Knuffelen...

Tijdens de boswandeling blijft ze abrupt staan. Ze voelt zich tot hem aangetrokken en slaat haar armen stevig om hem heen. Haar hoofd legt ze liefdevol tegen hem aan. Ze voelt zich één met hem.

Dan vraagt ze “Wat heb je toch? Je bent zo stil. De laatste tijd ben je ook zoveel afgevallen. Maar heus lieverd, het komt goed. Hou vol!”
Dan zwijgt ze weer.

Na enkele minuten beëindigt ze de innige omhelzing en doet ze een stap achteruit. “Van jou word ik niet wijzer! Je kunt me alles vertellen, waarom doe je dat niet?” Ze draait zich om en terwijl ze wegloopt roept ze wanhopig
“Laat ook maar!”

...

“Jemig. Alweer zo’n knuffelaar die niet luistert” zucht de boom…