Een
paar weken geleden belande onze dochter ineens in het ziekenhuis. Terwijl zij ziek lag te
wezen bleef ik aan haar bed waken. Nu is het al best een heule grote meid van
18 jaar maar als je kind zo ziek is dan laat je ‘t niet alleen. ’t Is en blijft
je kind hè? De behoefte aan telefoon of wat dan ook was nihil. Ik wou gewoon bij
haar zijn en stil aan haar bed zitten. Onzekerheid ging gepaard met angst. Maar heel
raar; bovenal voelde ik liefde en dankbaarheid.
Je ziet
in zo’n ziekenhuis van alles. Krijgt indrukken die veel verschillende emoties
oproepen. En ik wou die emoties niet negeren. Behalve verband krijg je in het ziekenhuis namelijk ook een band, en wel met de overige patiënten. Tussen
de bedden was er geen verschil in rang en in stand. Alleen het ziektebeeld was anders.
Er waren mensen die slecht nieuws kregen. Heel slecht nieuws. En al kende ik ze
niet goed, het deed pijn. We hebben geluisterd, meegeleefd en getroost.
Het voelde op een 'vreemde' manier vertrouwd…
Over
het ziekenhuispersoneel niets dan lof. De verpleging liep zich werkelijk uit de
naad! Want het is waar, er loopt veel te weinig personeel op de werkvloer. We
hebben het aan den lijve ondervonden. Ik denk dat familie van onze premier niet
op een normale afdeling belandt. De beste man zou zich helemaal rot schrikken als
hij ziet hoe hij heeft zitten snijden in het personeel. Een totaal mislukte operatie, zo zou ik de
koers van onze politiek willen noemen. Mensen die zo nauw met mensen werken
moet je koesteren! Maar ja, dat is mijn mening en daar wordt niet om gevraagd...
Voor
onze dochter werd het bezoekuur op een avond afgezegd. Ze was overdag zó vreselijk
ziek en bleef vanaf de middag slapen. Ik mag wel zeggen; als ouder maak je je
dan best zorgen. Je ziet verschrikkelijke spoken en wilt ze allemaal verjagen. Allerlei akelige scenario’s doemen op. Ze gaan toch niet in haar snijden? Ze wordt toch wel
weer beter? Yep, dat hakt er in en zet je flink tot nadenken. En het rare is, het nadenken geeft je op een vreemde manier rust.
Ze was
op een dag alleen op een kamertje. Er lag een kladblokje. En ik vond een pen. Voor ik
het wist zat ik te schrijven. Over hoe de tijd aan ons voorbij vliegt. Ik
schrapte regels en zette er nieuwe voor in de plaats. Ik was blij dat ik kon schuiven, krassen en strepen. Het voelde lekker en ontspannend. Het werd uiteindelijk maar een klein gedichtje.
We
zijn niet blijven hangen. Niet in die aparte stemming van het ziekenhuis en niet in wat voor stemming dan ook. Onze dochter was 'gewoon' even erg ziek; achteraf gezien viel het gelukkig mee. Ze mocht na een paar dagen naar huis en dan pak je de
dingen van alledag zo weer op. Soms lijkt het alsof er niets gebeurt is...
Maar toch. Heel af en toe... blik ik nog wel eens terug op die ziekenhuis-tijd. Al kijk ik liever weer vooruit. Vooruit, naar een mooie gezonde toekomst. Voor mijn dochter. Voor mijn gezin. Voor mijn dierbaren. Maar ook voor de andere zieken. En vooral voor de mensen die werken in de zorg.
Respect!
>>> het ziekenhuisgedichtje:
ze tikken maar door
de minuten en uren
onwezenlijke tijd
van staren naar het behang
niets dat stoort
bij in het niets te turen
nog nèt geen eeuwigheid
maar wachten... duurt best lang...
de minuten en uren
onwezenlijke tijd
van staren naar het behang
niets dat stoort
bij in het niets te turen
nog nèt geen eeuwigheid
maar wachten... duurt best lang...
