Echt állemaal hetzelfde?!

Tijdens een telefoongesprek op mijn werk kijk ik uit het raam en ben ik getuige van onderstaand tafereel…

Een student komt aangefietst. Slingerend stuurt hij het fietsenhok in. Oeps! Hij raakt een op het hoekje geparkeerde lichtblauwe fiets. Deze stond misschien wat te wiebelig op de standaard? Klabam! Met een smak valt de lichtblauwe fiets om. De student ziet het gebeuren. Hij fietst echter eerst verder het hok in en parkeert met een rotgang zijn eigen oude vehikel in de stalling. Die fiets van hem is waarschijnlijk gekocht voor een kratje bier. De jongeman zet zijn brik op slot en loopt terug langs alle geparkeerde fietsen, naar de omgevallen fiets.

En dan dénk je, verwácht je en hóóp je dat hij die omgevallen fiets oppakt en hem eventjes rechtop zet. Want per slot van rekening is het zijn schuld dat de fiets is gevallen. En ach, hoeveel moeite is het nou? Het kost hem hooguit 15 seconden. 

Maar nee hoor. Die snotneus loopt door en laat de fiets liggen…

(Zo’n tiepetje haalt me dus het bloed onder de nagels vandaan! Kan ik echt gefrustreerd van raken…)

Als de 'foute student' uit mijn blikveld is verdwenen komt er weer iemand aangefietst. Het is een meisje. Zou zij misschien? Meisjes zijn over het algemeen… Laat maar. Ik hou mijn adem al niet meer in want helaas, ook zij neemt niet eventjes de moeite om de omgevallen fiets op te pakken. Terwijl zij haar eigen stalen ros nota bene náást het omgevallen exemplaar zet. Pal ernáást!

(Nagelbijtende frustratie en jeukende vingers. Gedachten als: “Ze zijn verdomme állemaal hetzelfde!”, “Wat een mentaliteit!” en “De wereld is kapot” komen in mij naar boven.)

En welja, het is vast collegetijd, daar komt er nóg eentje aangefietst. En hoe. In een slakkentempo daar zeg je "U" tegen. Hij valt nog nét niet om. Ter-gend traag! En natuurlijk een telefoon aan het hoofd. Bla bla bla. Ja, bellen, dát kunnen ze allemaal wel! En zie, ook deze studiebol fietst langs de omgevallen fiets het hok in. Tadaa, weer zo eentje.

(Ik ben klaar voor een scheldkanonnade. Voel je mijn frustratie? Ze gaan echt allemaal over één kam nu hoor! Kom maar op!)

De bolleboos verlaat het fietsenhok niet maar blijft al telefonerend bij zijn ijzeren ros staan. Tja, hij heeft waarschijnlijk eventjes twee handjes nodig om zijn fiets op slot zetten. En die heeft ie niet hè? Nee, want meneertje moet zo nodig met zijn bla bla bla aan het hoofd staan…

Dan is het telefoongesprek afgelopen en zet de student zijn fiets op slot. Netjes met beide handjes. En hij pakt zijn tas van de bagagedrager. 

(Ondertussen denk ik "Whaaaah… ze zijn echt allemaal hetzelfde; wedje maken? Het is vast een studenten-mentaliteitje! Toe maar, loopt maar door!")

De student sjokt het fietsenhok uit. Mobieltje opnieuw in de hand. Moet ie de mail nog even checken? O, je mag niets missen hè manneke? 

Dan komt hij bij de omgevallen fiets en … 
Hij stopt.

Watte??? 
Jahaa, hij stopt! 

Hij buigt zich voorover en pakt de fiets op. Hij zet hem keurig op de standaard. Netjes terug op de oorspronkelijke plek.

Mijn jeuk verdwijnt op slag. Ik word zelfs vrolijk. 
Haaaaalleluja! Het bestaat dus nog! Ze zijn dus niet ALLEMAAL hetzelfde!

Ze zijn BIJNA allemaal hetzelfde.

En dat … dat is tóch anders. 

Het vragenverhaal

Ietwat ongeduldig stond ze te wachten op de taxi. Haar koffer stond gepakt bij de voordeur. Haar oranje rugzak stond ernaast, gevuld met zaken die ze gelijk voorhanden moest hebben en spullen waar ze niet zonder kon. Dát vond ze misschien nog wel het moeilijkste van deze onderneming; beslissen wat ze wel en niet mee zou nemen. 
Het liefst had ze alle mensen die ze lief had meegenomen. Maar dat kon niet. Ze liet ze achter en dat was best pijnlijk. Een grotere beslissing dan weg te gaan kon ze eigenlijk ook niet nemen. Ja, niet verhuizen. Maar dat was voor haar geen optie meer. Haar hart lag niet meer in dit kikkerlandje...
Op een zomerse avond begon het te knagen. Politiek, de zorg, bezuiniging na bezuiniging, ze had er niets meer mee. Ze had het gehad met de kneuterigheid en het betuttelende sfeertje. Ze wou weg, de grote wereld verkennen! Er was voor haar toch wel meer dan haar balkonnetje en haar belachelijk drukke baan?
Ze kon zich de voorgaande jaren gelukkig prijzen, haar vakanties waren niet de minste geweest. Behalve de door haar zo geliefde 'republiek Twente' had ze Friesland, Duitsland, Turkije, Egypte, Spanje en Italië al gezien. Deze landen hadden keer op keer haar hart gestolen. Ze zag het als een voorproefje van hoe de wereld er verder uit zou kunnen en moeten zien. Van die vakanties had ze altijd oprecht genoten. De zorgeloosheid en de ongedwongen leefstijl lagen haar wel. Ze zag zichzelf na zo'n vakantie dan ook telkens wegdromen aan een verre kust van bijvoorbeeld Australië. En ze wou Nieuw-Zeeland en Taiwan ontdekken en tropische eilanden verkennen. De vrijheid die ze zichzelf had toebedacht lag in ieder geval niet meer hier, daar was ze van overtuigd! Denkbeeldig zag ze in verre oorden de lucht trillen boven het asfalt. Zichzelf zittend bij een kampvuurtje haar eten bereiden en de nacht doorbrengen in een hangmat. Stoffige paden, hoge bergen en echte bossen waar nog nooit iemand was geweest. Dát moest ze zien, voelen en beleven.
En ja, het achterlaten van haar dierbaren hoorde bij deze onderneming. Maar als ze het niet zou doen dan zou ze voor altijd spijt hebben gehad. Ze was overtuigd dat ze met haar goede dosis optimisme het gemis wel zou aankunnen. Ze nam haar geliefden uiteindelijk ook gewoon mee: in haar hart. Met die gedachte kon ze gemakkelijker vertrekken naar de lonkende vrijheid van de grote onbekende wereld die voor haar lag.
Ze was zich er meer en meer van bewust dat ze het verleden af moest sluiten. Ze kon het toch niet overdoen maar het wel koesteren. Het verleden meenemen op haar reis. Die speciale avond in 2006, haar trouwdag en haar eerste schoolliefde toverden zonder moeite een glimlach op haar gezicht. Maar gelijktijdig dacht ze met weemoed aan haar overleden vriendin en haar ook veel te jong gestorven vader. Met telkens de eindigheid van haar bestaan in haar achterhoofd was ze zeker dat het goed was om nu te gaan. Want alle liefde en fijne herinneringen nam ze toch wel met zich mee en door aan ze te blijven denken bleef het een onderdeel van haar. Het had haar ook uiteindelijk gemaakt tot wat ze was en tot hoe ze was, gelukkig, vrij en onafhankelijk. En... besluitvaardig.
Haar taxi reed voor. Resoluut pakte ze de rugzak en haar koffer.
Nog één keer keek ze rond in haar kale huisje. Toen trok ze de deur achter zich dicht.
Ze voelde tranen opkomen en deed geen moeite ze te stoppen. Het waren tranen van verdriet en tranen van vreugde. Haar reis begon.
Het verhaal kon beginnen...



... Ik kwam op het idee om via Facebook een aantal vragen te stellen en de antwoorden te gaan verwerken in het reisverhaal van Sarah, een verzonnen persoon. Hoe het verhaal gaat lopen, ik heb géén idee. Maar: Sarah is onderweg! 
Met dank aan mijn Facebookvrienden! 
:-)