Ik stond midden op de straat te wachten op een lange rij auto's. Er is daar een soort van bestraatte middenberm. Ik hield me, al zittend op mijn fiets, vast aan een lantaarnpaal. Daar zat ik te wachten, diep in m'n jas gedoken en met m'n muts misschien iets te ver over m'n oren getrokken. Ineens zag ik een gaatje tussen alle passerende auto's en ik maakte aanstalten om te vertrekken. En daar gebeurde het. Door de breedte van mijn fietstassen bleef ik haken achter de lantaarnpaal waardoor het onvermijdelijke gebeurde: ik viel om.
Het leek te gebeuren in slow motion. Ik viel bijna midden op de rijbaan tussen de tegemoetkomende auto's en in mijn ooghoek zag ik een grijze auto aankomen: de voorkant, en vervolgens de wielen. Ze bleven maar dichterbij komen. Ze zouden over mijn hoofd rijden. Ik was op mijn zij gevallen en ineens... Een flits.
Alle verkeer stond stil. Ik lag op de grond en krabbelde overeind. In één tel maakte ik de balans op: een gat in mijn maillot en een pijnlijk been. Ik voelde aan mijn hoofd en mijn elleboog. Alles deed het nog. De auto was niet over mijn hoofd gereden en ik raapte doodnormaal de uit mijn tas gevallen boodschappen van de straat en stopte ze in mijn fietstas. Echt. Alsof er niets was gebeurd. De auto was gestopt en het bleek ook nog eens een bekende buurvrouw te zijn. Ze vroeg geschrokken wat me mankeerde maar ik stelde haar gelijk gerust: ik had niets. Ik vroeg of ik haar auto had geraakt, gezien mijn pijnlijke hoofd. Dat was niet het geval. We stonden nog even midden op de straat. Het verkeer reed inmiddels weer gewoon door. En al leek ik even een robot, ineens kwam de schrik vrij... Wow, dit was wel op het randje!
Ik garandeerde mijn buurvrouw dat ik niets mankeerde en ben daarna naar huis gefietst. Thuis kwam de ontlading. Ik voelde me zwak en ik kreeg overal pijntjes: m'n rug, mijn elleboog, mijn been, mijn hoofd... maar vreemd genoeg voelde ik me ook heel sterk. Nu, later op de avond, voel ik me al stukken beter en ik ben ervan overtuigd dat ik er niets aan over zal houden.
Maar ik weet één ding heel zeker: ik heb een onvoorstelbaar geweldige beschermengel! ❤️
Alle verkeer stond stil. Ik lag op de grond en krabbelde overeind. In één tel maakte ik de balans op: een gat in mijn maillot en een pijnlijk been. Ik voelde aan mijn hoofd en mijn elleboog. Alles deed het nog. De auto was niet over mijn hoofd gereden en ik raapte doodnormaal de uit mijn tas gevallen boodschappen van de straat en stopte ze in mijn fietstas. Echt. Alsof er niets was gebeurd. De auto was gestopt en het bleek ook nog eens een bekende buurvrouw te zijn. Ze vroeg geschrokken wat me mankeerde maar ik stelde haar gelijk gerust: ik had niets. Ik vroeg of ik haar auto had geraakt, gezien mijn pijnlijke hoofd. Dat was niet het geval. We stonden nog even midden op de straat. Het verkeer reed inmiddels weer gewoon door. En al leek ik even een robot, ineens kwam de schrik vrij... Wow, dit was wel op het randje!
Ik garandeerde mijn buurvrouw dat ik niets mankeerde en ben daarna naar huis gefietst. Thuis kwam de ontlading. Ik voelde me zwak en ik kreeg overal pijntjes: m'n rug, mijn elleboog, mijn been, mijn hoofd... maar vreemd genoeg voelde ik me ook heel sterk. Nu, later op de avond, voel ik me al stukken beter en ik ben ervan overtuigd dat ik er niets aan over zal houden.
Maar ik weet één ding heel zeker: ik heb een onvoorstelbaar geweldige beschermengel! ❤️
