Dat ene uurtje (zomer- en wintertijd)

Het is herfst. Dat had je vast al gezien. Mènnn, wát een kleurenpracht buiten. En het ruikt zo lekker! Mooie paddenstoelen en dauw op de pasgevallen bladeren. Schitterend. In het landschap wisselen rood, geel, groen en bruin elkaar in hoog tempo af. De boel wordt opgeruimd. Het is best zielig want alle blaadjes aan de bomen gaan nu dood. Bloemetjes gaan dood. En veel dingen staan er best triest bij. En… eigenlijk hoort bij herfst: guur weer, harde wind en regen. Veel regen. Maar… deze herfst gelukkig nog niets van dat alles!

Want het is ruim 20 graden. Het zonnetje schijnt, de lucht is blauw… Tot de volgende horrorwinter ons overvalt mogen we nog even genieten. En dat genieten doen we dan ook met volle teugen! Lekkere lange wandelingen met de hond en de achterdeur tot laat in de middag open. Tot zover alles heerlijk en prachtig. Dus, wat klaag ik dan?

Nou, mag ik een keer? Want… ik mis iets. En: ik weet wat het is! Het duurt nog heel even en dan heb ik het terug. Eindelijk. Tot die tijd moet ik het gewoon ‘uitzingen’. Ach, ’s avonds gaat het in het begin nog wel. Ik heb dan het meeste ‘last’ in de ochtend-uurtjes. Wat ik mis? Nou, dat ene uurtje dat we aan het begin van het jaar moesten inleveren omdat we zo nodig een zomertijd moesten invoeren!

Vooral de laatste dagen vraag ik me af: wat is de meerwaarde van die zomer- en wintertijd? Ik ben na het verzetten van de klok helemaal de kluts kwijt. Nu ben ik die wel vaker kwijt, dus eigenlijk zou me dat niet moeten verbazen. In het voorjaar gaat het allemaal nog wel. ’s Morgens spring ik kwiek, voor de wekker ook maar een kik kan geven, mijn bed al uit. “Heerlijk” roep ik de hele dag. “Een lekkere lange dag! Geweldig!” Tot een uurtje of half elf ’s avonds. Dan verlies ik ergens mijn kluts. Want dan komt er ineens die man met de spreekwoordelijke hamer vanachter het bankstel en die slaat me helemaal in elkaar. Onvoorstelbaar… Ik zit te knikkebollen nog voordat Pietje zijn Oant moarn (wij zeggen gewoon ajuus) kan uitspreken.

En naarmate de maanden verstrijken verschuift bij mij het probleem. Want tegen de tijd dat de klok weer terug in de tijd gezet moet worden ben ik ‘s avonds best fit maar sléép ik me uit mijn bed. Dan staat die hamer-man volgens mij ’s morgens naast mijn bed zodat ik er niet uit kan! Ja, ik verlang dat ene uurtje echt terug. Ik wil ‘Back to the future’. Als ik morgen opsta is het donker. En een uurtje later is het licht. Nou, ik wil licht zien. Natuurlijk wakker worden.

Dus…
Ik zou willen vragen aan de instantie die de zomertijd bedacht heeft, of die het ook weer ongedaan kan maken. Zomertijd in de lente en wintertijd in de herfst… Dat werkt niet. Afschaffen!

Afijn, dit weekeind gaan we de klok gelukkig weer terugzetten.
Dan krijg ik die ingeleverde tijd weer terug.

Ik mis het.

Want dat ene uurtje….
Dat is wel mooi MIJN tijd!


Gepubliceerd op Absolutely Enschede