Germanwings, 24-03-2015

het nieuws was dinsdag 'breaking' en hard
nee! alweer een vliegtuig uit de lucht?
stom, je blijft toch stiekem hopen
maar 't was goed mis met deze vlucht.

voor een gezond mens is dit niet te bevatten
families, van ongeloof naar verbijstering
wég eeuwige liefde, wég al die levens
wat rest is slechts herinnering... 

Nu

Vergeef, heb lief, hou vast

En doe het keer op keer

Doe het nu, stel het niet uit

"Straks" is misschien niet meer...

Een lied...

uit een pure bron van emotie
rollen tranen ... door een lied!
bij 't horen van d'eerste tonen
welt er opeens 'n diep verdriet
ik kán 't simpelweg niet stoppen
of... misschien wíl ik 't ook niet
na ruim vier minuten ebt 't weg
ach, d'r is niemand die 't ziet...

X

ColdPlay - Sky full of stars ...

't komt eraan!

't is er, 't komt eraan!
Lammetjes. Knoppen. Vogels. Blote benen. 
Tulpen. Schommelen. Niesbuien. Wiebeltenen.
Chocolade-eitjes. Schoonmaakwoede. Bloesems. Zon. 
Grassprietjes. Koppeltje duikelen. Luchtige japon.
Lange dagen. Lachen. Dollen. Zweven. 
Liefde. Lekker. Lente. Leven!

Ophouden!

Het is zo irritant dat ik steeds naar het toilet moet als het mij niet uit komt. Slechte blaas-timing zeg maar. Zo moet ik vaak nét op het moment dat ik na een werkdag de deur achter me heb afgesloten. Ik haal de sleutel uit de deur en ik voel de druk in m'n blaas stijgen. Dan heb ik m'n jas aan, een grote postmap onder de arm, een bos sleutels in m'n andere hand en mijn tas bungelt ongemakkelijk aan m'n schouder. Geloof me, een klein toiletje bezoeken met zoveel bagage is verre van ideaal... Dus ik haal een paar keer diep adem, knijp m'n billen aan elkaar en loop het gebouw uit. Thuis wacht mijn eigen vertrouwde plastic zetel op me. Wel zo prettig.

En het is heel raar maar zodra ik wegloop van de deur zakt de blaasdruk. 
Hierna stap ik zelfs probleemloos in de auto en ik kan denken aan metershoge watervallen, zingen over diepe rivieren, over drempels stuiteren of de ruitenwissers 20 minuten op volle toeren laten draaien tijdens een regenbui. Mijn blaas lijkt totaal afgetraind want die geeft geen krimp! Knap hè? 

Totdat... ik thuis de oprit op draai. De auto staat nog niet stil of mijn blaas begint te stampen. Het zweet breekt me uit en in slow motion stap ik uit de auto. Ik sis mijn waterballon toe "nu nog even niet!" en het acute hogedrukgevoel stopt. Er lijkt heel even niets meer aan het blaasje.  

Maar dan komt het. Ik moet het huis nog IN. Het huis waar een paar deuren verderop een toilet staat. Een Toilet! Zodra ik de sleutel in het slot van de achterdeur steek begint het afvalwater opnieuw te pushen. Ik loop met bij mekaar geknepen knieën al hupsend naar de ruimte waarin de verlossing plaats zal vinden. Onderweg laat ik een (droog) spoor achter: jas, tas, sjaal, sleutels. En net als ik blij denk "Yes, ik ben er bijna!" realiseer ik me "Shit, die knopen moeten ook nog..." 

De druk wordt al maar hoger. Met bijna 'bevallingsachtige' kreunen en zuchten sta ik te pielen met de knopen van mijn broek waarna de laatste barrières kunnen worden weggenomen: broek én onderbroek. En die moeten echt in één beweging naar beneden. Geloof me, dat gaat verdomde lastig als je voorover gebogen - met je benen over elkaar geperst - voor een naar jou starende wc staat te puffen! Ondertussen denk ik aan droge woestijnen of droge wijn en hoe het kan weet ik niet, maar na veel zuchten en steunen kan ik mezelf toch (zonder ongelukjes) verlossen van mijn waterhuishouding.
Ophouden? 
Jaja... ik hou er al over op!