ik veel tijd per blaadje kwijt was. Geloof me, een hortensia heeft dan ineens heel veel bloemblaadjes!

Eenmaal thuis was ik nog steeds best trots op mijn kunstwerk. Al was hij paars in plaats van oud roze en al had hij veel open plekken waar eigenlijk bloemblaadjes hadden moeten zitten. Totdat iemand me vroeg wat die paarsige dingen met dat groen op dat doek was. Hevig ontdaan vertelde ik dat het wel eventjes mijn hortensia was! Dat mijn bloed, zweet en tranen er bij ingeschilderd waren! Maar het gaf weinig respect. Ineens bekeek ik mijn creatie met heel andere ogen…

Het ding hangt nu in onze hal. Niet aan een schroef of een haakje maar het houdt zich hangende aan een ongebruikte lichtschakelaar. Het kleeft als het ware aan de muur. Wachtende op oprecht respect en waardering die het zekerste weten nooit zal krijgen…

Vorige week kwamen er vriendinnen langs. Eén ervan is nogal nieuwsgierig en mag graag voelen in plaats van kijken. Ze raakte mijn ‘op scherp’ opgehangen kunstwerk aan en jawel, het smakte tegen de grond. In de woonkamer hoorde ik de val en wist gelijk wat er gebeurt was. Mijn hortensia! Zou die kapot zijn? Gebroken? Gescheurd? Maar nee hoor. Zo slecht als ik kan schilderen, zo slecht kan zij dingen laten vallen. Mijn hortensia leeft dus nog… Ik denk wel het geval binnenkort richting zolder verdwijnt.

Want dat kan ik wel heel goed. Dingen laten verdwijnen. Ieder zijn kwaliteiten!

Gekken en dwazen...

Bij mijn wandeling in het parkje, vlak bij ons huis, zie ik altijd een mega-grote boom met ingegraveerde initialen. Ergens in een verliefde bui heeft hier de huidige bejaarde generatie staan te jongleren met een zakmes. Jaartallen kan ik niet ontdekken maar de boom heeft een omtrek van meer dan een anderhalve meter. Dus die ouwe kwajongens gingen vroeger met het meisje naar een parkje om daar te vrijen, te friemelen en weet ik wat nog meer… en dan namen ze een zakmes mee! Griezelige gedachte…

In het verkeer zie je ook wel eens een auto of vrachtwagen waar iemand  ‘V I E S’  of ‘ik wil gewassen worden’ heeft opgeschreven. De vinger waarmee dat geschreven was heeft dat vast ook geroepen toen het eenmaal op de auto stond. Nog leuker is het als er allemaal boodschappen, kreten en namen op de auto staan geschreven. Ik lees het meestal lachend. 

Een tijdje geleden ging ik op een avond naar het kroegencentrum van Enschede. En waar wat drank in gaat, moet ook wel eens wat uit. Dus moest ik met frisse tegenzien het toilet bezoeken. Ondanks dat het volgens het onderhoudsschema aan de muur ‘regelmatig’ schoongemaakt werd kon ik de spetters op de bril en het geurtje van mijn voorgangsters niet echt waarderen. Maar er hing toiletpapier dus toen ik een en ander gereinigd had kon ik lozen.

Eenmaal met mijn gezicht naar de deur viel ik bijna van de bril van verbazing. Want op de deur stonden behalve de namen van de dames die er ooit geweest waren ook de namen van de mannen op wie ze ooit verliefd waren. Wie ze misten. Of aan wie ze een bloedhekel hadden. Met wie ze het gedaan hadden en wie goed was in bed en wie niet! Namen met centimeters… Ik vergat van verbazing bijna door te plassen… Jaartallen, hartjes, welk drankje lekker was, ga maar door! En dat was niet alleen met een scherp voorwerp in de deur gegraveerd, maar er ook met viltstiften opgekalkt. Ik heb er even heerlijk zitten gniffelen.

Mijn moeder zei het altijd al: ‘gekken en dwazen schrijven hun namen op deuren en glazen’.

Bij mij komt alweer de vraag bovendrijven hoe iemand er op komt om een viltstift mee te nemen naar de stad. En naar het toilet! Want als ik mijn tasje van die avond op de kop zet komt er weinig uit waarmee ik een deur te lijf kan gaan. Ja, mijn sleutels om ín het slot te steken. Verder dan mijn telefoon en wat tut-prullaria kom ik niet. Waardeloos.

Met mijn zooi krijg ik geen kreet in een boom of deur gegraveerd! En daarbij, het ontbreekt me ook duidelijk aan creativiteit. Want ik zou niet wéten wat ik zou moeten schrijven! Maarja… nieuwsgierig ben ik wel.

Bij een volgend bezoek aan de plaatselijke horeca ga ik naar het herentoilet…

Kinderlijk geluk...

Ik vraag het me wel eens af: “heb ik dat nou alleen?”. Een tijdje geleden liet ik, zoals zo vaak, de hond uit. Ik zag op het hek van de overburen twee kraaien. Heel brutaal zaten ze me met hun zwarte kraalogen aan te kijken. Ze hielden me in de gaten. Maar ik hun. En ineens deed ik het. Ik sprong in de lucht, klapte in mijn handen en riep tegelijkertijd “Whaaaa”! De kraaien schrokken en vlogen weg. Gniffelend liep ik verder. Ik heb niet gekeken of iemand me heeft gezien maar het voelde zo lekker! Want ik deed iets wat er vast heel dom uit zag maar me toch een heppie-de-peppie gevoel gaf.

Ja, ik geef het eerlijk toe. Ik heb vaker van die momenten. Als iemand voorover staat en ik loop langs heb ik soms moeite me te bedwingen om even een plagend tikje uit te delen. Of om te doen alsóf ik een tikje uit wil delen. Weet je wat ook leuk is? Bij de Ikea in het magazijn met één been op de kar gaan staan, je af te zetten en stuurloos al zingend door de gang te zoeven. Op een fietspad tussen de stippellijn doorzigzaggen. Gekke bekken trekken voor winkelramen of voor de spiegels bij de doe-het-zelf-winkel. In het verkeer heel hard beginnen te lachen naar iemand die compleet gefrustreerd in de auto zit. Het brengt allemaal zo’n belachelijk fijn kinderlijk geluksgevoel bij me naar boven.

Vroeger hield ik me nog wel eens in. Soms. De kinderen riepen dan vol schaamte “mamaaa!!!”. Uiteindelijk hebben zij de moed opgegeven en laat ik me nergens meer door weerhouden. Het zit in me. Dan ontglipt me weer zo’n huppeltje. Doen we tikkertje in de super. Jakkeren we samen met de kar door het magazijn van de Ikea. Lachen we lekker met elkaar en om elkaar. Heerlijk vind ik het. De wereld is al saai genoeg, ik probeer haar af en toe alleen maar een beetje mooier te kleuren. Wat me wel is opgevallen is dat ik het andere mensen nooit zie doen.  Tenminste, nooit als ik ze zie. Die lopen keurig netjes met het kroost door het leven. Oh, ik weet het al…

Die hebben vast heule strenge kinderen!