de vlinder...

hoe bestaat het nou

dat in die kou

verborgen

geborgen

fragiel

als fossiel

het groeit

en bloeit

en als herboren leeft

alsof het nooit gevroren heeft…

Tintelingen

Midden in de nacht schrok ik wakker. Er lag iets aan mijn hoofdeinde.
Ik wou me voorzichtig omdraaien maar het lukte niet...

Heel even was ik in paniek totdat ik me realiseerde dat ik in slaap was gevallen met mijn rechterarm boven mijn hoofd.
De arm voelde koud en zwaar. Met mijn linkerhand pakte ik de dode arm en legde hem voorzichtig naast me. Ik voelde meteen hoe het bloed door mijn arm begon te stromen.

Ook al tintelde het fijn, het was ook een pijnlijk gevoel.
Elke minuscule beweging zorgde voor enorme tintelingen.
Ik durfde amper adem te halen.

Maar… was die hele situatie nou niet te zot voor woorden?
Want terwijl mijn arm gewoon doorsliep… werd ik wakker!



Gepubliceerd op 120w.nl

Ruilen

Vlak voor sluitingstijd had ik een tuniekje gekocht. Zonder te passen. Ik kan goed inschatten en het paste. Zeker weten!

Drie dagen later zag ik de tas met het kledingstuk. Wat later dan gepland paste ik het alsnog, maar… het stond me niet. Dubbel balen, want de kassabon lag inmiddels tussen de spaghetti-resten van gisteren.

Ik zette mijn afvalemmer op de kop en vond de bon. Met tomatensaus en uienresten.
Hebbes!
De natte bon stopte ik daarna voorzichtig in een boterhamzakje.

Eenmaal in de winkel geloofde de kassière het wel. Die raakte de bon niet aan.
Toch was nog goed leesbaar: “Ruilen binnen zeven dagen. Met bon.”
Niets over de staat van de kassabon.
Geen vuiltje aan de lucht.
Alhoewel…



gepubliceerd op 120w.nl

Moeten...

Ik moest nog stofzuigen en de wasmachine aanzetten. Mijn haar moest nog in model voor de nieuwjaarsreceptie. Na dat feest moest ik nog even boodschapjes halen. Ondertussen Whatsappen, Twitteren en de mail wegwerken. En ik had werk mee naar huis genomen wat af moest.
De laptop stond grijp-klaar.

Maar… ik deed niets. Helemaal niets.

M’n haar bleef zitten waar het zat. Kruimels bleven liggen. Op de receptie ben ik niet geweest. Met het eten dat ik nog in huis had hebben we ons prima gered. Ik heb niemand laten weten waar ik was of wat ik deed.

Nee hoor, de wereld verging niet.
Het waren tien uren zonder elektriciteit.
Het ‘moeten’ moest ik inruilen voor ‘kunnen’.
Moet je ook kunnen.



geplaatst op 120w.nl n.a.v. grote stroomstoring Enschede op 5-1-2013

Knuffelen...

Tijdens de boswandeling blijft ze abrupt staan. Ze voelt zich tot hem aangetrokken en slaat haar armen stevig om hem heen. Haar hoofd legt ze liefdevol tegen hem aan. Ze voelt zich één met hem.

Dan vraagt ze “Wat heb je toch? Je bent zo stil. De laatste tijd ben je ook zoveel afgevallen. Maar heus lieverd, het komt goed. Hou vol!”
Dan zwijgt ze weer.

Na enkele minuten beëindigt ze de innige omhelzing en doet ze een stap achteruit. “Van jou word ik niet wijzer! Je kunt me alles vertellen, waarom doe je dat niet?” Ze draait zich om en terwijl ze wegloopt roept ze wanhopig
“Laat ook maar!”

...

“Jemig. Alweer zo’n knuffelaar die niet luistert” zucht de boom…

Goedgekeurd

Er valt even een stilte als hij de huiskamer in komt lopen.
Meerdere ogen bespieden hem van top tot teen.
Een lange, keurig uitziende jongeman staat naast haar.
Hij geeft de aanwezigen een hand en stelt zichzelf voor.
Ondertussen hoor je zijn brein ratelen om de andere namen te onthouden.
Onderling worden met ogen en kleine gebaren beoordelingen door de kamer gestuurd.
Knipoogjes, wenkbrauwen en knikjes.
Zij kijkt me ondertussen vragend aan. Ik probeer neutraal te kijken.
Uiteindelijk fluistert ze “En, hoe vind je hem? Issie leuk?”
Ik glimlach, knipoog, steek mijn beide duimen op.
“Is hij lief?” fluister ik.
Ze blijft ja-knikken.
Het is niet haar eerste vriendje.
Maar alle begin is moeilijk.
Deze is in ieder geval goedgekeurd!
;-)



gepubliceerd op 120w.nl

Van binnen en van buiten...

Soms bekruipt je even het gevoel,
dat mensen niet snappen hoe je je voelt.

Voor de buitenwereld iemand
die altijd loopt te stralen,
maar niemand die ziet dat je
eigenlijk loopt te verdwalen.

Verdwalen in emoties,
gevoelens van vreugde en verdriet,
de vreugde laat je zien,
maar het verdriet dat toon je niet.

Dus oordeel niet te snel over
andermans vreugde of verdriet,
soms is de waarheid anders 
dan wat je aan de buitenkant ziet. 

Spinsels

Ritme…

Kom er maar eens in

Want steeds komt er een einde

Na een nieuw begin

Uren…

Probeer ze maar te prikken

Want wat je ook probeert

De klok, die blijft wel tikken

Liefde…
Dat moet je niet bedaren
Het zit door jou nu ook in mij
Het is niet te verklaren