dinsdag 25 februari 2014

Het zeepje...

Handen wassen doe je met zeep. Bij de meeste mensen is dit dan het algemene ritueel:
  1. Met je vieze handen loop je richting de wasbak
  2. Hou je ene hand onder de zeepdispenser en met je andere druk je op het pompje
  3. De zeep vloeit in je ene hand
  4. Beetje water erbij
  5. Beide handen goed wassen
  6. Afspoelen
  7. Kraan uit
  8. Het overtollige water van je handen schudden
  9. Handen drogen aan een handdoek
En klaar! Een kind kan de was doen.

Maar je kunt ook zomaar afwijken van allerlei rituelen. Bijvoorbeeld bij de uitvoering van punt 1. Dan loop je niet rechtstreeks naar de wasbak maar dan zit je onderweg nog even met je handen aan een paar witte deuren. Of aan de witte keukenkastjes. 

Bij gebruik van een ouderwets zeepje wordt stap 2 iets ingewikkelder. Dan wordt het zoiets als "Je pakt het zeepje en laat het door je vieze handen glijden zodat een fijn sopje ontstaat". En echt waar, neem van mij aan, niets sopt zo lekker als een ouderwets zeepje. Schuim er lekker op los en smeer het aan de kraan en op het aanrecht. 
Bij een zeepje wordt daarna de volgende stap: Leg het zeepje terug.
Of (een wellicht zeer logisch vervolg): Laat het zeepje vallen...
Zo zie je, het ouderwetse zeepje biedt spannende mogelijkheden!

Maar gebruik je zo’n supermoderne volautomatische zeepdispenser, dan luidt stap 2 heel saai: hou één hand onder de zeepdispenser.
Meer hoef je dan niet te doen. Alles gaat automatisch. Ja, je moet nog wel zelf je handen wassen. Maar níemand komt aan jouw zeepdispenser. Niemand! Hoe heerlijk is het om te weten dat jouw zeepdispenser blijft staan. En dus hygiënisch blijft. Al was je pas je handen nadát je aan een zeepdispenser hebt gezeten...

En dan het water-van-de-handen-schudden. Het water er vooral goed hard van afschudden! Zo hard dat in een wijde omtrek rondom de wasbak duidelijk is dat je aan het werk bent geweest. Omliggende muurtegeltjes of ramen en de onderkant van de bovenkastjes niet vergeten mee te nemen. Toe maar! Wapperen met die handjes!

En dan het afdrogen. Neem je tijd. Die handdoek hangt wellicht op ruim een meter van de kraan. Beweeg je er langzaam naar toe. Nog langzamer. Lek onderweg nog wat achtergebleven water. En toe, wapper nog een keertje extra om ook die laatste druppels op de meest onlogische plekken achter te laten...
Je bent geweldig!

En na het handen drogen laat je de handdoek prachtig in elkaar gefrommeld op het aanrecht liggen…
Zo.
Jij bent klaar.


Ja.
Jij wel……




knoppen


Het bruine riet ritselt bij de sloot
Zo dor, de hele boel lijkt dood

Maar kijk nu eens goed uit je doppen
dan zie je overal nieuwe knoppen

Blij slaak ik een diepe zucht
want... er hangt voorjaar in de lucht




















vrijdag 21 februari 2014

Momenten

het gras begint te groenen
bloesems zijn aan het bloemen
een dik vest wordt een dunne trui
sneeuw een kleine regenbui
de stilte neigt naar fluiten
en binnen wordt weer buiten


dat zijn van die momenten
dat je voelt… 
             het wordt weer LENTE!


donderdag 20 februari 2014

Helemaal niets

Gisteren was het patatjes-dag. Niet dat ik zin had om patat te bakken, want daar gaat mijn kleding en haar van stinken. Maar ik had geen puf om te verzinnen wat ik nou weer op tafel moest toveren. En zo stonden behalve de patat ook frikadellen, kroketten en kipnuggets op het menu. Geen bami-schijven want die waren uitverkocht in Hotel Mama. En ik had geen zin om naar de winkel te gaan om wat bij te kopen. Eigenlijk… héél eerlijk gezegd… had ik helemaal nérgens zin in. 

Die middag had ik heerlijk gewandeld met een lieve vriendin en onze honden. We hadden gezellig samen koffiegedronken en toen zij weg ging heeft ze behalve haar lieve natte stinkende hond waarschijnlijk ook al mijn goede zin meegenomen. Want na haar vertrek vond ik het allemaal wel welletjes. En we hadden niet eens samen een wijntje gehad!

De fut was eruit. De televisie ging aan en daar zat ik. Midden op een doordeweekse dag met nog 1001 dingen te doen zat ik naar de Olympische Spelen te kijken. Ergens die namiddag heb ik nog in een vlaag van verstandsverbijstering de wasmachine en de afwasmachine aangezet maar voor de rest was het Hotel Mama op z’n slechtst.

Ging die dag mijn ijdele hoop nog heel even uit naar De Waard des huizes; al gauw ontdekte ik dat het geen ‘Hotel Papa’ werd. Hij was op het werk door een potje voetbal uitgeschakeld. Geweldige sport hoor, dat voetbal. Alleen die blessures…..

De overige hotelgasten waren al dagen, nee jaren besmet met het niets-doen-virus. En zo gebeurde het dat ik me gisteren een gast in mijn eigen huis voelde. Best vreemd om te ervaren. Maar: het was een echte eye-opener! Want zó voelt dat dus. Dát doen mijn hotelgasten de hele tijd. Beetje de beentjes op de poef gooien. Wat rondkijken en zo nu en dan eens praten. En heerlijk uitrusten. Best wel chill!

Afijn. Na de patatten en een eigenlijk iets te lange avondwandeling met mijn lieve buurvrouw en haar enthousiaste hondebeest, ben ik letterlijk en figuurlijk op de bank geploft. 

Zo.
Dat was het dan.
Beentjes omhoog en niets meer.
Niets meer….

Toen ik mijzelf rond middernacht van de bank takelde, zag ik het goed gevulde aanrecht.
Ik rook de frituurpan en het kleine restje van de rauwe ui.
Zag de flessen ketchup en mayonaise.
De vuile bordjes, messen, vorken.
Een ontplofte keukentafel.
Jassen, tassen, sjaals, perforator, nietmachine…

Ja doei! Welterusten!
Mórgen.
Dan is Hotel Mama weer geopend...


dinsdag 18 februari 2014

Die Sven...

In de trein wordt ik door de sociale media fijntjes op de hoogte gehouden van de ontwikkelingen rondom de 10 kilometer schaatsen. Uitgerekend vandaag had ik een vergadering in Arnhem. 
De trein stopt net iets over half vijf en de uitstappende passagiers trekken zelfs een sprintje. Ze kunnen misschien nog net Sven Kramer zien finishen. Ik trek mijn koffer voort over het asfalt. Een boel kabaal maar niemand die het hoort. Straten zijn leeg. Het dorp lijkt uitgestorven. Massaal zit iedereen voor de televisie. Ik hoor, behalve mijn kofferwieltjes, de vogeltjes vrolijk fluiten. Verder is het grijs en windstil. Hallo! Leeft er hier eigenlijk nog wel iemand?
Thuisgekomen zet ik snel de televisie aan. De hond blijft vrolijk blaffen en kwispelen maar ik wil maar één ding: Sven zien finishen. "Hond! Stil! Nu even niet!"
Maar helaas. Ik ben te laat. Ik zie Jorrit Bergsma met opgeheven handen en in beeld staat "Olympisch goud voor Jorrit Bergsma". Wát? Heeft Sven geen goud?" Ik gun het Jorrit. Tuurlijk. Ik gun het hem van harte zelfs! Hij heeft er knettertjehard voor gewerkt.
Maar... weet je... na die misser op de vorige Spelen gunde ik het Sven nu zo verschrikkelijk... Hij was dé reden dat half Nederland vanmiddag aan de buis gekluisterd zat. Iedereen zag in hem een Olympisch kampioen. En hij had zich enkel en alleen op deze afstand geconcentreerd en gefixeerd...
Hoe dan ook. Jorrit Bergsma heeft wél die gouden plak. En verdiend, zo heb ik begrepen. Want dat wordt door alle sport-prietpraat ná zo'n wedstrijd allemaal net iets te breed uitgemeten en herhaald.
Jorrit, gefeliciteerd kerel. Ik ga in de herhaling je rust, trance en slagen bewonderen. Klasse wat jij hier hebt neergezet.
En Sven... jongen... sterkte met alles! Ik had het je zó gegund...
Ik ben hoe dan ook onmeunig trots op jou en je zilveren plak!
X

En Es

Langs weilanden en boerderijen
Bomen verward of mooi in rijen
Langs tuintjes en industrieterrein
Ik kom waar ik eigenlijk niet wil zijn
Een paard begint even mee te rennen
Maar moet zijn snellere in mij erkennen
Ik flits langs huiskamers en straten
Mijn pad is glad, het kent geen gaten
Ik kom op adem als ik stop
Maar het liefst ziet men mij in galop
Dus ik reis, ik raas en ik vervoer
Van senior tot tienertoer
Niet altijd stipt, maar wel zo fijn
Toe pak me dan... Ik ben ... jouw trein!

zaterdag 15 februari 2014

Kun je rekenen? ...

Ik heb weer eens zo'n hyperactieve week gehad. Druk op het werk en alle 'vrije' middagen en avonden flink bezig. Daar voel ik me heerlijk bij. Ook schuldig. Omdat ik vast mensen tekort doe...
En juist als ik zo druk ben valt het me op hoeveel het allemaal is. Maar ook hoe automatisch het gaat. Ik vlieg moeiteloos van wasmachine naar stofzuiger en van droogtrommel naar dweil. Tussendoor fabriceer ik ook nog eens het menu van de dag.

Maar soms is het nét of ik op mijn werk ben. De vaatwasser is leeg maar de vuile vaat wordt doodleuk op het aanrecht gepleurd. Alsof niemand weet hoe je een kopje of bordje in de vaatwasser moet zetten. Zonder blikken of blozen laten ze alles achter zich vallen. Op mijn werk zitten van die gasten die doodleuk zeggen "dat doe ik thuis niet, dus dat doe ik hier ook niet". Jawel. Het bestaat nog. Het zou verboden moeten worden! Afijn. Ik dwaal af. 

Thuisgekomen hangen onze gasten steevast de jas over de eerste de beste stoel. De tas ligt een vertrek verder; om de hoek in de woonkamer. En de laptop blijft, ook bij afwezigheid, op de keukentafel staan (ik kan dat allemaal  trouwens ook heel goed). "Geen tijd", een zuchtend "Doe het zoo-hoo" of het alom bekende "Moet toch zo weer weg" zijn de meest gebruikte excuses.
Het warme eten zit nog maar net achter de kiezen en weg zijn ze. Wasgoed wordt het liefst ingeleverd als ik alles nét heb weggewerkt. En de schone stapel blijft gerust een week onderaan de trap staan. Al breken ze de nek over de eigen schoenen, ze blijven (in de weg) staan.

Ik snap het wel hoor. Onze hotelgasten zijn nu eenmaal altijd druk bezig. Hebben een studie. Sport. Vriendjes. Moeten poepen. Noem maar op. En daardoor hebben ze geen tijd om ook maar iets in het hemelse Hotel Mama te doen. 

Maar weet je wat? Daar ga ik iets aan doen. Ik ga ze aanpakken. 
Ik overweeg namelijk een tariefverhoging. Zelf dacht ik aan 25%. 
Minimaal. 
En 25% van nul is dus ehm...
Kun je rekenen?
Reken d'r maar niet op! 

vrijdag 14 februari 2014

Valentijn...

verliefde stellen met suikerhartjes
marsepeinen rozenblaadjes
chocola bij het ontbijt
lolly’s, champagne en mooie praatjes....

maar morgen is het weer voorbij
dan roept jouw zoete Valentijn
wanneer je op de weegschaal staat
doe maar weer aan de lijn!




donderdag 6 februari 2014

grijze figuur

... kop omlaag
daar zit ie dan.
Troosteloos.
Opgaand in de omgeving
en ogenschijnlijk
bewegingsloos

Maar dan... 
Gracieus
rekt hij z'n lange nek
En in een flits
tovert ie een lekker
visje in zijn bek


de reiger



zondag 2 februari 2014

Het zit op de bank en...

Nee, niet "...en zapt"! Al is dat wel zo'n gebruikelijke uitspraak. Maar het is wat anders...
Nou weet ik dat Twitter, Facebook en WhatsApp niet meer weg te denken zijn. Online vrienden en internet horen bij ons leven. En ja, ik ga er zelf af en toe ook helemaal in op. Maar soms... Soms is het 'Too much'! 

Met al het cybergeweld wordt vaak iets heel essentieels vergeten. Het gaat om één woord met ongelofelijk veel inhoud. Vijf lettergrepen. Niet te leggen met Wordfeud want zoveel letters staan er niet op je digitale scrabblebordje. Het is de doodnormale face-to-face: com-mu-ni-ca-tie! 

Situatieschets: 'Ze' zitten samen op de bank. De telefoon in de hand, spelletjes aan het spelen of met anderen aan het chatten. Maar er wordt weinig tot niets gezegd, laat staan uitgesproken. Geen "hoe was jouw dag?" of "wat vind jij van...?" Geen gepor of gegiechel. Geen fluisterend "ik hou van jou". Geen schaterlachen. Eigenlijk is de hoorbare communicatie nul komma nul. Het lijkt alsof ze elkaar gewoon niets meer te zeggen hebben. Nú al niet meer...

Totdat er één naar huis gaat. Want de achterdeur is nog niet dicht of ze appen met elkaar. Sturen selfies en hartjes. Vette 'lol' met veel 'hahaha' en 'hihihi'. Er worden hartjes en smileys gestuurd. Er wordt even gepord. Klikken op "Vind ik Leuk". Het klinkt misschien onwaarschijnlijk maar ze hebben elkaar online veel meer te vertellen! Maar... tegen de tijd dat ze elkaar weer een keertje zien, zwijgen ze opnieuw als het graf! En dat snap ik toch niet helemaal. 

Ik hoop dat ze ooit zullen begrijpen dat real life bijpraten ontzettend leuk kan zijn! Dat je met je mond gewoon geluid kunt voortbrengen. Emoties kunt doorgeven. Dat je kunt kietelen, porren en lachen tegelijk. Dat er meer is dan spelletjes spelen en groeps-appen. En vooral: dat niet alles via een schermpje hoeft te gaan... 

En hoe mooi zou het zijn als je uiteindelijk kunt zeggen: 
"Het zit op de bank... en praat!"