Toen je geboren werd hield je moeder je vast
En toch liet ze je los...
Ze gaf je haar liefde
hielp je met eten, kwam je verschonen
Ze wiegde je zingend in slaap
droogde je tranen
en gaf je een veilig thuis om in te wonen
Toen je peuter werd hield je moeder je stevig vast
En toch liet ze je los...
Zij gaf je dat duwtje in de rug
zodat je je eigen weg kon gaan
Zo heb je geleerd
dat je sterker wordt
van vallen en van opstaan
Toen je het huis verliet hield je moeder haar hart vast
Maar toch liet ze je los...
Om te worden wat je moest worden
Om te zijn wat je moest zijn
Al huilde toen wellicht haar hart
haar mond zou het ontkennen
ze verdringt haar eigen pijn
En alle daarop volgende keren dat je moeder je los zal laten...
Zal ze dat doen om je ruimte te geven
zodat je nieuwe wegen inslaat
om gaandeweg te ontdekken
wie je bent en wát je bent
en waar je in dit leven staat
...
Mijn moeder, zeg ik vol met trots, heeft me vastgehouden
en op het juiste moment ook weer losgelaten
Ze heeft me zoveel geleerd
zoveel meegegeven
In mijn hart draag ik die warmte
koester de onvoorwaardelijke liefde
voor de rest van mijn verdere leven!
...en ik hoop dat ik dit ook
aan mijn kinderen mee mag geven
Dankjewel mam!
XXX
