Correctie

Vroeger op school hadden we zo’n leuke correctiepen. Aan de ene kant was het een gewone pen en aan de andere kant zat zo’n witte vochtige stift. En als je met de ene kant wat had geschreven en met de andere kant over de net geschreven letters veegde, waren ze weg. Als sneeuw voor de zon verdwenen. Magisch vond ik dat. En ik noemde het geloof ik een inkt-slurp-pen. Geen slordige schriften meer op school en een tevreden schooljuf. Wie die pen had uitgevonden mocht van mij een gouden standbeeld. Alleen was het nadeel dat je na het wissen niet meer met diezelfde pen over het gecorrigeerde gedeelte kon gaan. Het was met die pen onbeschrijfbaar geworden.



Tegenwoordig moet er ook van alles gecorrigeerd worden. Tenminste, als je er nog een beetje bij wilt horen. Als ik de reclame moet geloven kàn het niet meer.  Het lijkt bijna niet meer van deze tijd. De laatste slogan liet me onlangs in tranen uitbarsten: “corrigeer het verleden en ga  een prachtige toekomst tegemoet…” Voor de duidelijkheid; het waren tranen van het lachen. Het ging hier over een potje anti-rimpel crème!
Nieuwsgiering naar wat ik zelf aan antirimpelcrème in mijn bezit had, ben ik eens even in mijn toiletla gaan neuzen. Die la met deodorant, make-up en andere vrouwelijke hebbedingetjes. Die verboden-voor-mannen-la. Ik heb één grote pot voor dagelijks gebruik en onderin de la vond ik een kleine hoeveelheid monsters. Ooit eenmalig door mij gebruikt en vervolgens onderin de la beland. Je kent zo’n la wel… Afijn, op de etiketten had ik nooit gelet. Het waren heel veel mooie moeilijke onbegrijpelijke woorden. Hier een korte opsomming van wat ik tegen kwam:
Vocht-inbrengend: daar is niets tegenin te brengen. Zelfs een kind weet wat dat is. Regenererend: euh, daar gaan we al. Maar het zal vast wel ergens goed voor zijn.
Re-nutriv: re-nu-wat? Dat zit hem vast in de “re”. Zal ik het opzoeken met Google?
Een tubetje met Ultimate Lift. Kijk, dat is handig. Alles in de lift.
Heel begrijpelijk… toch?!
Verder nog Age-Correcting… nou, het lijkt me stug dat dàt ooit wordt bijgesteld in mijn paspoort.
En Celvernieuwend. Haa, een nieuwe bajes-crème! Ze bedoelen vast dat je hiermee kunt ontsnappen aan rimpels. Toch vreemd; onder de douche scrubben we de cellen d’r af en deze crème is celvernieuwend…
Oh, en ik vond er nog eentje: Intensief Voedend. Juist. Dus daar komen die extra kilootjes vandaan. En bedankt…
Voor wat betreft die slogan: “corrigeer het verleden en ga een prachtige toekomst tegemoet…” zeg ik: “lééf met het verleden en bouw er een mooie toekomst omheen”.
Niks correctie. Heb rimpels. Lekker heel veel rimpels. 
Dan kan iedereen zien dat je geleefd hebt! En dat je hopelijk ook gelachen hebt.
Want mij maken ze niets meer wijs.
Die rimpels, die komen er toch wel. Met of zonder crème.
Het is vast net zoals met die pen van vroeger.
Voor eenmalig gebruik.
En daarna kun je smeren wat je wilt.
Het effect is onzichtbaar!

Gepubliceerd op http://www.absolutelyenschede.nl/

Lentevitamines

Ik ben dol op alle seizoenen. De warmte van de zomer, de bonte kleuren van de herfst en de koude stille winter. Maar de lente… de tijd dat alles weer in bloei gaat staan… dat de mensen weer naar buiten gaan… dat de verstomde vogels weer gaan fluiten… dàt is toch wel het mooiste seizoen.
En het is ook een rare tijd. Die lente. Want ergens krijgen wij vrouwen dan een kronkel. Of noem het een kriebel. Want het huis moet schoon. We willen nieuwe kleren. Nieuwe schoenen. Een ander behangetje. En de tuin moet worden aangepakt. Iedereen en alles mag naar buiten. Alles moet nieuw, nieuwer, nieuwst. Wat dat kleine beetje voorjaarszon wel niet met onze hormonen doet!

Het is ook best een lastige tijd. Ik weet ’s morgens niet meer wat ik aan moet trekken. En met die winterjas heb ik het helemaal gehad. Ook de dikke bontlaarzen mogen wat mij betreft weer worden opgeborgen. Maar ja, ze zitten bij uitlaten van de hond ’s morgens nog zo lekker warm. Ik smeer alvast wat extra bruin op mijn snuit om in een zomerse stemming te komen en verlang naar mijn witte broek, die overigens nooit langer dan één dag wit blijft. Ik zet tulpen op de vaas en onderdruk uit alle macht een opkomende poetsbui. Jawel, ik geef het van harte toe: ik heb helemaal de lente in m’n bol.

Mijn collega en ik zaten afgelopen week van die eerste zonnestraaltjes te  genieten. Vanachter het glas leek het heel warm buiten. We hadden een supergezonde lunch uit de kantine gehaald en zouden die samen buiten nuttigen. Gezond belegd broodjes en versgeperste jus d’orange. En nét op het moment dat we neerstreken op het picknicksetje verdween de zon achter een hele dikke wolk. De hele ochtend leek de zon geschenen te hebben, maar het gebeurde uitgerekend op dat moment. We namen ons voor om nog heel eventjes te wachten. Je hebt de lente in je bol of je hebt het niet he?

Wat waren we blij met onze dikke winterjassen en onze handen bevroren zowat!
Maar onze beloning hing in de lucht, letterlijk en figuurlijk.  Eindelijk, na een paar steenkoude minuten, kwam het lentezonnetje weer tevoorschijn. Mijn collega sloot haar ogen en stortte zich volledig op de zon. Het leek alsof de wereld om haar heen verdween. Op en top genot. Wat een beetje zon al niet met ons kan doen! Het zonnetafereeltje duurde helaas veel te kort. Er kwam wederom een grote boze wolk en de plicht riep ook weer. Maar tegen dat kortdurende flauwe lentezonnetje… Daar kon geen liter vers uitgeperst sinaasappelsap tegenop!

Gepubliceerd op http://www.absolutelyenschede.nl/

Pasjes ...

Mijn portemonnee is aan vernieuwing toe. Bij de aanschaf let ik speciaal op één ding: hoeveel pasjes kunnen erin? Want ik word bijna doodgegooid met pasjes. Zelf heb ik een stapel van ongeveer twee centimeter. Gek word ik er van! En dan noem ik nog niet eens de verzamelingen van voetbalplaatjes, Wuppies of Gogo’s…
Ik heb te veel pasjes voor één portemonnee. Dus als ik wil shoppen ben ik zo’n beetje verplicht een schoudertas mee te slepen. Kortingspasjes, klantenkaarten, tankpassen, lidmaatschapspasjes of stempelkaarten. Daarnaast heb ik nog de zorgverzekeringspas, een ponskaartje, een Airmiles- en bonuskaart… O, en alleen al voor mijn werk heb ik vijf pasjes. Te gek voor woorden! Mijn portemonnee lijkt uiterlijk goed gevuld, maar niets is minder waar. Geld zit er bijna niet in want ik gebruik meestal de pinpas. Spaart u nog zegeltjes? ...
Maar nou komt het. Want weet je wat ik nog het meest frustrerende vind? Dat ik bij het afrekenen nét die ene kortingspas of spaarkaart niet bij me heb. Wordt me daar verdorie zomaar een leuk extraatje door de neus geboord!  Nu hebben ze daar in sommige winkels wat op bedacht. Want wat doen ze? Ze geven me de kassabon mee. Daar staat het tegoed aan stempeltjes op, zodat ik bij een volgende aankoop alsnog de gewenste stempeltjes op mijn spaarkaart kan laten zetten… En ik wens u nog een fijne dag mevrouw… Nou, dank u wel! Alsof ik zit te wachten op een lading kassabonnen. Alsjeblieft!
Thuisgekomen gaan die kassabonnen in de la. Wie heeft niet zo’n la thuis? De grijp-maar-raak-la. Het voorkomt dat mijn portemonnee een chaos aan bonnen wordt. En natuurlijk, als ik weer een keer ga shoppen, heb ik die la niet bij me. Dus belandt de hele mikmak met een omweg alsnog in de prullenbak.
Ach, ik ben vermoedelijk niet in de wieg gelegd om dat soort dingen te verzamelen en op het juiste moment bij me te hebben… Maar als ze nou eens al die pasjes digitaal bruikbaar maken voor de mobiele telefoon? Ik heb mijn rijbewijs en paspoort al op mijn mobiel gezet. Kan ik overal aan iedereen laten zien wie ik ben. Het scheelt mij mooi de ruimte van een pasje. Altijd mijn ID in de telefoon. Als ik wordt aangehouden overhandig ik bromsnor mijn mobiele rijbewijs.
Ik ben inmiddels pasjes-gestoord.  
Bij de kassa vraagt de juffrouw uiterst vriendelijk “tasje erbij?”.
De haren vliegen me overeind?  
Wát? Nóg een pasje erbij?  “Nee!”…
Oh, een tasje…
Dank u wel.
En nog een fijne dag…

gepubliceerd op http://www.absolutelyenschede.nl/

Nieuwsgierig...

Een paar jaar geleden kwam mijn man ’s morgens thuis van zijn werk en plaatste doodleuk een vogelkooi op de keukentafel. Tenminste, daar leek het op. Maar er zat geen vogel in! Een beetje stro op de bodem. Een klein groen huisje met een rood dakje erin. Verder nog wat loopplankjes en een waterbakje. Wat krijgen we nou? Van wie was deze kooi en vooral: wat zat er in?
De kriebels liepen me over de rug bij de gedachte aan enge beesten. Muizen en ratten, ik moet er niets van hebben. Schudden en rammelen met de kooi hielp niet; het bleef angstig stil. Uiteindelijk hield ik het niet meer van nieuwsgierigheid! Sja, je bent een vrouw of niet hè? Dus stelde ik mijn zich in stilte hullende eega de langverwachte vraag “Wat zit er in vredesnaam in die kooi?”. Hij lachte wat geheimzinnig en zei “een monster”. Nou, het was alles behalve een monster, het was een goudhamster!
Vanwege een allergie moest een collega van mijn man hem kwijt. Zijn argumenten als ‘het is echt een leuk beestje’ en ‘ach, ze worden niet zo oud’ trokken me over de streep. Wat dat betreft ben ik gauw overgehaald. Je gaat immers geen gasten weigeren die in nood zitten...
Wat waren we blij met onze gezinsuitbreiding. Onze kinderen waren dol op Pipi. Of het een meisje was, zijn we nooit te weten gekomen. We bleven gewoon ‘hij’ zeggen. Er werd een plastic loop-bal gekocht zodat Pipi het huis onbezorgd kon verkennen. En Pipi vond het heerlijk bij ons. Hij was ook heel actief! Normaal slapen hamsters overdag. Nou, die van ons niet. Als de kinderen ’s middags uit school kwamen stond ‘ie voor het deurtje te trippelen. Dan mocht hij rennen op de keukentafel en dat vond het beestje geweldig! Er werd wat later zelfs een buizensysteem aan de kooi bevestigd zodat de hamster nóg meer kon klimmen. En dat laatste hadden we nooit moeten doen…
In een boze nacht begaf het buizensysteem het en ontsnapte Pipi. Hij ging als altijd heel nieuwsgierig op onderzoek en kwam terecht in het elektrische gedeelte van onze vaatwasser. Daar zette hij zijn vlijmscherpe tandjes in de bedrading….. en toen viel de stroom bij ons uit…
De nieuwsgierigheid van onze hamster werd hem fataal. Dezelfde dag nog hebben we hem begraven bij ons in de tuin. 
Een paar weken later vond ik dat onze jongste dochter zich wat vreemd gedroeg. Wat bleek? Ze had de hamster weer opgegraven want ze wou wel eens zien hoe hij er nu uit zag!
Onder de noemer ‘leergierig’ maar eigenlijk ontzettend nieuwsgierig hebben we samen gekeken.
De details zal ik je besparen.
Sja, je bent een vrouw of niet, he?

gepubliceerd op http://www.absolutelyenschede.nl/